Op 6 januari 2022 overleed Peter Bogdanovich, voor cinefielen een klinkende naam, want ook al waren zijn films geen al te grote kaskrakers (waarschijnlijk scoorde Mask uit 1985 met Cher het best aan onze kassa), toch was hij voor vele filmfans het voorbeeld van hoe een regisseur liefdevol met film omgaat. De man gold een beetje als de voorloper van wat Tarantino nu doet, want als vooraanstaande filmcriticus en -historicus had hij overal wel zijn zegje en waren zijn gesprekken met regisseurs als John Ford legendarisch.
Bogdanovich was één van de ‘New Hollywood’-regisseurs die een vuist maakten tegen het oude studiosysteem. Als regisseur mocht hij voor het eerst meewerken aan The Wild Angels van Roger Corman. Dat viel in de smaak, want twee jaar later mocht hij met Targets van Corman een eigen film regisseren, een titel die overigens volgens vele filmfans een geniaal stukje vooruitstrevende cinema was. De grote triomf kwam met The Last Picture Show met niet minder dan acht Academy Award-nominaties, waaronder die voor de Beste Film. Furore leek in zicht, maar Bogdanovich was veel te eigenwijs en het grote commerciële succes van The Last Picture Show werd alleen maar geëvenaard met de screwballkomedie What’s Up, Doc? uit 1972.
De film, die in 1972 in Amerika alleen door The Godfather en The Poseidon Adventure aan de kassa werd geklopt, is losjes gebaseerd op A Glimpse Of Tiger, de roman van Herman Raucher. Het boek zou oorspronkelijk dienen als een film met Elliott Gould en Kim Darby in de hoofdrollen, maar Gould verliet al na vier dagen de set. Peter Bogdanovich zag er wel wat in en hij herwerkte het verhaal tot een soort van remake van Howard Hawks’ Bringing Up Baby uit 1938, zeg maar de moederfilm van het screwballkomedie-genre. Toevallig kwam Bogdanovich terecht bij Barbra Streisand, de ex van Gould, die de rol maar al te graag aanvaarde, want met Funny Girl en Hello Dolly! was ze vooral een musicalster. Er wordt ook wel wat gezongen in de film, zelfs het thema van Casablanca, maar in deze film draaide het om het acteertalent van Streisand en dat bleek zeer goed te werken.
Soms durven we het wel eens te vergeten, maar Streisand werkt perfect als comédienne en straalt iedere seconde in deze komedie. Ze kreeg van Bogdanovich de opdracht om te acteren zoals Carole Lombard, net zoals men dat tijdens het schrijfproces in gedachten had. Voor de hoofdrol werd beroep gedaan op droogstoppel Ryan O’Neal, die op dat moment via het drama Love Story ontzettend populair was.
O’Neal speelt de rol van Dr. Howard Bannister, een musicoloog die altijd verstrooid is en samen met zijn verloofde Eunice Burns (een schitterende Madeline Kahn in haar eerste rol) naar San Francisco afreist om er een beurs van de gerenommeerde Frederick Larrabee (Austin Pendleton) bij te wonen. Eunice, die alsmaar migraine heeft, stuurt haar liefje naar de apotheek om wat pijnstillers te halen. De stijve hark botst op de knappe Judy Maxwell (Barbra Streisand) die duidelijk iets van plan is. Iedereen in het verhaal heeft dezelfde tas, alleen de inhoud is verschillend. In de ene zitten prullaria, maar in twee anderen bevinden zich geheime documenten en een grote buit aan gestolen juwelen. Zoals te verwachten valt de tas iedere keer in de verkeerde handen en dat leidt tot hilarische situaties met als hoogtepunt een spannende (maar vooral dolkomische) achtervolging doorheen de straten van San Francisco, die werd beschouwd als een parodie op Bullit.
What’s Up, Doc? is een film die nu nog nauwelijks aangehaald wordt in lijstjes van komedies die je moet hebben gezien. We veronderstellen dat voor velen het struikelblok Barbra Streisand heet, maar zelfs als kan je de vrouw niet horen, is dit een tip van jewelste.
Genre: komedie
Jaar: 1972
Regisseur: Peter Bogdanovich
Cast: Barbra Streisand, Ryan O’Neal, Madeline Kahn, Kenneth Mars, Austin Pendleton, Michael Murphy
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 94 minuten
