We schrijven het begin van de 21e eeuw. De Verenigde Staten zit in de nasleep van de Tweede Burgeroorlog waardoor de noodtoestand is afgekondigd. De macht is overgenomen door fascistische milities die er blijkbaar alles aan gedaan hebben om de kostuums van de nazi’s na te bootsen. Er is nog maar één vrije stad over, Steel Harbor, een stad aan de kust van Californië waar ook het hoofdkwartier van het verzet is gevestigd.
In deze grijze industriestad woont ook de volborstige Barb Wire (Pamela Anderson), de eigenares van de Hammerhead nachtclub. Maar net zoals iedereen moet ook zij een tweede baantje uitoefenen en dankzij haar schietkunsten is ze één van de meest gevreesde premiejagers. Voor haar speelt het geen rol wie je bent of aan welke kant van de lijn je staat. Op een avond verschijnt haar voormalige liefje Axel Hood (Temuera Morrison) op het toneel. Hij vraagt haar om zijn minnares Cora D (Victoria Rowell) te helpen vluchten naar Canada omdat ze bepaalde lenzen heeft die belangrijke militaire informatie bevat.
Barb Wire is uit 1996 gebaseerd op de Barb Wire-stripreeks van Dark Horse, maar het diende in de eerste plaats als vehikel om volop Pamela Anderson te etaleren. Dat merk je meteen in de opening credits waarin op onbeschaamde wijze – en vrij gedateerde videoclipachtige wijze – in een vijftal minuten getoond wordt wat de seksbom in haar mars heeft, een gimmick die de hele film tot vervelens toe gebruikt wordt. Ook al maakt ze er een gewoonte van om iedere man af te blaffen met de niet te misverstane woorden “Don’t call me babe”.
Meteen moet er aan toegevoegd worden dat het falen van deze spuuglelijke – oersaaie – film niet aan Anderson ligt. Het is overduidelijk waarom men de blondine uit Baywatch gecast heeft. Ze kan er overigens niks aan doen dat ze opgescheept zit in een draak van een film vol lege dialogen zit en ze het moet zien te doen met haar naaldhakken en haar natuurlijke talenten.
De film die geregisseerd werd door David Hogan, nota bene de second-unit regisseur van Alien 3 en Batman Forever (en daar is alles mee gezegd), is letterlijk en figuurlijk lawaaierig. Door de soundtrack die gaat van het gemekker van Tommy Lee Jones tot de Riot Grrrl-punk van Die Cheerleader, maar ook door het niet te stoppen machinegeweer-gerattel dat zo cartoonesk is dat het niet de minste spanning bevat.
Deze film staat in de fameuze lijst van The 100 Most Amusingly Bad Movies Ever Made van Golden Raspberry Award-oprichter John Wilson. Wat er uiteindelijk zo plezant is aan deze prent zouden we niet meteen weten.
GENRE: actie
JAAR: 1996
REGISSEUR: David Hogan
CAST: Pamela Anderson, Temuera Morrison, Victoria Rowell, Jack Noseworthy, Xander Berkeley, Udo Kier, Steve Railsback
LAND: USA
