Iedereen was en is er van overtuigd dat Raging Bull één van de allerbeste films ooit is, toch moest de film in 1980 het loodje leggen bij de Oscars voor Ordinary People. Robert De Niro en editor Thelma Schoonmaker werden wel met een prijs werden bedacht, maar de genie van dit meesterwerk (Martin Scorsese) werd met lege handen naar huis werd gestuurd.
Dit boksdrama over Jake LaMotta werd één van de laatste films was waarin regisseurs een absolute vrijheid hadden. United Artists was zo in de weer met Heaven’s Gate (het geflopte epos van Michael Cimino dat heel Hollywood zou veranderen) dat Scorsese niet eens werd gestoord. Raging Bull was immers ook een zeer dure productie en het was niet zo vanzelfsprekend dat Scorsese deze film in zwart-wit kon draaien. Achteraf bekeken zorgde deze ingeving – een tip van de Britse filmlegende Michael Powell (de echtgenoot van Schoonmaker) – voor een cinematografisch hoogtepunt, op dat moment was het een enorm risico.
Het is wel bizar dat Raging Bull één van de grootste (zo niet de beste) sportdrama’s ooit werd omdat Scorsese helemaal niet van sport houdt. De New Yorkse filmer houdt het liever op muziek en het was vooral Robert De Niro die aandrong op een verfilming van Peter Savage’s boek. Reeds tijdens de opnames van Bertoluccis 1900 was De Niro diep onder de indruk van het schrijfsel. In die tijd was hij nog de lievelingsacteur van Scorsese en dus was het nogal wiedes voor De Niro dat hij voor de verfilming zou zorgen. Uiteindelijk gaf Scorsese het boek door aan Paul Schrader, maar die sleutelde zo hard aan het oorspronkelijke verhaal dat De Niro weigerde om mee te werken. Uiteindelijk liep alles gesmeerd en werd Raging Bull één van de films die steevast in de top tien van beste films aller tijden staat.
Natuurlijk is Scorsese de ideale man om dit script te draaien. Hij mag dan wel niets van sport afweten, maar het hele verhaal speelt zich af in de Lower East Side van Manhattan in de jaren 40: de arme buurt van New York waar Scorsese zelf opgroeide. Het enige talent dat Jake LaMotta (Robert De Niro) bezit is zijn uithoudingsvermogen en zijn vuisten waardoor hij in de boksring belandt. De Bronx Bull zoals hij wordt genoemd, vecht tegen de allergrootsten (van Sugar Ray Robinson tot Marcel Cerdan). LaMotta is niet alleen een beest in de ring, ook in de huiskamer slaat hij alles verrot. Zijn vrouw Vickie (Cathy Moriarty) krijgt om de haverklap rake klappen. Jake is ontzettend jaloers en denkt dat zij met iedereen in bed duikt, zelfs met zijn broer Joey (Joe Pesci) die tevens zijn manager is.
Er zijn verschillende redenen waarom Raging Bull zo’n meesterwerk is. United Artists spoorden de producers wel aan om een nieuwe Rocky te maken, maar uiteindelijk werd het een cinefiele parel die iedereen bekoorde (ofschoon de film de eerste weken de grond werd ingeboord). Er is over ieder shot uitvoerig en lang nagedacht en Schrader wist verdomd goed dat hij met de allerbeste acteur kon werken. Want jawel, je merkt het vandaag niet meer, maar tot op het einde van de jaren 80 was Robert De Niro de allerbeste acteur die op deze planeet rondliep.
De Niro ging enorm ver in deze film. Door een dieet van milkshakes en cheesecakes verdikte hij 30 kilo om zo gestalte te kunnen geven aan de bokser uit 1956 die toen eigenaar werd van een nachtclub in Miami en compleet aan de drank verslaafd raakte. Ook Joe Pesci is een klasbak, ten minste als je hem een krankzinnige bruut laat spelen. De Niro ontdekte Pesci overigens na het zien van The Death Collector. Pesci was wel tweede keuze omdat oorspronkelijk de voorkeur naar Robert Redford uitging, maar die was bezet.
GENRE: sportdrama
JAAR: 1980
REGISSEUR: Martin Scorsese
CAST: Robert De Niro, Cathy Moriarty, Joe Pesci, Frank Vincent, Nicholas Colasanto
LAND: USA
