Alex Stockman (1962, Hasselt), is scenarist en regisseur van de langspeelfilms Pulsar, een techno-thriller met Matthias Schoenaerts (Critics Award Hamburg Film Festival) en Verboden te Zuchten met sterke rollen voor Stefan Perceval, Senne Rouffaer en Josse De Pauw (Golden Prometheus Tbilisi Film Festival). Hij richtte samen met zijn partner Kaat Camerlynck de filmproductiehuizen Corridor en 404 FILMS op. Corridor is tevens producent van Any Way the Wind Blows, de debuutfilm van Tom Barman. Alex Stockman bereidt momenteel een nieuwe langspeelfilm voor met als werktitel Koerier.
De vijf filmkeuzes van Alex:
MABOROSI (1995, Hirokazu Kore-eda)
Yumiko blijft alleen achter met haar zoontje na de onbegrijpelijke zelfmoord van haar man. De vraag “waarom?” brandt op haar lippen maar blijft onuitgesproken. Stof voor een topzware film zou je zeggen, maar de regisseur construeert met stiltes, alledaagse taferelen en scènes waarin een voorzichtig herwonnen vreugde gloort een meditatieve en diep ontroerende film. Puur stilistisch zou Kore-eda nooit straffer uit de hoek komen dan bij dit verbluffende debuut uit 1995, al heeft hij natuurlijk nog tal van andere prachtfilms op zijn naam staan.
BOY MEETS GIRL (1984, Léos Carax)
Léos Carax’ in gloeiend zwart-wit verfilmd debuut heeft lak aan een stuwende intrige en kiest resoluut voor ongeziene filmpoëzie in een magisch Parijs. Alles draait rond het mal de vivre van de jonge twintiger Alex, bezwerend vertolkt door Denis Lavant, maar zijn somberte is doorspekt met humoristische details en leidt soms tot absurde situaties. Van sommige mooie films herinner je je vele jaren later hooguit een sfeer, enkele momenten en misschien het einde, maar Boy Meets Girl is zo apart en zo grafisch dat de hele film op je netvlies blijft gebrand staan. Pratique!
PICKPOCKET (1959, Robert Bresson)
Michel uit Pickpocket, de complete antiheld die we gaandeweg bedrijviger zien worden in het zakkenrollen, heeft veel gemeen met Raskolnikov uit Dostoievski’s Misdaad en Straf. Hij is behoeftig, vraagt zich af of hij mogelijk uitverkoren is om misdaden te plegen, speelt een kat-en-muis-spelletje met een politie-inspecteur in de hoop tegen de lamp te lopen, en krijgt in extremis een kans om het goed te maken. Regisseur Robert Bresson wou ons laten kennismaken met een leeg, uitdrukkingsloos hoofdpersonage, en deed dat door debuterend acteur Martin LaSalle uit te putten met soms 50 opeenvolgende takes. Tamelijk grensoverschrijdend dus, maar zelden zagen we een personage dat zo alleen is en zo vreugdeloos scoort. En dan dat einde, dat haast zo pakkend is als Chaplin’s City Lights…
SUNRISE (1927, F.W. MURNAU)
De labels ‘stille’, ‘zwijgende’ of (godbetert) ‘stomme’ film schieten tekort voor dit visueel verbluffende melodrama uit 1927. De Duitse regisseur F.W. Murnau kreeg van Fox carte blanche om zijn expressionistische talent in Hollywood de vrije teugel te laten, waardoor hij stadsdecors kon nabouwen om je in te verliezen, en toverde met vernieuwende tracking shots, een veelzeggende montage en zulke sterke beelden dat tussentitels overbodig werden. George O’Brian en Janet Gaynor zijn onvergetelijk als naamloze “Man” en “Woman”. “Die hun ogen zijn allemaal zo..”. sprak mijn allerliefste ooit, zonder haar zin af te maken, over acteurs en actrices uit de stille film. Misschien bedoelde ze dat de pure magie van de cinema erin stond te blinken, toen al, in die moderne jaren twintig van de vorige eeuw.
PIERROT LE FOU (1965, Jean-Luc Godard)
Net als Ferdinand die aan het begin van Pierrot le Fou zijn burgerlijke bestaan vaarwel zegt, richt Jean-Luc Godard met dit knetterende meesterwerk een welgemeende fuck you tot de burgerlijke cinema. Vrolijk mixt hij pop-art, musical, dans, grafiek, roadmovie, misdaadfilm en een love story tussen Jean-Paul Belmondo en Anna Karina tot een onvertoond geheel dat uitgroeit tot een ode aan vrijheid en waarachtigheid. Een geweldig, zonovergoten schouwspel met een paar grimmige angels, dat je beveelt verliefd te worden op Anna Karina, zelf een film te maken, of met een Peugeot 404 te rijden.
