Alles heeft een ranking en een waarde, en deze regel is ook van toepassing in het brutale wereldje van de huurmoordenaars. Gorô Hanada (Jô Shishido) is nummer drie waarmee hij weet dat hij nooit veilig zal zijn. Meer moet je eigenlijk over Branded to Kill uit 1967 niet te weten. Het verdere verloop is op zijn zachtst uitgedrukt vrij verwarrend en moeilijk te volgen, en dat vonden ook de bazen van de Nikkatsu-studio toen ze deze film voor de eerste keer zagen.
Regisseur Seijun Suzuki gedroeg zich altijd als een buitenbeentje die alles deed behalve luisteren naar de raad van anderen. Branded to Kill was de fameuze druppel te veel. De studio weigerde om de film uit te brengen, wat leidde tot een rechtszaak die uiteindelijk wel gewonnen werd door Suzuki en er een fikse schadevergoeding aan overhield, helaas zou hij de komende 10 jaar nergens nog aan de bak komen.
Hoewel de film die in slechts één dag werd gemonteerd, wat je trouwens maar al te goed ziet, is de titel nu als één van de grootste cultsuccessen uit Japan die destijds bijna niet in roulatie kwam. Het waren andere filmmakers zoals Quentin Tarantino en Jim Jarmush (die voor de lavaboscène in Ghost Dog: The Way of the Samurai overigens de mosterd haalde uit Branded to Kill) die ervoor zorgden dat de film jaren na datum toch nog een enthousiast publiek kreeg. Later kon Seijun Suzuki wel nog films blijven maken, waaronder Pisutoru Opera wat eigenlijk een officieus vervolg is op deze gangsterfilm uit 1967.
Seijun Suzuki liet zich in Branded To Kill volop gaan. Reeds vanaf de eerste seconde weet je al wanneer je tussen de Japanse woorden een licht van een vliegtuig ziet verschijnen dat Branded to Kill een bijzondere visuele trip zal worden, wel één waar soms geen touw aan vast te knopen valt. Suzuki liet zijn huurmoordenaars er cooler dan cool uitzien waarbij je meer dan eens aan de mannen met de zwarte pakken en ditto zoinnebril uit Reservoir Dogs moet gaan denken.
Jô Shishido die het een normale zaak vond om zijn wangen te laten opereren zodat hij er gevaarlijker uitzag is een geslaagde hybride van James Bond (inclusief de maffe vondsten à la Roger Moore) en John Wick die bovendien een vreemde fetish voor kokende rijst heeft.
Hij is het soort held dat nooit sterft waardoor je hem ziet overleven in de meest bizarre situaties. Voor zijn tijd was dit gangsterepos ook vrij gewelddadig (de scène met het glazen oog!) en zeer erotisch, wat in Japan niet zo wereldschokkend was want daar had je reeds vanaf de vroege jaren 60 de gedurfde Pink-films. Toch was er geen enkele actrice bereid om de rol van Mami door de vele naaktscènes op zich te nemen, de slecht acterende danseres Mariko Ogawa deed dat wel en het werd dan ook haar enige filmrol.
Branded To Kill is niet alleen visuele spielerei waarin je duidelijk de nouvelle vague-invloeden ziet, en hoewel niet altijd gemakkelijk te volgen, vooral een cinefiele hebbeding waar je van de eerste tot de laatste seconden gefascineerd naar blijft kijken.
GENRE : misdaad
JAAR : 1967
REGIE: Seijun Suzuki
MET : Jô Shishido, Mariko Ogawa, Annu Mari, Kôji Nanbara, Isao Tamagawa
LAND: JAPAN
