Een van de meest gestelde vragen in de horrorcommunity is zonder twijfel welke film de eer mag opstrijken van eerste slasher ooit. De antwoorden liggen vaak mijlenver van elkaar, simpelweg omdat deze afbakening geen wetenschap is, net zoals dat het geval is mocht je vragen wat nu de eerste film noir of giallo was. Of om het anders te zeggen, wat voor de ene een slasher is wordt dan de andere gewoon als een thriller beschouwd. Feit is wel dat er een paar films zijn die voor aardverschuivingen in het genre hebben gezorgd en daarmee aan de wieg stonden van wat de slasher nu is geworden. De meest invloedrijke uit het rijtje was ongetwijfeld Halloween. Met een vrij goedkoop budget creëerde John Carpenter het sjabloon van de slasher die tot op vandaag ontelbare copycats heeft gebaard. Nochtans kwam dit baanbrekend werk uit 1978 niet zo maar lucht kwam vallen, want daar voor had je reeds genoeg voorbeelden van films die het prototype van het geliefde slashergenre waren.
In 1960 was er al Peeping Tom van Michael Powell of drie jaar later had je Blood Feast van Herschell Gordon Lewis. De meest invloedrijke was sowieso Psycho van Alfred Hitchcock. Qua genre zeker geen slasher, maar eerder onder te verdelen in het hokje van psychologisch drama. Wat Psycho zo speciaal maakt was dat Hitchcock de macht had om de hele wereld ervan te overtuigen dat men zijn gedurfde film absoluut moest zien, terwijl het minstens even invloedrijke werk van Herschell Gordon Lewis het met een carrière in de grindhousecinema’s van 42nd Street moest zien te doen.
De echte slashers ontstonden in het begin van de jaren 70. Door het succes van Easy Rider was het mogelijk om films die van de grote studio’s kwamen vol te gaan sjouwen met seks en geweld met als grootste voorbeeld alweer Hitchcock die via Universal in 1972 het vrij gewaagde Frenzy op het publiek losliet. Een titel die vaak vergeten wordt is Black Christmas van Bob Clark uit 1974, ook al zal dat deels te wijten zijn aan het feit dat het zo’n titel is die je eigenlijk alleen maar in je dvd-lader stopt tijdens de eindejaarsdagen.
De film werd een paar jaar geleden uitgebracht op 101 Films, maar is ondertussen daar niet meer op te vinden. Niet dat je daar echt van wakker moet liggen, want de transfer was allesbehalve goed en er was – net zoals de meeste releases van 101 Films uit hun begindagen – geen sprake van enige ondertiteling. Tegenwoordig vind je de film wel met gemak terug op Blu-ray op de Duitse markt. En voor wie meer wil hebben van de man zit Black Christmas wel in de vrij dure Bob Clark Horror Collection-box die is uitgebracht door 101 Films.
Hoewel getogen en geboren in New Orleans draaide Bob Clark de meeste van zijn films in Canada. Amerikanen maakten wel vaker films in Canada, want mits je een bepaald percentage aan de kant zette om Canadese acteurs in de cast op te nemen, kreeg je via een tax shelter-systeem een filmbudget waardoor je in feite kon maken wat je wilde, al was het maar omdat op deze manier de Canadese filmeconomie draaiende werd gehouden.
Clark is zeker geen geniale filmmaker, eerder iemand die met weinig investering toch veel geld wilde maken. Zo hebben we de Baby Geniuses-film aan hem te “danken” of sprong hij in de jaren 80 via Porky’s succesvol op de kar van de sekskomedies. Maar in eerste instantie was Clark dus een man van de horror, met als eerste wapenfeit in 1972 het eerder komische Children Shouldn’t Play with Dead Things wat opgevolgd werd door Deathdream (ook bekend als Dead of Night). Het grootste succes kwam met Black Christmas dat door vele filmhistorici terecht als een invloedrijke voorloper van het moderne slashergenre beschouwd wordt, ook al zie je weinig bloed.
Het idee voor het verhaal kwam van de Canadese scenarioschrijver Roy Moore die zich inspireerde op de gruwelijke gebeurtenissen die plaatsvonden tijdens de feestdagen in de wijk Westmount in Montreal tijdens de jaren 60. Een babysitter werd er geteisterd door een hele reeks obscene telefoontjes met faliekante gevolgen. Het is dan ook de rinkelende telefoon die de hoofdrol speelt inclusief een hijgende en dreigende stem, een stramien dat later in talrijke horrorfilms zou herhaald worden. Denk maar When a Stranger Calls, One Missed Call, Don’t Answer the Phone!, New Year’s Evil, The New York Ripper en natuurlijk Scream.
Het is dan ook iedere keer als de telefoon rinkelt in het studentenhuis waar een kerstfeest wordt gehouden dat het hart overuren slaat. Voor de rest wordt er wat gepalaverd en gefeest met in de frontlinie Margot Kidder die wel sloten whisky lijkt te drinken, net alsof het appelsap is. Eigenlijk heeft iedereen in deze film een drankprobleem, zelfs de kotmadam kan niet zonder.
Black Christmas is een uiterst voorspelbare film met een plot dat je na een halfuur door hebt, of beter gezegd dat denk je toch. De dreiging wordt gefilmd vanuit een handheld camera waardoor het lijkt alsof we de gebeurtenissen door de ogen van de moordenaar volgen. Dat lukt niet altijd even goed, gelukkig zorgt de telefoondreiging wel geregeld voor rijzende haren. Voor de rest voelt deze horrorthriller aan als een geroutineerde televisiefilm met op kop een ongelooflijk grappige John Saxon (de enige ster uit de film) als de luitenant die het zaakje moet zien te klaren.
Black Christmas – overigens naar verluidt de favoriete horrorfilm van Elvis Presley – is sowieso een absolute must-see voor iedere horrorfan al was het maar voor het geschiedkundige belang. Dat alles wat goedkoop oogt, slecht geacteerd is en reeds honderd maal beter is gedaan neem je er als horrorfanaat maar al te graag bij.
Black Christmas is in verschillende edities uitgebracht op Blu-ray en 4K.
GENRE: horror, thriller
JAAR: 1974
REGISSEUR: Bob Clark
CAST: Olivia Hussey, Keir Dullea, Margot Kidder, John Saxon, Marian Waldman, Andrea Martin, James Edmond, Douglas McGrath, Art Hindle
LAND: USA
SPEELDUUR : 98 minuten
