1963. Uit de boxen klinken nog steeds de swingende rock ’n roll-tunes maar Jeffrey Willis (Matt Dillon) heeft andere zorgen aan zijn hoofd. De jonge knul heeft net de middelbare school afgerond en hij weet echt niet wat hij in de toekomst wil gaan doen. Feit is wel dat hij niet wil worden zoals zijn vader (een altijd leuke Hector Elizondo) die net rondkomt met zijn loontje als loodgieter en zich tevreden houdt met een leventje in de sofa met in de hand zijn onafscheidelijke pint. Zijn ouders verwachten dat hij naar de universiteit gaat, maar eens hij een vakantiebaantje bij de strandclub Flamingo beet heeft en als parkeerjongen een paar flinke fooien in de hand gestopt krijgt denkt Jeffrey dat het beter is om niet te wachten en meteen geld te gaan verdienen, het leven is immers oh zo kort. Deze lumineuze ingeving wordt nog eens versterkt wanneer hij Phil Brody (Richard Crenna) ontmoet, een succesvolle autohandelaar die hem het hoofd zot maakt en aantoont hoe je met een radde tong een fortuin kan verdienen.
In de jaren 80 had men niet meer nodig dan dit om er een film mee te vullen. Hoewel deze komedie nu zo goed als vergeten is, was hij destijds toch een klein succesje en haalt hij zelfs de geschiedenisboeken! The Flamingo Kid werd in de Verenigde Staten namelijk de allereerste film die een PG-13-classificatie kreeg, maar doordat men meer dan vijf maanden heeft gewacht alvorens hem een bioscooprelease te geven ging de eer uiteindelijk naar de, leuke maar best wel gedateerde actiefilm Red Dawn uit 1984.
The Flamingo Kid is best wel onderhoudend en ziet er door de fifties-setting allesbehalve eighties uit. Regisseur Garry Marshall die een paar jaar later met de Richard Gere-romcom Pretty Woman heel wat records zou verpulveren probeert een verhaal te vertellen over sociale ongelijkheid en de drang om daaraan te ontsnappen, toch is het resultaat niet meer dan een lege doos. Wel één die aangenaam is om naar te kijken en dat komt vooral door de prima vertolking van Matt Dillon, ook al wilde men in eerste instantie Matthew Broderick.
Middenin de voorbereidingen liet Broderick het project varen voor wat het was en kwam zo alles bij Dillon terecht waardoor men het script volledig moest gaan herschrijven omdat Dillon een heel ander type acteur is dan Broderick, en waardoor de komedie – die het oorspronkelijk was- een meer dramatische wending kreeg. Het gevolg is een aangename film zit waar je alle kanten mee op kan, maar het blijft allemaal te veel te veel hangen als een nobele poging die onvoldoende uitgewerkt is. Voor de Matt Dillon-fans is dit sowieso verplichte kost, of voor wie gewoon een lichtvoetig filmpje wil zonder dat het allemaal te banaal wordt.
GENRE: komedie
JAAR: 1984
REGISSEUR: Garry Marshall
CAST: Matt Dillon, Hector Elizondo, Molly McCarthy, Martha Gehman, Richard Crenna, Jessica Walter
LAND : USA
