Jullie recensent herinnert zich nog hoe destijds in de videotheek (een winkel waar je videotapes kon huren) een heel deel van de muur voor Stephen King werd vrijgehouden. Er was zoiets als een logica die toen voorschreef dat wanneer een horrorfilm gebaseerd is op een King-boek, dat je dan ook kwaliteit zou krijgen. Niets is logisch, zeker niet in de horrorwereld en je kan al een even grote collectie opzetten van King-verfilmingen die beschamend slecht zijn, of gewoonweg strontvervelend.
Uitzonderingen zijn er gelukkig genoeg, en Pet Sematary is daar één van. Een film die men in 2019 zo nodig nog eens moest gaan rebooten en waarvan wij ons vooral nog de scary herrezen kat uit herinneren, maar wij houden het toch op de klassieker uit 1989 van regisseuse Mary Lambert met Dale Midkiff en Denise Crosby. Namen die een doorsnee mens niet kent, hoewel die laatste bij de Trekkies wel als Tasha Yar uit Star Trek: The Next Generation een belletje zal doen rinkelen. Maar voor de rest was deze horrorhit zowat hun enige mémoire de gloire.
De roman die King in 1983 schreef was een beetje gebaseerd op persoonlijke gebeurtenissen. In 1979 werkte King aan de Universiteit van Maine, en het huis dat hij er huurde was gelegen aan een drukke hoofdweg waar menig hond en kat de dood vonden door vrachtwagens die voorbij raasden. Onder de slachtoffers was ook de kat van Kings dochter. Het beest werd begraven en King vroeg zich af wat er zou gebeuren indien de poes weer tot leven zou gewekt worden. En de fantasie van King kende zoals steeds geen grenzen, en hij ging verder door er ook nog een dood kind aan te voegen dat door één of ander toeval (in de film en het boek een Indiaanse begraafplaats met magische krachten) weer tot de levenden zou behoren. Het aloude zombieverhaal dus, maar zoals we van King gewend zijn, net iets origineler.
En wie zombies zegt, zegt natuurlijk George A. Romero. De filmrechten werden in 1984 aan Romero verkocht, maar die gaf uiteindelijk forfait omdat hij zich wilde bezig houden met een andere beestenfilm, Monkey Shines. Zowat alle studio’s werden afgedweild om de roman te verfilmen, maar om de één of andere reden werd het voorstel keer op keer afgekeurd. Het was door de staking van 1988 Writers Guild of America dat het script dat trouwens door King zelf geschreven werd opnieuw in de running zat. Door de staking hadden de studio’s een gebrek aan bruikbare scripts waardoor Paramount het licht op groen zette.King staat echter niet bekend als de makkelijkste jongen, je weet wel wat er met The Shining gebeurde, en de auteur stond erop dat hij het laatste woord zou hebben over de keuze van een regisseur, dat werd Mary Lambert en wel omdat King ervan overtuigd was dat ze trouw zou blijven aan het origineel, en niet zoals Kubrick dat met The Shining deed er een eigen versie van zou maken.
Lambert die vooral veel ervaring had met videoclips (waaronder toch grote namen als Janet Jackson), zou ook nog de sequel Pet Sematary Two maken, maar zou later plat stranden met onbekijkbare rommel als Mega Python vs. Gatoroid. De cineaste nam de taak van King zeer ter harte. Helaas voor haar vonden de heren van Paramount dat ze iets te ijverig was geweest en werd ze verplicht om hele stukken uit de film te knippen omdat een horrorfilm van meer dan 100 minuten volgens hun niet zou marcheren. Het verklaart dan ook één van de meest bizarre slotfases die je ooit in een film zag. De zwakke schakel zijn jammer genoeg de stijve vertolkingen, alleen de kleuter die gespeeld wordt door Miko Hughes (hij zou als kindsterretje ook nog mogen meedoen in Kindergarten Cop en de Bruce Willis-film Mercury Rising om op latere leeftijd helemaal naar de achtergrond te verwezen worden) beleeft de tijd van zijn leven om als vijfjarige de ledematen van zijn familie met een scalpel te verminken.
Genre: horror
Jaar: 1989
Regisseur: Mary Lambert
Cast: Denise Crosby, Fred Gwynne, Miko Hughes, Dale Midkiff, Blaze Berdahl, Brad Greenquist
Land: USA
Speelduur: 103 minuten
