Ruim 42 jaar heb ik moeten wachten om Times Square eindelijk te kunnen zien. De film werd in 1980 door zijn verbluffende soundtrack bij ons wel wat gepromoot, zo herinner ik mij naast een plaatbespreking ook nog een fotoroman in (jawel!) de Joepie, toch geraakte Times Square in 1980 met moeite in de Belgische bioscopen. In Amerika liep het niet veel beter. Dat is best merkwaardig als je de dubbel-lp in je handen houdt, want dit coming-of-age-drama bevat muziek van o.a. The Cure, Talking Heads, The Ramones, Lou Reed of de Pretenders. En dan zwijgen we nog over de andere 30 topbands die we uit luiheid maar niet zullen vernoemen. Het waren de populaire songs die er voor zorgden dat een fysieke release alsmaar werd uitgesteld en wel door de peperdure copyrights ervan, maar blijkbaar vormde dat geen probleem voor Kino Lorber, die deze culthit onlangs op Blu-ray uitbracht en nog wel in 4K-restauratie.
Times Square is misschien niet de meest coherente film uit 1980, wel is het moeilijk om er één te vinden die de rock ’n roll-geest (alsook de vuile en ondertussen opgedoekte 42nd Street-regio in New York) zo authentiek weergaf als de Canadese regisseur Allan Moyle dat doet. Het verhaal gaat over twee tienermeisjes, Pamela (Trini Alvarado) en Nicky (Robin Johnson), die in hetzelfde psychiatrische ziekenhuis, en zelfs op dezelfde kamer, terechtkomen. Nicky is een clochard die probeert rond te komen als straatmuzikante, terwijl Pamela de dochter van een invloedrijke politicus is die het door drugs en prostitutie gedomineerde 42nd Street wil opdoeken. De twee kunnen het toch met elkaar vinden en besluiten om samen te ontsnappen. Pamela’s vader wil alles geheim houden omdat dit een smet is op zijn herverkiezingscampagne, maar iemand lekt het wilde verhaal naar de lokale radiopresentator Johnny LaGuardia (Tim Curry), die de weglopers een forum biedt in zijn geliefd programma. Het punkstatement van de Sleeze Sisters zoals de twee zich noemen wordt met het uur populairder.
Times Square is zeker geen perfecte film, en dat komt omdat die gevangen zat tussen twee uiteenlopende visies. Enerzijds had je Allan Moyle, die zijn film zo smerig mogelijk wilde maken, terwijl je anderzijds met producer Robert Stigwood (de man achter Saturday Night Fever) opgescheept zat, die niks van het punkconcept snapte en bijvoorbeeld eiste dat Moyle een nummer van de Bee Gees in de new wave-punksoundtrack zou gaan gooien. Het kwam tot een onoplosbaar conflict. Net voordat alles gefilmd raakte, werd Moyle bedankt voor zijn diensten. De man was er het hart van in, en het zou meer dan tien jaar duren vooraleer hij opnieuw iets zou doen in de filmwereld. Toen was het wel met succes, en nog wel met de culttitel Pump Up The Volume waarin Christian Slater (jawel!) een radio-deejay vertolkte.
Moyle is duidelijk iemand die iets van alternatieve muziek snapt, iets wat je ook al zag in het door hem later geregisseerde Empire Records. Je kan zelfs zeggen dat de DIY-punkmuziek van de Sleeze Sisters de voorloper was van de Riot Grrrl-beweging, waarvan Bikini Kill later de vaandeldragers zou worden. Robin Johnson, die nadien alleen nog goed maar kon dienen voor een onbeduidende rol in After Hours van Martin Scorsese of een aflevering van Miami Vice, kan je wel regelmatig op overacting betrappen (kwestie van beleefd te blijven), maar ze weet wel hoe ze een onstuimige punkster met ballen moet neerzetten. Tim Curry, die maar twee dagen moest werken (maar wel het meeste geld opstreek), is een pak minder geloofwaardig. Gelukkig vergeet je door de geweldige muziek die hij draait zijn nepfilosofisch gezwets. Na 42 jaar wachten (althans voor mij toch) mocht Times Square wel iets meer zijn dan dit, toch vind je wellicht geen beter tijdsbeeld van het alternatieve 1980 in Hollywood-vorm dan hier het geval is.
GENRE: drama
JAAR: 1980
REGISSEUR: Allan Moyle
CAST: Tim Curry, Trini Alvarado, Peter Coffield, Herbert Berghof, David Margulies, Anna Maria Horsford
LAND: USA
SPEELDUUR : 111 minuten
