Hoewel je After Hours maar relatief weinig hoort vallen als men het over het oeuvre van Martin Scorsese heeft, blijft het toch een klein meesterwerkje dat vandaag nog steeds als een huis overeind blijft staan, ook al is het een zeer atypische Scorsese-film.
Het idee om van het script van After Hours van Joseph Minion een film te maken kwam van producer Amy Robinson, die er tamelijk van onder de indruk was. Robinson kende Marty al reeds vanaf de draaidagen van Mean Streets en ze dacht dat hij de ideale regisseur zou zijn voor dit project. Scorsese had daar noch echter de tijd noch de oren voor, want op dat moment was hij volop bezig aan de voorbereidingen van zijn ultieme filmdroom. Na het floppen van The King Of Comedy trok Paramount daar de stekker uit en kwam After Hours alsnog bij Marty terecht die besefte dat hij net zoals bij Alice Doesn’t Live Here Anymore zich tevreden moest houden met het maken een low budget-film. Tim Burton, bij wie het scenario ook al op tafel lag, zag hierdoor dit project aan zijn neus voorbijgaan.
Scorsese vond wel dat er eerst serieus aan het script moest gesleuteld worden. Het idee draait om een man die per abuis een hele nacht in soHo terecht komt. SoHo heeft zich ondertussen ontwikkeld tot een artistieke, creatieve, schitterende wijk vol mooie winkels, galeries en restaurants maar in 1987 was het toch een buurt die je beter vermeed. Dat voelt het hoofdpersonage Paul Hackett (Griffin Dunne) maar al te goed. Deze eerder saaie computerbediende komt’s nachts in de Upper East Side van New York terecht komt en botst daar één voor één op vrouwen (Rosanna Arquette, Linda Fiorentino, Teri Garr en Verna Bloom) die hij beter niet was tegengekomen.
Scorsese durfde het aan om een film op te nemen die zich in één nacht afspeelt. Door de duisternis ontloop je wel de traditionele bezienswaardigheden van New York, maar DOP Michael Ballhaus die een trouwe medewerker van Rainer Werner Fassbinder was wist als geen ander New York op een uiterst donkere, maar tegelijkertijd poëtische manier weer te geven waardoor de film – net als Woody Allen’s Manhattan – een ware liefdesbrief aan New York wordt.
De film is nu wel cult en één van de eerste 4K-releases op Criterion geworden, maar toen hij uitkwam waren de reacties eerder lauw. Men had vooral problemen om de film correct te omschrijven. Niet dat het moet maar deze rollercoaster vol vreemde situaties die aanvoelt als een film noir kan je evengoed als een donkere Kafkiaanse komedie zien. Paul Hackett komt in een labyrint terecht waarin alles een dreiging wordt, zelfs een eenvoudige bos sleutels.
Het grote probleem van de film was het vinden van een geschikt einde. Daar was ook Scorsese zich van bewust. De cineast vroeg daarom raad aan de Britse regisseur Michael Powell, die overigens producer van de film was, hoe het verhaal verder moest. Toen die het ook niet wist werd de vraag vervolgens voorgelegd aan Brian De Palma, Steven Spielberg en Terry Gilliam. Het gevonden einde is misschien niet meteen het sterkste element van de film, maar wel één die je nooit zal vergeten. After Hours mag dan wel een buitenbeentje zijn in Scorsese’s indrukwekkende en gevarieerde filmografie – al was het waar maar omdat hij zich maar zelden liet gelden in het komediegenre – toch blijft het een markante film die je met plezier (her)bekijkt.
GENRE: komedie
JAAR: 1985
REGISSEUR: Martin Scorsese
CAST: Griffin Dunne, Rosanna Arquette, Linda Fiorentino, Teri Carr, Catherine O’Hara, Cheech & Chong, John Heard, Dick Miller
LAND: USA
