Luis Llosa gaf destijds met Anaconda de carrière van Ice Cube, Eric Stoltz, Owen Wilson en Jennifer Lopez een glibberig duwtje in de goede richting gaf waarbij Jon Voight (Angelina Jolie’s papa) werd verorberd en uitgekotst door een gigantische waterboa. Anaconda groeide uit tot een cultfilm, maar Anacondas: The Hunt for the Blood Orchid werd de ongevraagde en daarenboven wansmakelijke vervolgfilm.
Het tijdperk van luxueuze correctiechirurgie en botox-kuren is definitief achter de rug als een troep wetenschappelijke avonturiers erin slaagt om de zogenaamde “blood orchid” te vinden. Deze unieke plant komt alleen voor in Borneo en bloeit slechts om de zeven jaar gedurende een wel heel korte periode. De felgekleurde, krachtige bloemen bevatten een soort mysterieus enzym waarvan je eeuwig jong blijft. Afdoende redenen voor een meute jonge, multiraciale en menselijke archetypes om een schrandere gids in te huren om hen doorheen het woelig florahartje van Indonesië te loodsen.
De wilde bende zet koers richting het oneindige leven met het krakkemikkige vaartuig “The Bloody Mary”. Deze historische expeditie is uiteraard gedoemd om te mislukken want het is volop regenseizoen in Borneo, de rivieren zijn gevaarlijk woest, de tijd dringt omwille van de korte bloeiperiode én het is paartijd voor de anaconda’s. Een onstuimige waterval reduceert de Bloody Mary prompt tot een cocktail als aperitief voor het eetfestijn van de plaatselijke en dodelijk sliertige fauna.
Met een titel als Anacondas: The Hunt for the Blood Orchid verwacht ieder normaal levend wezen op zijn minst een gezonde dosis spanning, actie, speciale effecten, gruwel en vooral hectoliters bloed. Deze teenage-horror lost helaas geen enkele suggestieve premisse in. Je zit meer dan een half uur op je honger te wachten vooraleer de titelkillers hun kop boven water steken. Vervolgens duurt het gehoopte gastronomische banket – de enige reden trouwens waarvoor deze totaal mislukte CGI-bijters zijn gecreëerd – amper tien bloedkarige minuten.
Raar genoeg geef je geen sikkepit om de dood van deze fysiek overdreven schone medemensen, maar voel je sympathie voor de aquacarnivoren omdat ze je verlossen van het langdradig en oeverloos gezwets van de orchideeënjagers. Als je weet dat er in het echte leven geen groene anaconda’s rondzwemmen in Borneo, deze megamonsters nooit zo groot worden, ze op de koop toe helemaal geen mensenvlees lusten en het gewoon ondenkbaar is dat om het even welk expeditieteam zo slecht geëquipeerd de jungle intrekt, dan laat je deze door maar liefst zeven scenaristen bijeen gekrabbelde miskleun voor wat het is en zap je lekker relaxed vanuit je comfortabele canapé naar het National Geographic-kanaal op televisie.
Genre: actie, creature feature
Jaar: 2004
Regisseur: Dwight H. Little
Cast: Johnny Messner, KaDee Strickland, Matthew Marsden, Nicolas Gonzalez, Eugene Byrd, Karl Yune
Land: USA
Speelduur: 97 minuten
