1988. Terwijl de radio onheilspellende berichten over Satanische moordculten de ether instuurt, maken Alexis en haar vriendinnen zich op voor een onvergetelijke avond. Op de planning? Heavy metal, de nodige alcohol en hoe kan het anders: leuke jongens!
En die laatste vinden ze in drie enthousiaste metalheads met wie ze meteen een klik voelen. Na het concert besluit Alexis het drietal uit te nodigen voor een afterparty bij haar thuis met haar en haar vriendinnen, iets waar de jongens geen nee opzeggen. Maar wat gezellig begint, wordt een nachtmerrie eenmaal de maskers afvallen… Beware! Stranger danger, kids!
Satanic Panic, de hysterie die de VS leeft over geheime satanisten die kinderen aan hun duistere heer aanbieden. En dit tot op de dag van vandaag doet. Want vergis je niet, deze paniek is dan misschien minder prevalent, het is nooit echt verdwenen, met als geviseerde groep momenteel de LHBTQ+-gemeenschap met de T voorop.
Maar voor de piek van deze waanzin moeten we terug naar de late ‘80’s, toen het heavy metal was dat als ten duivels werd weggezet. De metalsploitation We Summon The Darkness uit 2019 brengt ons een spannende slasher in de tijd toen het zogenaamd moreel verdrijf nog een leren jasje droeg.
De eighties zijn natuurlijk een prachtige setting an sich (hoewel de film ze niet met volle overtuiging weet te recreëren) maar voor een horrorfilm heeft het ook alleen maar voordelen. Zonder mobiele telefoons en internet, maar wel al met welig tierende vooroordelen tegen culturele minderheidsgroepen, is het de perfecte tijdsperiode voor een subversief slasherverhaal rond de demonisering van metalmuziek, waarbij niks noodzakelijk is wat het eerst lijkt.
We Summon The Darkness is een prent gebrand op het omgooien van stereotypen en het op de korrel nemen van sociale verwachtingen. Voor hoe eenvoudig het verhaal is; drie vrienden die het pad kruisen van de verkeerde mensen, is het verrassend hoe vlot de film veel van de gebruikelijke aannames en conventies aan de kant schuift voor een alternatieve draai.
De rit voor de boeg is bochtig en suspensvol, waardoor enige voorspelbaarheid uitblijft en je regelmatig wordt verrast door de volgende wending. De cast aan archetypes is dan ook excellent gekozen. Herkenbaar en menselijk, zowel de moordenaars als het potentieel slachtvee zijn niet meteen personages die verkeerd aanvoelen. Zeker in de dynamiek tussen de killers en hun prooi, maar ook de onderling binnen deze groepen, zit de balans goed.
De slachters zijn geen übercompetent deathsquad, terwijl de beoogde offerlammetjes niet ondergaan zonder slag of stoot. Het bloed dat dan uiteindelijk vloeit, voelt dan ook eerder afgedwongen aan. Er is voor gevochten. Als voor de manier waarop mensen het loodje leggen, ook daar weet men aangenaam met je te spelen. Nee, dit is waarlijk een film die zelden iets prijsgeeft voor het moment suprême en dat zien we natuurlijk wel graag.
Enkel voor diehard horrorfans zullen de executies misschien nog meer en gemener mogen zijn. Verder duurt het ook een tijdje voor de film echt op stoom komt en van zodra dat gebeurt, begint het geheel zich dan net iets meer los te maken van z’n metalsploitation-invloeden.
Waar andere genregenoten in het bijzonder de muzikale invloeden gedurende hun hele speelduur proberen uit te dragen, opteert We Summon The Darkness voor een gematigdere aanpak, waardoor de metalcultuur uiteindelijk meer als een gewaardeerd canvas wordt behandeld waarop men het een interessant slasherplot schildert, dan het eigenlijke focuspunt.
Een lichte teleurstelling voor metalfans, maar het zorgt er natuurlijk wel voor dat de film toegankelijker wordt voor een ruimer publiek. En lettend op de waarschuwingen omtrent ongegronde hysterie, de manipulaties van het narratief en het opjutten van de bevolking door haatzaaiers die de film bevat, is dat laatste niet eens zo’n slechte zaak.
Genre: horror, metalsploitation, thriller
Jaar: 2019
Regisseur: Marc Meyes
Cast: Alexandra Daddario, Maddie Hasson, Amy Forsyth, Johnny Knoxville
Land: USA, UK, Canada
Speelduur: 91 minuten
