7 Dagen. Zolang heb je nog te leven volgens het telefoontje dat je krijgt na het zien van een mysterieuze videocassette. Journaliste Reiko Asakawa is bezig aan een onderzoek rond de stadsage, tot het allemaal een stuk persoonlijk wordt. Haar nichtje en haar vrienden zouden namelijk het slachtoffer zijn geworden van deze vloek. Wanneer ze tijdens haar onderzoek op de video stuit, krijgt ook zij 7 dagen om een manier te vinden de vloek te breken.
Elk decennium verschijnen er enkele prenten die horror zullen definiëren voor een hele generatie. En in de vroege 2000’s was The Ring één van die films. Samen met Final Destination was dit voor vele late 90’s-jongeren en vroege 2000’s-kids één van hun eerste introducties met het genre. Niet slecht voor een film die in essentie eigenlijk niet meer was dan een shot-for-shot American Adaptation van de Japanse klassieker die we vandaag onder de loep nemen.
Gebaseerd op Kōji Suzuki’s baanbrekende horrorroman, Ringu is het eigenlijk al de tweede adaptatie van de novelle, na een Japanse tv-film uit 1995 maar vormt wel een mijlpaal in het Japanse horrorlandschap. Zeker een product van zijn tijd, gestoeld op de populariteit van stadsages en broodje-aapverhalen én gebruikmakend van de laatste technologie van de 90’s. Met visionair filmwerk en een ijzersterk verhaal, weet Ringu tot op de dag vandaag goed stand te houden en heeft het eigenlijk maar weinig van zijn griezelmagie verloren.
Hofleverancier van de horror is natuurlijk de videocassette, de vreemde beelden op de band alsook de meedogenloze deadline die volgt. De video-opname is zonder twijfel het bekendste en meest invloedrijke aspect van het verhaal, analoge horror avant la lettre waarbij het mondaine wordt overheerst door een gevoel van ongemak.
Die griezelige atmosfeer draagt dan ook tot ver voorbij de tape zelf. Van de eerste vermelding bloedt die duistere invloed door in de rest van de film en brengt het kijkers nog steeds naar het puntje van hun stoel. En terwijl het mysterie ontrafelt en meer slachtoffers begint te markeren, stijgt de intrige ook enkel maar. Dit met behulp van vergeelde zwartwit-flashbacks, die in het bijzonder wanneer ze geïntegreerd worden met een toepasselijke matchcut de rillingen over je rug jagen. We benijden onze hoofdrolspeelster niets. Overtuigend als hoofdpersonage Reiko Asakawa, een genderswapversie van Kazuyuki Asakawa uit de novelle (in de jaren ’90 kon je dit nog doen, zonder een opstand te veroorzaken), Nanako Matsushima speelt een gedreven vrouw, die op geen betere hulp kon rekenen dan op haar ex-man: Ryūji Takayama. En natuurlijk kunnen we niet anders dan een kleine vermelding te geven aan Rie Inō als Sadako Yamamura. Klein als haar rol is, haar aantreden vormde nog steeds de basis van ongetwijfeld heel wat (jeugd)trauma’s.
Het is enkel jammer dat een deel van de symboliek uit het boek de transitie naar film niet heeft overleeft. Terwijl sommige veranderingen onbelangrijk zijn (de genderswap) of zelfs wenselijk (het boek Ryūji was een best problematisch figuur) waren, voelt die afwezigheid toch als een verlies. Ook is dit een film die zijn tijd neemt in het begin en dan later een paar een shortcuts moet nemen om alles wat sneller te laten verlopen.
Niks ongepast, gezien de rest van het verhaal maar toch herkenbaar als gemaksoplossingen. Maar nog steeds een aanrader en een must-see onder de J-Horror paraplu. En met de recente 4K-restauratie van Arrow Video misschien het ideale moment om deze klassieker te herontdekken?
Genre: horror, mysterie
Jaar: 1998
Regisseur: Hideo Nakata
Cast: Nanako Matsushima, Hiroyuki Sanada, Rie Inō, Rikiya Ōtaka
Land: Japan
Speelduur: 96 minuten
