Hoewel Waterworld uiteindelijk één van de duurste producties aller tijden is geworden, is het wel zeer grappig dat het oorspronkelijk idee een lowbudget-film was. Alles kwam voort uit het brein van scenarist Peter Radder. In midden van de jaren 80 kreeg Radder via een medewerker van Roger Corman de opdracht om een scenario te schrijven dat in het verlengde lag van de populaire Mad Max-films. Dit soort spin-off’s was dan ook schering en inslag. Omdat het decor letterlijk en figuurlijk uit rommel bestond, waren het de goedkoopste films om te maken, denk maar aan de Italiaanse regisseurs die schaamteloos het originele idee van regisseur George Miller pikten.
Het was ook de verdienste van Radder om het apocalyptische idee te verplaatsen naar het grote water, ofschoon de echte blauwdruk gewoon een western is, en wel Shane van George Stevens waarin een loner het op zijn eentje moet zien te redden. Het script van Radder bleef echter nog jaren in de lade liggen. Ondertussen werkte Radder samen met Nico Mastorakis aan films als Hired To Kill of de slasher Grandmother’s House.
Het was pas toen producer John Davis aan boord kwam dat Universal interesse kreeg om het scenario te verfilmen. Ook dat gebeurde geheel toevallig. Kevin Costner hoorde in de wandelgangen dat er een script in omloop was met een twist die deed denken aan Planet Of The Apes. Costner was op dat moment bezig met Field Of Dreams. Met zowel Dance With Wolves of The Bodyguard mocht hij zich op dat moment te blozen de populairste Amerikaanse acteur van dat moment noemen. Toch moest het project in de wachtkamer blijven, omdat Universal op dat moment met Costner werkte aan Wyatt Earp.
Uiteindelijk vond Universal in Kevin Reynolds de “geschikte” regisseur. Een cineast met wie Costner steeds een liefde-haat verhouding had, zeker na het dubieuze Robin Hood: Prince of Thieves. Costner liet zich toch overhalen, ook al zou de vriendschapsband tussen de twee op het einde van de film niet halen.
De grootste vijand van de film waren de critici. Refererend naar Heaven’s Gate (de film van Michael Cimino die het faillissement van United Artists betekende) werd Waterworld al gauw de term Kevin’s Gate genoemd. Er werd tijdens de opnamedagen meer geschreven over het eventuele financiële verlies dan over de film zelf. Op zich niet zo verrassend, want omdat de CGI nog in zijn kinderschoenen stond, was men voor een groot deel afhankelijk van peperdure practical effects. Volgens Reynolds had iedere shot het gemiddelde kostenplaatje van zo’n 35.000 dollar. Ook de set was een huzarenstukje van jewelste. Omdat de film zich volledig op het water afspeelt, bestond ieder departement (van de catering tot de make-up) uit een aparte boot. Costner teisterde iedere dag het gevaar. De gehele set was een stalen constructie en zijn personage was verplicht om de hele film blootsvoets te lopen. Dat er geen ernstige ongelukken zijn gebeurd is dan ook een klein wonder.
Het verhaal zelf is flinterdun, maar enorm entertainend. De mens heeft het verknald, want doordat de ijskappen smolten speelt het leven zich af op het water. Contradictorisch genoeg is het schaarste goed drinkbaar water, wat men bekomt door je eigen pis te distilleren. Net zoals in Mad Max is niemand te vertrouwen en wordt de wereld gestuurd door criminele bendes met als grootste speler de Deacon (een glansrol van Dennis Hopper, ook al was die niet te spreken over deze rol). Deze boosaardige zot heeft twee doelen in zijn leven : een eitje pellen met Mariner (Kevin Costner), die ervoor zorgde dat hij maar één oog heeft en het vinden van het negenjarig kind Enola (Tina Majorino). Zij heeft op haar rug een tattoo die leidt naar Dryland, het enige stukje op de wereld zonder dat je natte voeten hebt. Het toeval wil dat Helen (Jeanne Tripplehorn) zijn leven redt en hem voorstelt om samen met Enola te vluchten.
Toen de film uiteindelijk bijna klaar was, kwam het weer tot een confrontatie tussen Kevin Reynolds, Kevin Costner en de studio. Universal vond zijn versie veel te donker, waardoor er enorm werd geknipt. Ook Costner kon het niet meer vinden met Reynolds, waarop deze laatste het net voor het voltooien van de film het afbolde. Gedroomd schrijfvoer voor de filmcritici die zonder echt veel goede redenen de film afbraken, ook al kreeg de film later een ongeziene cultstatus en werd de Waterworld-stuntshow in het Universal-attractiepark één van de best lopende attracties.
Waterworld is zeker geen slechte film. Jammer genoeg ogen de cyberpunk-elementen of het idiote kapsel van Costner wat gedateerd, maar voor de rest is deze film een spektakel van jewelste dat ondanks zijn vele ongeloofwaardige scènes nooit verveelt. De film moet het wel grotendeels hebben van zijn spectaculaire achtervolgingen, maar dat wordt door DOP’er Dean Semler (ook de man van de Mad Max-films en Dances with Wolves) weergaloos in beeld gebracht. Costner is zoals altijd nukkig, maar heerlijk en een betere vilain dan Dennis Hopper vind je niet.
Fans die deze film willen ontdekken zijn het best af met de Blu-ray-editie van Arrow Video waarop je de drie verschillende cuts van de films (met meer dan 40 minuten tijdverschil!) kan zien.
Genre: actie
Jaar: 1995
Regisseur: Kevin Reynolds
Cast: Kevin Costner, Dennis Hopper, Jeanne Tripplehorn, Tina Majorino, Jack Black, Michael Jeter, John Fleck
Land: USA
Speelduur: 135/176 minuten
