Het miserabele leventje van een straatmadeliefje is hard en wreed. Hun lichaam verkopend aan mannen van laag moraal, voor sigaretten, drank en drugs om de pijn en het trauma te verdoven. Een vicieuze cirkel die de vrouw enkel maar dieper en dieper in de afgrond leidt. En als ze gedood wordt? Niemand die haar zal missen. Zo gaat het ook met Bunny. Wanneer de jonge vrouw in de vrachtwagenvan de verkeerde trucker stapt, wacht haar een nachtmerrie ver voorbij haar grootste angsten.
Naar aanleiding van het aanstaande Razor Reel Flanders Film Fest, startend eind oktober besloten we om eens in de festivalcatacomben te duiken en uit de rijke filmarchieven halen we een titel die vertoond werd in 2012. De Amerikaanse low budget avant-garde horrorprent The Bunny Game.
Laat de onschuldige filmtitel je niet misleiden, in een speeltijd van een uur en een kwartier wist de film voldoende controversiële momenten te verzamelen om een classificatieweigering te krijgen van de British Board of Film Classification, waardoor het wettelijk niet kan bekeken worden in Groot-Brittannië. En ook online geniet dit filmkunstexperiment een stevige reputatie en het is niet moeilijk te begrijpen waarom.
The Bunny Game is een rauwe en buitengewoon oncomfortabele prent, die nauwelijks ruimte laat voor een adempauze. Rodleen Getsic – die samen met regisseur Adam Rehmeier het script schreef – zet als Bunny een protagoniste neer die het best kan worden omschreven als een gedurfde deconstructie van het typische gekidnapte meisje.
Blond, jong en aantrekkelijk, ze heeft alle kenmerken van het soort vrouw waar de media meteen zou opspringen als ze plots verdwijnt, waren het niet dat ze een drugsverslaafde prostituee is. Sekswerkers hebben historisch de jammerlijke en dubieuze eer niet meteen gemist te worden als er hen iets overkomt, alsook zijn ze gemakkelijke prooien voor mensen met slechte bedoelingen.
En haar kidnapper heeft enkel de slechtste intenties. Gefilmd in zwartwit en ons gebracht in flitsen van elkaar, snel opvolgende, korte maar toch zo veelzeggende cuts vol onaangename close-ups, worden we als kijker onderworpen aan een hellerit van wrede vrouwonvriendelijkheid. Fysiek, mentaal, seksueel, het geweld en de vernederingen waaraan ons onfortuinlijke hoofdpersonage wordt onderworpen, is griezelig realistisch en akelig dichtbij.
Zich nergens te buiten gaan aan viscerale splatterextremen, toch denken we collectief vaak liever niet aan voor hoeveel vrouwen The Bunny Game een dagdagelijkse realiteit moet zijn. Een effect dat enkel verder wordt versterkt door de geloofwaardige en met momenten hartverscheurende acteerprestaties van Rodleen Getsic en we nemen ons hoedje toch even af voor haar commitment voor deze aartsmoeilijke rol.
Haar voornaamste tegenspeler weet het trouwens ook goed te brengen: slijmerig, ervaren, als het soort monster dat dit niet voor het eerst doet met een vrouw. En terwijl onze ogen worden getormenteerd met onthoudbare stroom aan gemene gruweltaferelen, worden onze oren regelmatig gebombardeerd met een Black Metal-Hardcore Punk fusie, verzorgd door het Californische Harassor.
Dit zorgt er dan ook wel dan wel voor een erg niché kijkervaring, voor een nog nichér publiek. Het heeft zeker een artistieke waarde, maar dat het zonder bloedvergieten er in slaagt om toch het label van extreme horror te verdienen én een Britse ban te verzilveren, zegt genoeg. The Bunny Game maakt een excellent punt dat cinema niet mooi moet zijn, niet gemakkelijk moet zijn, niet eens aangenaam moet zijn om toch memorabel te zijn.
The Bunny Game is een kijkbeurt die je niet snel vergeet en waarbij we je toch op het hart moeten drukken: weet waar aan je begint! Het is niet voor niets dat films als dit nooit een bioscooprelease kennen, maar net daarom is het fijn te weten dat dit soort projecten (als natuurlijk ook veel andere, mainstream én indie) een gewaardeerd plekje krijgen en hebben gekregen op een genrefilmfestival als Razor Reel Flanders Film Fest.
Genre: horror
Jaar: 2012
Regisseur: Adam Rehmeier
Cast: Rodleen Getsic, Jeff F. Renfro, Drettie Page, Coriander Womack
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 76 minuten
