Het is een klein wonder dat niemand er eerder aan dacht om het turbulente leven van Linda Lovelace te verfilmen. Wie, zegt u? Neen, voor één keer geloven we u niet, want deze vrouw die op haar identiteitskaart de naam van Linda Susan Boreman heeft staan is natuurlijk de allereerste pornoster ter wereld.
Veel poen en eer heeft de vrouw er achteraf niet aan overgehouden. Alhoewel Deep Throat miljoenen dollars opbracht en blockbusters als Planet Of The Apes een poepje liet ruiken, kreeg Linda welgeteld 1200 (!) dollar daarvoor op haar bankrekening.
In 1980 schreef Lovelace haar biografie Ordeal, waarop deze film is gebaseerd. In het boek vertelt de gewezen pornoster de ware aard van het verhaal. Ze werd nadien zelfs een fervente feministe die porno wilde verbieden. Omdat het regisseursduo Rob Epstein en Jeffrey Friedman haar biografie als scenario gebruikte, krijgen we natuurlijk een eenzijdige versie van de feiten. Helaas is dat niet de enige fout die de twee cineasten hebben gemaakt.
De film vangt aan bij Linda’s tienerjaren (Amanda Seyfried). De preutse brunette verzet zich tegen de strenge wetten van ma (Sharon Stone) en pa (Robert Patrick). Ondanks het verbod gaat Linda toch samen met haar vriendinnetje Patsy (Juno Temple) naar de lokale disco. Het duurt niet lang vooraleer de twee goedgelovige meisjes op het podium staan als gogodanseresjes. Dat heeft ook de sluwe Chuck Traynor (Peter Sarsgaard) gezien en hij overtuigt de twee meiden dat ze tonnen geld kunnen verdienen als ze deze kunstjes in Las Vegas willen opvoeren.
De jonge Linda komt al gauw in conflict met haar conservatieve ouders en kiest voor Chuck. Een slechte keuze, want als hij ontdekt dat zijn nieuwbakken vriendinnetje bepaalde talenten met haar mond heeft, komt hij op een geniaal idee: een pornofilm maken met het haar. Het plannetje lukt, maar de prijs die Linda er later voor moet betalen is bikkelhard. Zij wordt niet alleen de slet die heel Amerika verfoeit, ook krijgt ze om de haverklap van Chuck, die ondertussen haar pooier is geworden, een stevig pak slaag.
Lovelace is zeker geen slechte film, alleen voel je dat Rob Epstein en Jeffrey Friedman heel wat meer uit dit onderwerp hadden kunnen halen. Wegens het gelijkaardige onderwerp staat de film een beetje in de schaduw van Boogie Nights (of zelfs het mindere Studio 54).
De regie van Lovelace is niet alleen wat zoutloos, ook is het allemaal veel te braaf en anderhalf uur is misschien iets te weinig speeltijd voor zo’n complex onderwerp. Ook de acteurs gaan niet geheel vrijuit in deze prent. Amanda Seyfried heeft wel een mooi snoetje, jammer genoeg voelt de kijker nooit met haar mee, zelfs niet als ze een pak rammel van haar vriendje krijgt. Vreemd genoeg moet je de betere acteerprestaties in de bijrollen gaan zoeken. Zo is er de knappe vertolking van de bijna onherkenbare Sharon Stone, alsook karakterkop Robert Patrick, die nog maar eens als gewezen strenge militair zijn vertrouwd rolletje uit de kast mag halen.
Ondanks de hoge verwachtingen is Lovelace niet de gedoodverfde aanrader geworden. Rob Epstein en Jeffrey Friedman halen gewoon te weinig uit de biografie, die weliswaar aangrijpend is, maar een zeer eendimensionaal beeld toont.
Genre: drama
Jaar: 2013
Regisseur: Rob Epstein, Jeffrey Friedman
Cast: Amanda Seyfried, James Franco, Peter Sarsgaard, Sharon Stone, Robert Patrick, Juno Temple
Land: USA
Speelduur: 92 minuten
