Het is ondertussen al meer dan vijftien jaar geleden dat Planet Terror uitkwam. Het was de bedoeling om de film samen met Death Proof van Quentin Tarantino als een Grindhouse-double feature uit te brengen met daarvoor en tussen allerlei trailers van onbestaande films. Het project was echter een kort leven beschoren, want Death Proof liep voor geen meter en wordt nu nog altijd beschouwd als het zwakste van wat Tarantino ooit deed. Dit was dan ook de reden – en natuurlijk ook omdat men op die manier twee bioscoopkaartjes kon aanrekenen – dat Planet Terror van Robert Rodriguez apart werd uitgebracht.
Een ode aan de B-film uit de jaren 70, en ook een heel klein beetje aan die van de eighties. Alles over the top dus en dat past perfect in het straatje van Rodriguez. Nog voor de film begint krijg je met Machete een trailer te zien om u tegen te zeggen. Rodriguez kon aan het idee niet weerstaan om van de neptrailer later een echte film te maken, en dus verscheen in 2010 de film met Danny Trejo die met zijn machetemes iedereen omver maait. De actiefilm was zelfs zo’n succes – toen huurden mensen nog films – dat er in 2013 zelfs met Machete Kills een tweede uitkwam, en ooit was er met Machete Kills Again… in Space! zelfs sprake van een derde.
Om de sfeer van de B-film optimaal te creeëren koos Rodriguez ervoor om de film vol te steken met streepjes, zwarte bolletjes, een beeld dat op- en neer zwiept of het gevreesde moment van iedere filmoperator dat de pellicule verbrandt. Rodriguez overdrijft hier echter zo in dat het niet alleen gauw gaat vervelen, maar dat het allemaal veel te veel oogt als een gimmick om de gimmick. Cult is altijd fijn zo lang je als filmmaker er zelf geen cult van wil maken, want dan loopt het mis en is de authenticiteit zoek.
Niet dat Planet Terror geen plezante film is, ook al wordt het aangekondigd als “brought by the friends of Weinstein Company”. Voor het verhaal moet je het zeker en vast niet doen, maar dat deed ook geen mens in de jaren 70 toen hij naar de drive-in ging om een B-film te zien. Een of ander bio-zenuwgas is vrijgekomen op een afgelegen Amerikaanse militaire basis in Texas, en wie het goedje inademt verandert in een zombie. Voor de hoofdrolspelers is het dus niet meer dan een kwestie om het anderhalf uur vol zien te houden.
Rose McGowan – die in het echte leven mysofobie heeft – verliest haar been en krijgt van haar lief
(de zwakke schakel die Freddy Rodríguez is ) een houten stok als kunstbeen cadeau en wat later een machinegeweer. Compleet van de pot gerukt maar het werkt, net zoals de rol van Marley Shelton die als Dr. Dakota de knappe, maar aartsgevaarlijke, verpleegster vertolkt die elke wilde jongensdroom waar maakt. Josh Brolin loopt als arts alsmaar op zijn thermometer te bijten, maar de beste rol – naast Tarantino ook al speelt die waarschijnlijk gewoon zichzelf – gaat naar Bruce Willis als een onwrikbare militair, het soort klootzakje dat hij al eerder in The Siege speelde.
De rol van Bruce Willis was overigens een subtiele knipoog naar een oude marketingtruc die vaak door Grindhouse-makers werd toegepast waarbij ze een grote filmster inhuurden wiens naam natuurlijk wel de grootste letters op de poster kreeg, maar uiteindelijk maar in een paar shots te zien was, terwijl de rest opgenomen werd met een dubbelganger.
In de kleine bijrollen noteren we ook nog de geweldige Tom Savini die de ene vinger na de andere verliest en als de special effects-man van de George A. Romero-films Dawn of the Dead, Dawn of the Dead, Land of the Dead en Diary of the Dead alles over zombies weet. Vreemd genoeg werken de zombies in Planet Terror niet. Ze vreten wel alle ledematen van hun slachtoffers met volle overgave op, maar angstaanjagend zien ze er nooit uit, eerder zelfs een tikkeltje vervelend.
En natuurlijk zijn er ook de dialogen die – als je het niet te nauw neemt met de politieke correctheid – best wel briljant zijn of wat dacht je van deze one-liner van Tarantino : “I’ve seen me a lot of weird shit in my day, but I ain’t never seen a one-legged stripper. I seen me a stripper with one breast. And I seen me a stripper with twelve toes. I’ve even seen me a stripper with no brains at all, but I ain’t never seen a one-legged stripper. And I’ve been to Morocco.” Iemand?
Naar verluidt had Robert Rodriguez altijd al een zombiefilm willen maken, en kreeg hij het idee voor Planet Terror tijdens het maken van The Faculty. Om zijn film een echte B-film vibe te geven draaide hij op de set alsmaar de soundtracks van de John Carpenter-films Escape from New York en The Thing.
Planet Terror heeft zeker zijn verdiensten, en zal door de meeste actiefans zelfs als moddervet bestempeld worden, maar te veel is te veel en het is daardoor moeilijk om volledig bij de les te blijven, ook al is dat bij nader inzien niet zo heel moeilijk om te doen.
GENRE: actie
JAAR: 2007
REGISSEUR: Robert Rodriguez
CAST: Rose McGowan, Freddy Rodríguez, Josh Brolin, Marley Shelton, Jeff Fahey, Michael Biehn, Rebel Rodriguez, Bruce Willis
LAND : USA
