CAPTIVITY 

Voor model en actrice Jennifer Tree is er nauwelijks rust. Van fotoshoot naar persevenement, van interviews naar liefdadigheidsoptredens, haar werkschema is moordend en er kan geen dagje vrij af. Toch zullen haar bazen haar even moeten missen, want iemand anders heeft zijn zinnen gezet op de jonge vrouw. Plots wordt ze wakker in een vreemde ruimte en ontdekt ze dat ze in de klauwen is beland van een seriemoordenaar die met haar een sadistisch spelletje wil spelen…

In de tweede helft van 2000’s kon je haast geen bioscoopzaal binnenstappen voor een beetje griezelplezier, zonder geconfronteerd te worden met gekidnapte slachtoffers, die de speelbal worden van een sadist met verdacht veel vastgoed op overschot. Dat was natuurlijk voor een groot deel te denken aan het succes van de Saw-reeks.

Want hoewel John Kramer en zijn leerlingen de box office zouden domineren met jaarlijkse releases, zijn er in de schaduw van deze franchise ook kleinere projectjes die een gooi naar de prikkeldraadkroon deden. Eén van de ‘betere’ pogingen hierbij is het in 2007 verschenen Captivity.

Oorspronkelijk gepitcht als een psychologische horrorfilm, de overstap naar dat nieuwe bloeiende en bloedende genre verliep schijnbaar vlot. Hoewel de gelijkenissen met de Saw-franchise nooit ver weg is, weet Captivity toch een eigen identiteit op te werpen. Zo heeft het zijn psychologische horror roots niet volledig verloochent en is het zeker in de eerste helft van de prent een aardige mix van beiden.

Hard openend, het zegt meteen waarop het staat, voor we een klein intermezzo krijgen waarbij kennis maken met slachtoffer van dienst, Jennifer. Een leuk personage waar je heel gemakkelijk zal mee kunnen optrekken doorheen de harde film. Visueel is Captivity trouwens ook een aangename ervaring voor horrorfans. Zo komt de film aanzetten met een uitgebreid kleurenpalet van het toen populaire industriële bruingeel, stedelijk grauwgrijs, nachtclubroos-oranje, nachtkijkergroen en natuurlijk bloedrood.

De folteraar kan geen beperkte creativiteit worden verweten en ook aan algemene inventiviteit geen gebrek bij dit schaduwfiguur. De manier waarop die zijn slachtoffer weet te klissen, is goed uitgewerkt en griezelig doordacht. Als het werk van iemand die niet meer aan hun proefstuk toe is. Ook de manier waarop de film de plakboekknipsels van deze maniak in beeld weet te brengen als waren het hoofdstuktitels, voelt geïnspireerd aan. Ja, de film heeft heel wat zijn mars voor een spannend en schokkend horrornarratief. Zeker in de eerste driekwartier is het topvermaak en ben je benieuwd naar wat de dader van al deze gruwel drijft.

En het is daar dat de film toch een uitschuiver maakt. De waarheid achter het monster is eerder teleurstellend, het motief mager, onpersoonlijk en het berooft de film van zoveel potentieel. Ook de vreemde beslissingen in de tweede helft, zoals een totaal overbodige en ongepaste seksscène met een medegevangene en een optreden van de politie dat ‘zo goed’ afloopt als je kan verwachten van dit soort films, doen ons toch even in de haren krabben.

En dan is er ook nog de rommelige fouten die de film verder ontsiert. Scènes worden zelden in volgorde geschoten, dat is gekend, maar net daarom is het belangrijk om toch een oog te houden op de continuïteit van het geheel, zeker wanneer je je hoofdpersonage van garderobe wil zien veranderen doorheen de film. Hier doen ze dat niet en kan je als kijker er niet naast kijken. Erg jammer, dergelijke opvallende onoplettendheid. En zo wordt Captivity een aardig concept, gevangen in een plots afzwakkend plot en weten we ook weer meteen hoe Saw de concurrentie zo lang kon voorblijven.

Genre: horror, misdaad, mysterie
Jaar: 2007
Regisseur: Roland Joffé
Cast: Elisha Cuthbert, Daniel Gillies, Pruitt Taylor Vince, Laz Alonso
Land: Verenigde Staten, Rusland
Speelduur: 96 minuten