De nieuwste film van Paolo Sorrentino, Parthenope, is na The Hand of God andermaal een ode aan Napels geworden. Zal de Italiaanse regisseur nog ooit het niveau halen dat ons in het eerste decennium van deze eeuw liet genieten van films als L’uomo in più (2001), La Conseguenze de’ll Amore (2004) en vooral Il Divo (2008), nog steeds zijn beste film? Vooralsnog niet. Echt furore maakte Sorrentino met La Grande Bellezza waarvoor hij de Oscar voor beste Niet-Engelstalige film in 2014 wegkaapte. De vier zopas genoemde films laten Sorrentino’s fetisjacteur Toni Servillo schitteren. Maar zelfs die kon dan weer het verschrikkelijke Loro (2018) niet redden, een hitsige maar lege film rond de figuur van Berlusconi, vol fake schone dames.
Gelukkig is de schoonheid van Celeste Dalla Porta niet fake. Zij vertolkt Parthenope, die volgens een van de vele mythes rond haar figuur, een sirene was, zo ongelukkig omdat Odysseus niet voor haar charmes bezweek, dat ze zich in zee wierp, waarna haar lichaam aanspoelde en tot de stad Napels verwerd. In de film zien we de bloedmooie jonge vrouw opgroeien en het hart van alle mannen op hol laten slaan, jong en oud. Zoals Gary Oldman in een korte maar krachtige rol als oudere schrijver, die zich ondanks zijn homoseksuele geaardheid door Parthenope laat impalmen.
Paolo Sorrentino brengt net als in zijn vorige film E Stata la mano del dio/The Hand of God (2021) Napels magistraal in beeld. Dat doet hij al even virtuoos met zijn hoofdactrice, die werkelijk geboren is voor het witte doek. Helaas is daarmee al het positiefs over deze film verteld. Het scenario van Sorrentino zelf sleept de kijker nooit mee zoals Parthenope de mannen in vervoering weet te brengen. We zien het leven van Parthenope tergend traag voorbijschrijden tot op latere leeftijd wanneer ze vertolkt wordt door de Italiaanse diva Stefania Sandrelli. Je voelt hoe de regisseur probeert te filosoferen en mijmeren rond het vergankelijke van schoonheid en tijd. Helaas komt hij niet verder dan visuele pracht en zoals steeds bij Sorrentino mag de soundtrack er wel wezen, met als hoogtepunt het Bolero-achtige Exodus van Wojcieck Kilar (Bram Stoker’s Dracula). We blijven verder hopen op een Sorrentino Grand Cru.
Genre: tragikomedie
Jaar: 2024
Regisseur: Paolo Sorrentino
Cast: Celeste Dalla Porta, Stefania Sandrelli, Gary Oldman, Luisa Ranieri
Land: Italië, Frankrijk
Duur: 136 minuten
