SPECIES IV: THE AWAKENING 

Miranda is een succesvolle docente, tot een plots bewustzijnsverlies een vreselijke waarheid naar bovenbrengt. Er is iets grondig mis met haar, ze is niet volledig menselijk. Haar oom Tom is dan ook niet echt haar oom, maar haar maker. Hij heeft haar samen met een bevriende dokter gemaakt op basis van menselijk en alien DNA. Het is die arts die ze nu moeten vinden, als ze haar willen helpen een normaal leven te leiden…

Waar kan je nog naartoe met deze franchise? Dat is ongetwijfeld een vraag die werd gesteld toen ze aan deel 4 begonnen. Terwijl wij eigenlijk al verlegen zaten om een idee dat de serie nog niet had geprobeerd, wisten ze bij SyFy in 2007 toch nog iets te bedenken. Wat als we nu eens stoppen met de hybride in kwestie te behandelen als gewoon een experiment? Het resultaat is het voor een televisiefilm verrassend sterke Species IV: The Awakening.

Voor het eerst volledig brekend met de traditie van overheidsexperimenten, is The Awakening werkelijk de eerste film in de franchise waarin de hybride een oprecht menselijke behandeling krijgt, dit door haar ‘oom’ Tom, die bijna vaderlijk omspringt met Miranda. Dit zorgt voor een verfrissende dynamiek, alvorens het een nieuw filosofisch vraagstuk op tafel gooit voor de kijker.

Hoever ben je bereid te gaan om een geliefde te redden? Een leven dat voor jou compleet menselijk is, maar eigenlijk een grote bedreiging kan zijn voor de mensheid? Het is niet meteen het soort zware thematiek die we hadden verwacht zo laat nog te zien terugkeren in deze serie, laat staan in een film gemaakt voor SyFy.

Ook is er het kleine zijplot van Toms collega die een handeltje is begonnen met het door middel van klonen terugbrengen van heengegane geliefden,wat nog enkele morele dilemma’s op tafel legt. Het werkt allemaal! Ze maken het zich dan wel een beetje gemakkelijk met hun keuzes maar toch, het is een memorabel plot. Zij het niet gespeend natuurlijk van de andere bekende elementen uit de reeks.

Zo zou het geen Species film zijn zonder het typerende aliendesign. Miranda en enkele andere hybrides mogen zich weer heel wat schubben aanmeten voor hun monstertransformaties. De designs werden grondig herzien, met de nodige aanpassingen en extra’s, maar toch herken je het origineel design nog voldoended in de pakken. Gelukkig mogen we er heel wat van zien.

Deze nummer 4 kan behoorlijk actievol zijn, vaak door acteurs in deze gedrochtelijke kostuums. De actie is nu enkel meer fysiek gewelddadig, eerder dan seksueel expliciet. Fanservice is natuurlijk nog steeds niet weg te denken uit de reeks, maar hier geen hybrides die een soortgenoot proberen te verkrachten. Wel is er terug een toename in dodelijke slachtoffers.

Waar velen in nummer 3 het nog konden navertellen, rollen er hier wat meer koppen in goed uitziende scènes. Tuurlijk, de praktische effecten zijn ook hier wederom te verkiezen boven de digitale, maar voor het eerst lijken ze hier toch wat rekening mee te houden. Want niks verbergt mindere effecten beter dan duisternis en dat begrijpt deze prent als geen ander. Net zoals enkel tonen wat je budget aankan.

Wel is het zo dat deze (voorlopig) laatste telg in de serie, het minste aansluiting zoekt met de rest van de franchise. Zeker in het begin van de film heb je eigenlijk niet het gevoel dat dit een sequel had moeten zijn op een bestaand IP. Het verhaal zoekt nooit toenadering tot vorige films, kent maar vage referenties en houdt niet veel rekening met de vooropgestelde evolutie van hybrides.

Afhankelijk van hoe je bepaalde aspecten van het plot wil interpreteren, is er daarvoor wel een verklaring te vinden, maar dat maakt deze aanpassing niet minder opvallend. Een keuze waar de film zich beter niet aan had gewaagd, is de implicatie dat Miranda’s hyperintelligentie louter te wijten is aan haar bovenmenselijk vermogen om informatie op te slaan.

Hierdoor voelt niks van wat ze doet echt aan als een verwezenlijking en dat ondermijnt het personage toch wel wat. Het is een leuke partytrick die ze beter zo hadden gelaten. Maar al bij al: The Awakening is het laatste hoofdstuk in het Species-universum (tot de onvermijdelijke reboot waarschijnlijk) en het kon bezwaarlijk op een beter punt stoppen dan bij deze, nu het nog allemaal leuk was.

Genre: horror, sciencefiction, actie
Jaar: 2007
Regisseur: Nick Lyon
Cast: Ben Cross, Helena Mattsson, Dominic Keating, Marlene Favela
Land: Verenigde Staten, Mexico
Speelduur: 94 minuten