Belgica Obscura is een vast onderdeel geworden van Razor Reel. Ook dit jaar willen de organisatoren hiervan aantonen dat er meer horror zit in de Belgische filmwereld dan je op het eerste zicht zou vermoeden. We hadden een gesprek met één van de bezielers daarvan, Wesley Remory.
Dag Wesley, stel jezelf maar eventjes voor.
Wesley: Dag Fast Forward en jullie lezers. Ik ben dus Wesley Remory, ongetwijfeld een doorsnee Belg, maar dan wel eentje met een enorme passie voor het brede horrorgenre, dit nu al een dikke 34 jaar sinds The Thing en Aliens destijds meekwamen uit de videotheek om me een avond stil te houden. Een nieuwe wereld ging voor me open. Als voorstander van fysieke media begon ik niet veel later al de eerste ex-rental tapes te adopteren met mijn toenmalig klein beetje zakgeld, uiteraard gevolgd door schijfjes, posters en andere memorabilia, iets wat gaandeweg per ongeluk is uitgegroeid tot een flink gevulde ruimte waar plaats stilaan schaars dreigt te worden. Door de jaren heen ontmoette ik ook heel wat andere genrefans van het eerste uur, gepassioneerd genoeg om het horrorcollectief Midsplatternight Pictures op te richten waarmee we ondertussen zelf al een paar ambitieuze ‘oldschool horror’ kortfilms op de teller hebben.
We zitten hier samen om te spreken over Belgica Obscura. Leg eens uit wat dit is.
Wesley: Belgica Obscura was voor mij initieel bedoeld als een naslagwerk voor Belgische (co)producties binnen het horrorgenre, of (kort)films die dan toch minstens flirten met het genre. Ooit louter bedoeld om aan te tonen dat er wel degelijk heel wat genrefilms van Belgische makelij bestaan. Helaas bleven die maar al te vaak onder de radar van het brede publiek, en worden ze zo stilaan verdoemd tot een obscuur bestaan.
Ik hoorde bij Klokslag 12 dat jouw idee ontstaan is uit frustratie toen journalisten van bij ons Welp van Jonas Govaerts als de eerste Belgische horrorfilm bestempelden. Leg uit.
Wesley: Bij de release van het knappe Welp hadden sommige journalisten het inderdaad abusievelijk over de eerste Vlaamse horrorfilm, dit terwijl genreliefhebber Jonas zelf nooit zoiets beweerde en pakweg Daughters of Darkness, Lucker en Mama Dracula al jaren netjes in m’n filmrekken stonden. Op festivals als Razor Reel en BIFFF had ik ook al heel wat genrefilms, achter de kiezen, hetzij als kortfilm, dus het leek me wel interessant om me aan een voorzichtig naslagwerk te wagen. Inmiddels zijn we de kaap van 250 (co)producties voorbij en heb ik nog weet van tal van kortfilms waarover ik vooralsnog te weinig info heb om deze aldaar te publiceren.
De naam bevat twee termen. Op het eerste kan je best trots zijn, maar obscura gaat dan toch weer over het onbekende en onbeminde. Ik neem aan dat je dit onterecht vindt?
Wesley: Sommige (kort)films zijn inderdaad zo geslaagd dat ze terecht veel meer bekendheid mogen genieten naar mijn bescheiden mening, waar voor andere producties deze obscuriteit wellicht misschien net een zegen is. Toch vind ik het wat hebben hoor, zo’n klein leger aan dapperen welke zich telkens aan een genrefilm wagen, wetende dat een groot deel van de filmliefhebbers nog steeds hun neus ophalen van zodra ze nog maar de link naar het horrorgenre vernemen. Zelf zie ik het als een groot gemis voor die laatste, al zeker met zo’n variatie binnen dit brede genre. Grappig trouwens wanneer sommigen dan wel een genrefilm gezien hebben waarvan ze plots fan blijken, en zich in bochten wringen om toch maar aan te tonen dat ze dit eigenlijk als geen horrorfilm beschouwen.
Jouw project groeide uit echt uit zijn voegen door Razor Reel, niet?
Wesley: Ik wou het inderdaad bij die Facebook-pagina als naslagwerk houden, tot Patrick Van Hauwaert me vroeg om er eenmalig een programmablok van te maken. De respons was lovend, dus het jaar nadien stond het alweer op het programma aangezien de ambitieuze kern van Razor Reel ook van mening is dat sommige werken heel wat meer bekendheid mogen genieten. Ondertussen maakte dit gezelschap in Cannes ook al promotie rond de genrefilms van ons klein Belgenland, iets wat meteen interesse wekte bij sommige organisatoren van filmfestivals ver buiten ons landsgrenzen. Misschien nog in een te vroeg stadium om hier meer over toe te lichten, maar we zien wel waar dit heen gaat.
Een voorwaarde om het tot de galerij van Belgica Obscura te schoppen is wel dat het om horror gaat. Waarom deze beperking?
Wesley: Toegegeven, ons land kent heel wat pareltjes welke verdienen om ontdekt te worden door een groot publiek, maar mijn passie ligt al een kleine 35 jaar bij horrorfilms. Vandaar dat ik me wens te beperken tot dit brede genre.
En het moet ook Belgisch zijn. Volledig Belgisch of volstaat één Belgische producent reeds?
Wesley: Co-producties betrek ik er ook bij. Een buitenlandse productie met slechts één Belgische producent gaat misschien net iets te ver, maar bijvoorbeeld een Belgische regisseur welke in de US een film maakt en wiens partner mee produceert is Belgica Obscura genoeg voor me, zie Cornered ! hiervoor als voorbeeld.
Als ik advocaat van de duivel mag spelen zou ik durven denken dat het Franstalige België meer affiniteit heeft met horror dan de Nederlandstalige. Klopt dat?
Wesley: Het (luidruchtige) publiek op BIFFF lijkt die stelling inderdaad te bevestigen. De trots van Le Manoir du diable heeft zich misschien ook stiekem in Waalse genen weten te nestelen, al heb ik er werkelijk geen plausibele verklaring voor.
Het is duidelijk dat Belgica Obscura voor de kortfilm kiest. Je kan er niet om heen dat dit medium vaak een stepping stone is voor filmmakers. Worden het dan ook niet een heel klein beetje parels voor de zwijnen?
Wesley: We hadden graag jaarlijks een paar nieuwe langspelers van eigen bodem gezien of gepresenteerd, maar die zijn helaas schaars. Het horrorgenre blijft als investering nu eenmaal een weinig renderend genre in ons land. Nochtans vertoonden we Megalomaniac vorige editie binnen de Young Blood-categorie, terwijl hij uiteraard nog met het Belgica Obscura label gepresenteerd werd. Logger was met zijn speelduur van 62 minuten misschien een hele korte langspeler, maar dan wel eentje van de knappe soort. Verder zijn het inderdaad jaarlijks vooral kortfilms welke gerealiseerd worden, soms een keuze mede bepaald door hun budget voor handen. Bij de gesubsidieerde zien we maar al te vaak knappe dingen die naar veel meer smaken, maar welke bij het breder publiek een beetje in vergetelheid raken na hun festivalparcours. De weinigen welke zich met eigen middelen aan filmprojecten wagen, bieden hun eindproduct soms wel aan op fysieke media, maar ook voor een gering publiek of aantal geïnteresseerden. De term “obscuur” blijft ook hier van toepassing. Gelukkig is het in vele gevallen de passie die hen drijft om dit te realiseren, om op een bescheiden manier hun verhaal kwijt te kunnen, of zelfs om deel uit te maken van hun geliefkoosde genre, los van eventuele verdere ambities binnen de filmwereld.
We hadden het al over Razor Reel. Hoe ziet het programma van Belgica Obscura er uit dit jaar?
Wesley: Ook dit jaar wou ik een variërend aanbod, van fanmade microbudget films tot gesubsidieerde projecten met zichtbaar heel wat meer middelen. Genocide, killer bots, found footage terreur, onvervalst Belgisch absurdisme, post-pandemic dreigingen, seriemoordenaars en atypische bloeddrinkers maken alvast dit jaar deel uit van ons programma. Ook proberen we er enkele betrokkenen bij te krijgen welke ons wat meer info zullen verschaffen over hun project, zowel huidig als toekomstig.
Je mag besluiten met wat je het beste vindt op Belgisch horrorvlak.
Wesley: Qua uitstraling blijft Les Lèvres Rouges fenomenaal en onovertroffen. Verder moeilijk kiezen met toppers zoals Night Call, Vonnis, Striker Bob, Karkas, Grave, Calvaire, Ange, Welp, De Vijver en zo veel meer. Laat ons vooral hopen dat de beste nog moet komen.
