Vaak wordt er smalend gereageerd als je het over Elvis-films hebt, want zijn dat niet die vehikels waarin de popster van weleer te pas en ten onpas een liedje zingt? Uiteraard werden die films alleen maar gemaakt met de hoop dat de fans onder de indruk waren van de liedjes, zodat ze na het verlaten van de cinema ook een ommetje naar de platenzaak zouden maken om zich de lp aan te schaffen. Deze films waren dan ook de voorloper van de videoclip. Het was een formule die meer dan aardig liep, ook al merkte je muziekgewijs dat Colonel Parker (de manager van Elvis) vaak kwantiteit boven kwaliteit verkoos. Los van de liedjes zijn de meeste van zijn films meer dan de moeite, en hoewel Elvis Presley niet de allerbeste acteur is loopt de man toch over van charisma.
Wild In The Country is één van de meest obscure Elvis-films en ééntje waarin weinig gezongen wordt. Er waren zo weinig nummers dat men niet genoeg had voor een hele lp en daarom werd het handjevol songs op een 45-toeren plaatje geperst. Hoewel de critici niet mals waren voor zowel de film als de vertolking van Elvis, wordt deze film nu, samen met King Creole en Flaming Star, als één van zijn beste films beschouwd. Toeval of niet, het zijn titels waarin het accent meer op het acteren ligt en er minder gezongen wordt.
De film werd geregisseerd door Philip Dunne, die naast een heleboel scenario’s ook een tiental films draaide waarvan Hilda Crane met Jean Simmons wellicht de bekendste is. Dunne wilde altijd een film maken met Elvis en in Wild In The Country, dat gebaseerd is op de roman The Lost Country uit 1958 van J.R. Salamanca, speelt Elvis de rol van Glenn Tyler.
De gelijkenissen met het James Dean-personage Jim Stark uit Rebel Without A Cause zijn vrij sterk, een jonge kerel van 25 die door iedereen verkeerd begrepen wordt. Hij drinkt en leest boeken (blijkbaar was dit not done in dit verhaal) en met iedereen ruzie krijgt. Op een dag loopt het verkeerd af en bekomt hij na een vechtpartij een paar jaar voorwaardelijk. De jonge knaap wordt bij zijn oom (William Mims) geplaatst, die een groothandel in likeur heeft. Nou ja, de kat bij de melk zetten of zoiets. Zijn oom probeert hem in de armen van de mooie Noreen (Tuesday Weld) te drijven, een jonge moeder wier echtgenoot in de oorlog sneuvelde. Glenn zuipt wel graag met haar, maar hij heeft een relatie met Betty (Millie Perkins), en wat niemand weet is dat hij een oogje heeft op de veel oudere Irene Sperry (Hope Lange), die door de rechtbank wordt aangesteld om hem psychologische begeleiding te geven.
De keuze van Hope Lange was volgens Philip Dunne niet de juiste omdat de actrice er veel te jong uitzag. Zelf wilde hij Simone Signoret, maar toen die haar prijskaartje bekend maakte, liet de studio weten dat Dunne naar een andere actrice mocht gaan zoeken. Op een gegeven moment werd Barbara Bel Geddes gecast, maar uiteindelijk werd het Hope Lange. Het script lijkt wat slordig, zeker het slot, en dat kwam omdat de studio weigerde om scriptschrijver Clifford Odet alsmaar te blijven betalen en hem twee weken voor de opnames ontsloeg. Daardoor zat Dunne met een script dat nog maar half geschreven was dat hij zelf moest afmaken. Elvis Presley kon het allemaal niet veel schelen, en dook in de koffer met de stralende blondine Tuesday Weld, die later een affaire zou hebben met (hou je vast) Al Pacino, Mikhail Baryshnikov, Omar Sharif, Richard Gere, Ryan O’Neal en voor een kort tijdje ook de echtgenote was van Dudley Moore.
GENRE: musical
JAAR: 1961
REGISSEUR: Philip Dunne
CAST: Elvis Presley, Hope Lange, Tuesday Weld, Millie Perkins, Rafer Johnson, John Ireland
LAND: USA
