Lenny Van Wesemael (42) is een notoire Belgische scenariste en film- en televisieregisseuse. Ze begon haar professionele loopbaan als filmmaker met de kortfilms Test en L´Origine du Monde en drie videoclips van Lady Linn and Her Magnificent Seven. Vervolgens was ze assistent-regisseur voor de Vlaamse films De Helaasheid der Dingen van Felix van Groeningen en Aanrijding in Moscou van Christophe Van Rompaey. Daarnaast deed ze de casting voor enkele films, waaronder Turquaze van Kadir Balci.
Buiten film heeft Van Wesemael ook een ferme boon voor dans. In haar kortfilm Dancing with Travolta (2010) combineerde Lenny gezwind en met veel bijval haar beide interesses. Ze heeft gewerkt als choreografe en danseres, en creëerde haar eigen dansproject: Blades on Vinyl, een wervelend en oogstrelend dansspektakel op wieltjes met swingende en door muziek gepassioneerde rollerladies.
In 2015 werd Lenny’s droom eindelijk werkelijkheid toen haar eerste langspeelfilm Café Derby, een feit was. Van 2017 tot 2020 regisseerde Lenny – en adapteerde ze ook het scenario van – de Vlaamse tragikomische televisieserie #hetisingewikkeld die werd uitgezonden op VIER. Na de Één-serie LEEF waar Van Wesemael zowel co-scenariste en co-cineaste was, schreef ze – samen met Frank Van Mechelen – een primeur op haar naam: ze regisseerde als eerste ooit een interactieve Vlaamse fictiereeks: Assisen.
Momenteel groeit er bij Lenny meer en meer het idee om na de langspeelfilm over haar vader (Café Derby) een film te realiseren over haar moeder. Lenny’s mama was geen groot geletterde dame, maar ze voelde wel de behoefde om haar ervaringen en wedervaren aan papier toe te vertrouwen. Ze liet Lenny een karrevracht aan dagboeken na vol gedachtegoed en anekdotiek over haar jeugd in Nederland en ook over hoe ze regelmatig als liftster pendelde tussen België en Nederland om te gaan werken, tegen de wil van haar ouders in.
Kortom Lenny beschikt over een tgv aan bronmateriaal dat ze aanvoelt als een ware erfenis-schat. Toen Lenny’s mama overleed, had Lenny het innige gevoel dat ze met al die persoonlijke informatie ooit iets moois zal doen. Een tweede langspeler zit er dus aan te komen. De moed en goesting om dit uniek gegeven in een film in te blikken, is zeker aanwezig bij Lenny en binnen afzienbare tijd, zal het cinematografische tweede deel over haar jeugd (en haar moeder) wellicht ook realiteit worden. Beslist, de moeite om naar uit te kijken. Sinds 2012 is Lenny de partner van topacteur Ben Segers met wie ze het zoontje Gène heeft.
Toen we aan Lenny vroegen om haar filmkeuzes, reageerde ze heel snel en enthousiast, maar maanden gingen voorbij tot plots volgend berichtje in onze mailbox toekwam: “Hey Fast Forward, ja sorry. De zomervakantie is altijd wat druk met de kids hé. En vijf films kiezen, vind ik altijd een moeilijke opdracht, maar ik ga me eraan zetten. Zeker nu de school weer is begonnen, is dit wel iets makkelijker. Sorry voor de vertraging, maar uiteindelijk is het dan toch gelukt.”
Hierbij zijn Lenny’s vijf filmkeuzes:
SATURDAY NIGHT FEVER (John Badham)
Dit is één van de eerste films die een heel grote indruk op mij gemaakt heeft. Ik kende John Travolta al door de film Grease, een film die ik zeker 50 keer gezien heb als tiener, maar hier ontdekte ik naast zijn enorme muzikaliteit en danstalent, een kwetsbaarheid en een steengoed acteur. Saturday Night Fever is een coming of age-verhaal met een rauw kantje. De film vertelt het verhaal van Tony Manero, een probleemjongen uit Brooklyn, die overdag werkt in een verfwinkel en zich ’s avonds ontpopt tot de danskoning in de discotheek. Op de dansvloer is het, het enige moment dat hij het gevoel heeft dat hij in iets uitblinkt.
De film spreekt tot de verbeelding en de dansscènes zijn magistraal. John Travolta bepaalde in de montageruimte dat er niet geknipt mocht worden in een van zijn legendarische dansscènes van You Should Be Dancing. Tijdens een visie van een montage vond hij dat er teveel close-ups gebruikt werden waardoor het leek alsof hij de choreografie niet zelf gedanst had. De enige plek waar er volgens hem geknipt mocht worden, was als hij tijdens het dansen met de vinger wijst doorheen de zaal. Daarnaast vroeg hij ook om de dans van hoofd tot teen te laten zien op het scherm. Zo gebeurde en de rest is geschiedenis. Naast de choreografie is de muziek van de Bee Gees fantastisch. Het was dan ook de eerste plaat die ik met mijn eigen centjes gekocht heb.
WILD AT HEART (David Lynch)
Een romantische film met een duistere kant. Sailor gespeeld door Nicolas Cage slaat in Wild at Heart op de vlucht met Lula, vertolkt door Laura Dern. Hij is een vrijgevochten zonderling die net uit de gevangenis is ontslagen. Zij is een naïef meisje dat smoorverliefd is op de misdadiger, tot groot ongenoegen van haar moeder, die een huurmoordenaar inschakelt om de twee op te sporen en hem het hoekje om te helpen.
Ik hou van deze film omwille van de wereld die Lynch creëert. Krankzinnige personages, gitzwarte humor, de muziek, de beeldtaal, de styling, de fantasieën, Nicolas Cage als grote Elvis-fan en Laura Dern met haar grote geloof in ware liefde. De sequentie waar beide personages wild beginnen te dansen op Powermad vind ik geniaal. Ook de scène waar Willem Dafoe, Laura Dern op een zeer bizarre manier weet te manipuleren, heeft een sterke indruk op mij gemaakt.
IN THE MOOD FOR LOVE (Wong Kar-Wai)
Na het bekijken van deze visueel prachtige film ben ik meteen de al even prachtige soundtrack van Shigeru Umebayashi gaan kopen. Toen nog op lp. Ik heb de muziek toen grijsgedraaid. In The Mood for Love is een liefdesverhaal dat zich afspeelt in Hongkong anno 1962.
De twee hoofdpersonages, Chow Mo-wan (Tony Leung) en Su Li-zhen (Maggie Cheung), wonen naast elkaar. Ze verdenken hun beide partners ervan dat ze hen bedriegen, en uitgerekend met elkaar. De film volgt deze twee eenzame mensen, die vaak noedels gaan afhalen om die alleen thuis op te eten. Ze zoeken troost bij elkaar, en proberen te begrijpen wat er in het hoofd van hun partners omgaat door hen na te spelen. Maar terwijl ze doen alsof, beginnen ze ook echt gevoelens voor elkaar te krijgen. Door de prachtige fotografie en muziek beleef je het als toeschouwer alsof je het zelf meemaakt.
TRUE ROMANCE (Tony Scott)
Tony Scott regisseerde de film en Quentin Tarantino schreef het scenario. Ook in deze film speelt de muziek van Hans Zimmer een grote rol. Clarence is een eenzame stripverkoper (Tarantino putte uit zijn eigen ervaringen als videotheekmedewerker) gespeeld door Christian Slater die valt voor het hoertje Alabama. Hij probeert haar vrij te kopen van haar pooier, en belandt vervolgens in levensbedreigende situaties. Het personage gespeeld door Patricia Arquette was zo cool en mooi dat ik ze gewoon wou zijn. Dat had ik trouwens ook bij het personage van Laura Dern uit Wild At Heart. Dit soort films creëren een wereld waarin je kunt wegdromen en die nog lang kunnen nazinderen in je fantasie.
True Romance is een aaneenschakeling van onvergetelijke scènes, met bijrollen voor topacteurs als Gary Oldman, Dennis Hopper, Christopher Walken en Brad Pitt. De romantische scène waarbij Clarence en Alabama praten over hun favoriete dingen en de vrijscène er opvolgend gaan altijd door mijn hoofd als ik een romantische scène ga regisseren. Scotts regie is geweldig, maar je herkent ook de hand van de meester Tarantino in deze film.
LIKE FATHER, LIKE SON (Hirokazu Kore-eda)
In deze Japanse film krijgen vier ouders uit verschillende sociale klassen te horen dat hun twee zonen bij de geboorte verwisseld zijn. Ze staan voor een dilemma. Wie beschouwen ze als hun echte zoon en moeten ze de zoontjes ruilen? Centraal staat de vraag of het iemands DNA is dat bepaalt wie écht je gezin vormt. Of is het de opvoeding die zorgt voor een band? Dit wordt aangevuld met thema’s als sociale status en de druk van opvoeding.
Ik vond dit zo’n aangrijpende film. De vader van het welgesteld gezin kan veel leren van de vader van het armere gezin. “Er zijn dingen die je niet kan kopen”, zegt de vader van het ene jongetje. Een film over normen en waarden. Liefde en aandacht zijn veel meer waard dan geld en prestige.
