Subscribe Now
Trending News

Blog Post

SOKO
SOKO in LE DANSEUSE (c) The Movie Database (TMDB)
Interview

SOKO 

De Franse controversiële popster Soko brak door toen ze haar eigenwijze song I’ll Kill Her op haar MySpace-pagina zette. Dit nummer dat opviel door haar ultraschattig accent en de uitdagende lyrics, verspreidde zich ras over het internet als een culthit en werd vliegensvlug door diverse andere media opgepikt. Vijf jaar later kwam onder de titel I Thought I Was an Alien haar eerste album uit en nestelde Soko zich in het kransje van muzikale grootheden uit de indie-scene.

Maar wie is eigenlijk die scherp van zich afbijtende zangeres en fel rijzende actrice? Soko werd geboren op 26 oktober in 1986 in Bordeaux in een Pools-Joods gezin en heet in het echte leven Stéphanie Sokolinski. Dat ze veel meer is dan een dwarsliggende zangeres is ondertussen overduidelijk.

Naast het feit dat ze een overtuigde veganiste is, behoort tot de Straight Edge 5-muziekstroming, zichzelf uitriep tot White Goth-queen en ook nog een passionele liefdesverhouding had met Kristen Stewart, jawel de ex van Robert Pattinson en mega-tiener-ster Bella Swan uit The Twilight Saga, zet ze vrij snel na de wereldhit I’ll Kill Her, haar eerste stappen in de filmwereld.

Soko in The Dancer
SOKO in THE DANCER (c) IMDB Pro



In 2006 daagt ze op in Les Irréductibles van Renaud Bertrand en in Mes Copines van Sylvie Ayme. Amper een jaar later schrijft ze Dans les Cordes van Magaly Richard-Serrano en Ma Vie N’est Pas Une Comédie Romantique van Marc Gibaja op haar conto. In 2009 is ze te zien als Monika aan de zijde van François Cluzet, Emmanuelle Devos en Gérard Depardieu in A L’origine van Xavier Giannoli. Deze opvallende vertolking levert haar een César-nominatie op als Meilleur Espoir Féminin. Er volgen nog Bye Bye Blondie (Virginie Despentes), Augustine (Alice Winocour) en Les Interdits (Philippe Kotlarski en Anne Weil) alvorens ze de pannen van het dak acteert in Voir du pays (Delphine en Muriel Coulin) en La danseuse (Stéphanie Di Giusto), twee parels die in première werden voorgesteld op het filmfestival van Cannes in respectievelijk de Un Certain Regard-sectie en de Officiële Competitie.

Soko’s dubbele prestaties gooide grote ogen in Cannes en Fast Forward-redacteur Marc Bussenstrok destijds naar de Croisette om samen met Soko te genieten van enkele straffe koffies en een mandje malse croissants. Als ik vraag in welke taal we het interview kunnen doen, antwoordt ze: ”Ik ben een Française, maar haat het ‘chic French girl’-label dat ze op me plakken. Je weet wellicht dat ik al geruime tijd resideer in Los Angeles en dus vloeiend Engels praat, kies maar de voertaal, al wil ik wel meteen duidelijk stellen dat in om het even welke taal, ik niet wil praten over de I’ll Kill Her-song of mijn relatie met actrice Kristen Stewart. Over al de rest mag je me vragen wat jullie willen en zal ik jullie zo eerlijk mogelijk te woord staan, oké?”

Oké, got the message loud and clear…
Soko: alright, shoot…

Je echte naam is Stéphanie Sokolinski, maar waarom is Soko je artiestennaam?
Soko: Sokolinski is m’n vaders familienaam, maar wanneer hij overleed – ik was toen amper vijf jaar – werden we door zowat iedereen ‘les petits Sokos’ genoemd. Ik herinner me dat mijn moeder me vanaf dat moment altijd aansprak als ‘ma petite Soko’ et voilà, ici Soko (lacht).

Klopt het dat je thuis bent weggegaan toen je slechts 16 jaar was?
Soko: Yep, toen ik 16 was raapte ik m’n sjofele hebben en houden samen en sjeesde ik op m’n eentje, maar bijzonder hoopvol, naar Parijs. Ik ben thuis weggegaan omdat ik enerzijds muziek en films wou maken en anderzijds omdat ik het toen hoogtijd vond dat m’n omgeving me als een volwassene behandelde. Waar kon ik deze twee wensen beter proberen bevredigen dan in Parijs, dé stad van de opportuniteiten (lacht). Deze kordate beslissing heeft me geen windeieren gelegd want kijk ik ben nu dertig en heb nooit iets anders gedaan dan muziek en films maken. Twee bezigheden die ik heel graag doe en die me happy stemmen, yeah… momenteel is Soko gelukkig…yeah!

Ondanks je dus door het leven gaat als Soko, ben je op Instagram en Twitter actief onder de naam @sokothecat, is daar enige logische verklaring voor?  
Soko:Ja, hoor, de uitleg is vrij simpel want @sokothecat was op dat moment de enige nog beschikbare naam. Toen ik m’n intrede deed op de sociale media vond ik zo’n triviale naam helemaal niet erg omdat ik absoluut niet had verwacht dat het zo’n vaart zou lopen. Ik heb me lelijk vergist (lacht). Je begrijpt dat je met zo’n virtuele koosnaam bakken spicy and hot messages ontvangt natuurlijk (lacht). Zoveel trouwens dat ik ze enige tijd geleden heb gebundeld in een boekje dat ik toepasselijk  ‘Sextogram’ heb genoemd, grappig toch?

Soko in The Stopover
SOKO (rechts) in THE STOPOVER (c) IMDB Pro


Is Soko nog altijd ‘straight edge 5’ (een subcultuur van hardcore-punkmuziek), een ‘white goth’, een veganiste én biseksueel?
Soko: Absoluut, ik ben een overtuigde veganiste en ja, ik ben sinds m’n 18e Straight Edge 5 en nog altijd. Ja, ik ben een ‘white goth’. Ja, ik heb enkele jaren aan de antidepressiva gezeten en ja, ik ben biseksueel en heb een hartstochtelijke relatie gehad met Kristin Stewart, maar zoals al gezegd, wil ik het over dat laatste niet meer hebben, al was het wel een verrijkende en boeiende ervaring die nu achter me ligt. Yep, ik ben nog altijd biseksueel, so what man?!

Vind je het significant om als publiek belangrijke vrouw openlijk te praten over homoseksualiteit?
Soko: Ik vind het niet alleen belangrijk om erover te praten, maar vooral belangrijk dat je je als homo niet verbergt. Er zijn actueel nog altijd veel te veel taboes die het dagelijkse leven negatief beïnvloeden en er is nog zoveel bekrompenheid in onze zogenaamde ruimdenkende en altruïstische leefwereld, dat mensen met een stem die stem absoluut moeten laten horen zodat anderen inzien dat ook zij in alle vrijheid mogen houden van wie ze willen.

Soko in Augustine
SOKO in AUGUSTINE (c) IMDB Pro

Je bent hier in Cannes om de aangrijpende anti-oorlogsprent Voir du Pays en de biopic La Danseuse te promoten. Je vertolkt in deze prenten telkens de hoofdrol, maar beide films zijn geregisseerd door vrouwen. Een bewuste keuze?  
Soko: Nee, dat is puur toeval. Ik werd twee keer benaderd door vrouwen die gewoon goede verhalen te vertellen hadden en die me ook inspireerden. De regisseurs bleken bovendien heel intelligent te zijn. Afdoende redenen me dunkt om met hen in zee te gaan. Misschien schrik ik wel mannen af want tot op heden heeft me nog geen enkele man een interessante filmrol of dito project aangeboden (lacht).

Met jouw levensvisie slash filosofie vinden we het wel een beetje raar dat je in Voir du Pays akkoord was om een militair te incarneren, tenzij je in het echte leven helemaal geen affiniteiten hebt met je filmpersonage natuurlijk?
Soko: Precies. Ik voel me bijzonder gelukkig met het leven dat ik al jaren leid en kies daarom heel bewust om personages op het scherm neer te zetten die mijlenver van mijn bed staan. Het medium film is voor mij een toegangspoort om andere milieus te exploreren en om dus bijvoorbeeld in de huid te kunnen kruipen van een vrouw die lijdt aan een PTSD (Post Traumatic Stress Disorder) en nood heeft om te chillen na een fysiek en emotioneel keineige missie in Afghanistan zoals in Voir du Pays. Persoonlijk leid ik trouwens een heel geweldloos bestaan. Zelfs een horrorfilm bekijken, lukt me niet. In mijn ideale wereld bestaan geen legers omdat er geen oorlogen bestaan, dus was een soldaat spelen niet evident, maar wel boeiend en ook een uitdaging die ik met beide handen heb aangepakt en waarvan ik zeker geen spijt heb, eerder integendeel.

Soko in The Dancer
SOKO in THE DANCER (c) IMDB Pro

Dat je kunt zingen én acteren is ondertussen algemeen geweten, maar dat je ook nog kan dansen, is nieuw voor mij. Wat was je reële inbreng op dat vlak in La Danseuse?
Soko: Als je hierbij wil insinueren dat ik zelf niet dans in La Danseuse, heb je het totaal mis. Ik pretendeer absoluut niet een ballerina of de nieuwe Pina Bausch te zijn, maar ik verzeker je dat je in de film geen doublure aan het werk ziet. Als ik me engageer, ga ik er altijd helemaal voor. Ik baal van half werk en heb voor Le Danseuse gedurende een periode van meer dan twee maand keihard getraind, zo’n zeven uur per dag. Ik moest aan den lijve ervaren wat Loïe in die tijd had ondergaan of ik wist dat ik deze rol niet geloofwaardig zou kunnen neerzetten. Fysiek was het een zware dobber. Het moeilijkste aan deze vertolking was echter dat ik moest aanleren om me uitgelezen ‘vrouwelijk’ te gedragen en om me sierlijk te bewegen, geen sinecure als je mij of m’n reputatie een beetje kent (lacht).

Had je al ooit van Loïe Fuller gehoord toen ze je de rol in La Danseuse aanboden?
Soko: Nee. Jij wel? Niemand kent haar nog denk ik. Typisch voor onze maatschappij: alles is tijdelijk en vergankelijk en we herinneren ons enkel de zogenaamde échte grootheden. Fullers geschiedenis dateert al van meer dan een eeuw geleden en dat is lang, heel lang geleden voor de contemporaine en op korttermijndenkende mensheid. Fullers carrière is daarenboven doorheen de geschiedenis en vooral door de komst van Isadora Duncan, in de vergetelheid geraakt. Wie kent Fuller wel versus wie kent Isadora Duncan niet?

Toen cineaste Stéphanie Di Giusto me liet weten dat ze onder meer om die reden graag een biopic wou maken over deze ‘vergeten vrouw’ en ook nog graag had dat ik Fuller zou vertolken én ze bovendien nog onderstreepte dat ze die rol speciaal voor mij had geschreven, was ik eerst van mijn melk en vond ik daarna dat ik zo’n persoonlijk in mijn schoot geworpen geschenk, niet kon weigeren. Toen ik me vervolgens begon te verdiepen in Fullers turbulente leven en complexe levensloop, kreeg ik veel respect voor haar persoonlijkheid, haar inspanningen, haar doorzettingsvermogen en vooral ook voor haar veelzijdigheid. Ze was een pionier, een revolutionaire, een visionaire en een uitblinker in nog tal van andere disciplines. Ik heb me dan ook voor de volle 100% gegeven. Ik heb me tijdens de opnames onthouden om vrienden te zien en te spreken met mijn familie want 100% is de volle 100% (lacht).

LE DANSEUSE
LE DANSEUSE (c) The Movie Database (TMDB)

Heb je ooit het heel korte filmpje gezien dat de gebroeders Lumière in 1896 hebben gemaakt in de beroemde Folies Bergère over Fullers legendarische en visueel adembenemende Danse Serpentine ook gekend als Serpentine Dance?
Soko: Absoluut, want dat was ongeveer het enige visuele materiaal dat er bestond over Fullers werk. Ze was van nature heel schuchter en verborg zich bijvoorbeeld voortdurend achter sluiers, zonnebrillen en hield zich altijd gedeinsd. Ze wou niet opvallen en schuwde publieke verschijningen. Er bestond zo weinig materiaal over haar dat we ons voor de reconstructie van haar leven en de uitdieping van haar persoon tout court hebben moeten baseren op flarden schrijfsels, summiere aantekeningen, ruwe schetsen, fragmentaire planningen en schema’s en filmpjes waarin haar vele imitatoren haar kunst probeerden na te doen.

Je koestert grote bewondering voor Fuller, niet?
Soko: Zeker, ze experimenteerde veel en blonk uit in alles wat ze deed. Kortom, zij was een bewonderingswaardige vrouw met een extreme passie voor kunst. Fullers leven heeft me enorm geraakt.

Hoe was het om samen te werken met regisseuse Stéphanie Di Giusto voor La Danseuse en de Coulin-zussen voor Voir du Pays?
Soko: Het zijn twee totaal van elkaar verschillende films die sowieso om een andere aanpak vroegen. Generaliserend kan ik wel stellen dat ik het fantastisch heb ervaren om me twee maal volledig in dienst te kunnen en mogen stellen van regisseurs met een visie en een sterk verhaal op zak. Het is mij om het even wie de regisseur is, alleen moet die weten wat hij of zij wil en moet er een degelijke en intrigerende story zijn dat me intens raakt en inspireert. Als deze voorwaarden zijn voldaan en ik een hechte affiniteit voel met de regisseur, ben ik absoluut bereid om nauw en zelfs onvoorwaardelijk samen te werken met een volledige filmploeg.

In se ben ik eigenzinnig en doe ik alles graag ‘my way’, maar me volledig ten dienste te stellen van een interessant project, verhaal, visie, personage of een eigenzinnige regisseur, vind ik ook dik kunnen. Dat is het verborgen ‘dubbelslachtige’ tijdbommetje in me (lacht). Ik heb zowel Voir du Pays als La danseuse met volle inzet en overtuiging gedaan al moet ik wel toegeven dat Fullers persoonlijkheid me meer aantrok dan een soldaat met verplichte vakantie (lacht). Fuller zette alles in om haar dromen in werkelijkheid om te zetten en dat is een motto dat in Soko’s persoonlijkheid goed past (schatert).

Is er een markant verschil tussen Soko de muzikante en Soko de actrice?
Soko: Ik leef voor m’n muziek. Op cd, in m’n clips en tijdens mijn gigs geef ik me altijd volledig, dan ben ik wie ik écht ben. Al mijn ervaringen en emoties steek ik in mijn muziek. Als ik film, ontpopt er zich een totaal ander proces in mezelf omdat ik dan iemand anders speel en voor een camera ben ik dus niet meer mezelf. Maar pas op: ik heb de twee disciplines wel nodig om te overleven. Muziek en film zijn mijn primaire behoeften; best vergelijkbaar met wat slapen en eten betekent voor Jan of Janine Modaal (lacht).

Misschien een tikkeltje raar, maar daarenboven ben ik nooit met de twee verschillende disciplines tegelijk bezig. Ik maak óf muziek óf ik film. Als het ene project erop zit, wil ik altijd zo snel mogelijk aan het andere beginnen. Als een draaiperiode achter de rug is, wil ik zo snel mogelijk weer muziek maken. Het zijn echt twee verschillende levens die ik allebei nodig heb want anders is Soko compleet uit haar evenwicht (schatert).

Slaap je soms ook wel eens?
Soko: Zo weinig mogelijk (giert). You know that song: ‘We Might Be Dead by Tomorrow’? Dit idee heb ik ter harte genomen (lacht). Ik voel me voortdurend geïnspireerd en ervaar een niet afhoudende creatieve flow in mezelf. Als ik vijf uur slaap per nacht is dat al meer dan genoeg tijdsverspilling (lacht).

LE DANSEUSE
LE DANSEUSE (c) The Movie Database (TMDB)

Wat staat er in je agenda eens de promotie hier in Cannes voor je beide films achter de rug is?
Soko: Als de Cannes-promotour erop zit, vlieg ik direct naar New York om mijn derde album volledig op punt te zetten en duik ik vervolgens de studio in om die album op te nemen.

Nog geen nieuwe film in het vooruitzicht?
Soko: Nee, eerst focus ik me volledig op mijn nieuwe album en ik vermoed dat er daarna wellicht wel een nieuw filmproject op me zal afkomen. Hoewel ik een échte multitasker ben, pluk ik ondertussen dagelijks wel heel bewust de dag en probeer ik altijd en overal zoveel mogelijk fun te hebben. YOLO…, ik heb nooit anders geleefd en dat maakt me écht heel blij…yeah!

Related posts