Silvio Soldini 

De in Milaan geboren Silvio Soldini is een professionele duizendpoot. Na zijn filmstudies aan de universiteit van New York, richt hij in Spanje samen met enkele boezemvrienden, productiebedrijf Monogatari op. Het kransje filmspecialisten realiseert televisieprenten, documentaires, video’s, kortfilms en enkele langspeelfilms. In 2000 oogst Soldini wereldwijd met de megahit Pane e Tulipani.

In zijn Brucio Nel Vento (Burning in the Wind), schetst hij het integer portret van een migrant die denkt dat hij als kind zijn vader heeft vermoord. Meteen ‘s mans eerste feature die niet op een origineel scenario is gebaseerd.

Na drie langspeelfilms was ik toe aan een nieuwe uitdaging. Ik wou heel bewust mijn persoonlijke grenzen verleggen. Na Le Acrobate (’97) stonden er twee nieuwe projecten op stapel. Het eerste was een lichte komedie. Het andere was de verfilming van Agota Kristofs roman Hier, me aanbevolen door mijn scenarist. Bij de eerste lezing was het meteen een coup de foudre. Ik kocht onmiddellijk de rechten op maar besefte ook wel dat ik nog wat jong was om dat emotioneel en intens verhaal, dat bovendien een internationale grote productie zou worden, adequaat te visualiseren. De enorme voorbereidingen gingen van start en in afwachting realiseerde ik de komedie Pane e Tulipani.

Pane et Tulipani groeide wereldwijd uit tot een astronomische hit. Plotseling had je een uitgelezen commerciële status. Had je op dat moment zelf nog controle over je filmcarrière?

Niemand kan of zal me ooit dwingen om iets te doen waar ik zelf niet achtersta of voor 100 % in geloof. Uiteraard hoopte men dat ik een sequel op Pane e Tulipani zou maken. Ik voelde echter dat ik toe was aan een diepzinnige, ernstige en meer donkere film. Ik heb mijn intuïtie gevolgd en gekozen voor de realisatie van Brucio Nel Vento. Ik wou eens het leven van iemand anders exploreren zonder het te hoeven mixen met autobiografische elementen.

Wat trok je specifiek in dit verhaal aan?

Het boek bestaat uit diverse niveaus en bevat tal van thema’s. Persoonlijk ben ik gek op de simplistische en bijna dadaïstische schrijfstijl van de auteur. De non-lyrische manier waarop de passionele liefdesrelatie wordt geanalyseerd, de migrantensfeer wordt getekend en de innerlijke zoektocht van het hoofdpersonage positief wordt ingekleurd, vormden de directe uitdagingen om de roman naar het doek te vertalen. Je moet echter niet te veel analyseren want als volbloed positieve schizofreen ben ik gewoon verliefd geworden op dit intens en emotioneel rijk boek.

In al je vorige films laat je verwarde personages aanrukken op zoek naar het irreële. Je hoofdpersonage Tobias staat b.v. volledig haaks op je vroegere filmkarakters. Waarom?

Dat is inderdaad goed opgemerkt. Daar kan ik geen pasklaar antwoord op geven. Het is duidelijk een totaal nieuwe teneur in mijn oeuvre. Ik kan alleen maar opmerken dat ik hou van dit rijk, gedifferentieerd, gevoelig hoofdpersonage dat alles realiseert waarvan hij droomt. Misschien is dit dan toch het onderbewuste autobiografische trekje dat ik perse in deze film wou vermijden? Wie weet?

Ivan Franek acteert fenomenaal. Gelukkig want hij draagt de verantwoordelijkheid van de hele film op zijn tengere schouders.

Inderdaad, de rol van Tobias is van cruciaal belang voor de geloofwaardigheid van de film. Ik heb geluk gehad dat ik een beroep kon doen op een acteur zoals Ivan Franek. Ondanks zijn beperkte acteerervaring is hij overweldigend. Toen ik hem voor de eerste keer zag, wist ik dat hij perfect geschikt was voor de hoofdrol. Hij heeft de volmaakte blik en de vereiste uitstraling. Aanvankelijk verliep de samenwerking wat mank omwille van de taal. Ik begreep geen jota van zijn Tsjechisch gebrabbel maar doorheen het werkproces groeide er een bijzondere verstandhouding. We werden heel close en we communiceerden voornamelijk non-verbaal. Zo ontdek je dat taal an sich onbelangrijk kan worden en er andere manieren zijn om een hechte band uit te bouwen. Ik haat cineasten die hun acteurs alles voorkauwen en voortdurend bevelen hoe ze wat moeten zeggen. Dat komt heel gekunsteld en artificieel over. Ja, noem me maar een emotioneel gedreven cineast. Het was een boeiende ervaring… Ik denk dat ik nu ook een opera zou kunnen regisseren.