Naar aanleiding van Thank God For The Gift, de rake documentaire over leven en werk van Jan Hoet, hadden wij een kort maar krachtig gesprek met de maker, Luc Vrydaghs. Lees zeker ook de recensie elders op deze site.
Kan je je even voorstellen aan onze lezers aub?
Ik studeerde beeldhouwkunst aan de Antwerpse academie om vervolgens naar Gent te trekken waar ik animatiefilm volgde bij de grote Raoul Servais. Eerder maakte ik al stripverhalen die experimenteel van aard waren. Voor films als Daens en Just Friends fungeerde ik als setdresser. Dan volgden jobs in de reclamewereld tot ik bij Woestijnvis aan de slag kon en er onder andere gedurende een vijftal jaren generieken maakte voor Man bijt Hond. Toen had de microbe mij te pakken en vanaf 2002 begon ik documentaires te maken waaronder de serie Gas Station dat me tot in Arizona, Punjab, Tsjechië, Israël, Australia en Ijsland bracht. Voor EUROPALIA 2009 mocht ik op roadtrip doorheen de 27 landen van Europa, samen met Michiel Hendryckx en Johan Jacobs.
Persoonlijker waren de reisdocumentaires Madagascar en Nicaragua opnieuw in serievorm.
Met Thank God For The Gift lijkt de cirkel rond. Ik heb er vijf jaar aan gewerkt, vele vriendschappen gesloten en heb nu opnieuw een atelier waar ik me toeleg op beeldhouwen en installaties allerhande.
Hoe kwam je op het idee om een film rond Jan Hoet te maken? Heb je hem persoonlijk gekend?
Luc: Jan Hoet niet, Jan Hoet Junior wel. Toen ik in Gent kwam wonen, vond net dan Chambres d’Amis plaats. Van een geweldige ontvangst gesproken. Ik zou tien jaar lang in de Arteveldestad vertoeven. Toen ik zo’n vijf jaar geleden bij Jan Hoet Junior op bezoek was, begon Thank You for The Gift te kiemen. Het verbaasde me zo dat er nog geen film bestond over zijn vader.
De parallel die je trekt met het Lam Gods is een buitengewoon originele vondst.
Luc: Ik vond niet onmiddellijk de gepaste structuur voor de film. Eerst diende ik twee eerdere versies van het scenario in die werden afgekeurd door het VAF. Zelf voelde ik ook dat er iets ontbrak, een element dat alles verbond. Toen Jan Van Imschoot me vertelde over Jan Hoets adoratie voor het Lam Gods, had ik mijn verbindende invalshoek. Neem zoals ik het schilderij maar eens onder de loep op www.closertovaneyck.com en ontdek de parallellen en gelijkenissen met de figuur van Jan Hoet, zoals de gestructureerde chaos.
Dat de documentaire geen blind eerbetoon aan Jan Hoet zal worden, zien we al in de eerste scènes met een autoritaire Hoet. Was het belangrijk om die schaduwzijden zo uitvoerig te belichten?
Luc: Laten we wel wezen, Jan Hoet was een geniaal figuur, maar die andere kanten moesten aan bod komen zonder te overdrijven. Sommigen getuigden over hoe mensen er door Hoets gedrag en uitlatingen helemaal onder door gingen. Wim Delvoye vat het raak samen: “Je moest heel sterk zijn om naast hem te staan.”
Hoe selecteerde je al deze getuigenissen en waren er personen die je ook graag in de film had gewild, maar waarbij het niet lukte?
Luc: De film is samengesteld uit 25 nieuwe interviews naast archiefmateriaal en splitscreens. Ik had graag David Hammond (die op Hoets begrafenis het woord nam en alleen kort ‘Thank God For The Gift’ zei, wat later een ideale filmtitel bleek te zijn, nvdr.) geïnterviewd en wat kunstenaars uit de Arte Povera, waar Jan Hoet zo naar op keek.
Op maandag 15 april wordt de film om 19u30 door jou ingeleid in de Antwerpse DE STUDIO. Na de vertoning gaat MHKA-directeur Bart De Baere in gesprek met kunstenaars Luc Tuymans en Anne-Mie Van Kerckhoven die allebei getuigen in de film. Wat waren de meest verrassende reacties na de voorbije avant-premières?
Luc: Toen we ons afvroegen of er iemand anno 2024 te vinden valt die in Jan Hoets voetsporen zou kunnen treden, bleef iedereen het antwoord schuldig. Het blijft ongelooflijk dat 1 man alles wat u in de film zag in zich combineerde. Je kon tijdens de Q&A’s ook voelen hoe de film zin gaf en inspiratie aan een hele nieuwe generatie kunstenaars.
