Trine Dyrholm, geboren op 15 april 1972 in Odense, Denemarken, is een gerenommeerde en veelvuldig gelauwerde Deense actrice en zangeres. Ze begon haar carrière al op heel jonge leeftijd en werd bekend toen ze op haar veertiende deelnam aan het Deense Melodi Grand Prix met het liedje Danse i måneskin.
Haar doorbraak als actrice kwam er in 1998 met het keiharde familiedrama Festen van regisseur Thomas Vinterberg, die toen deel uitmaakte van de Dogme 95-beweging. Dyrholm heeft sindsdien een indrukwekkende carrière opgebouwd met rollen in zowel film als televisie.
Ze heeft talloze prijzen gewonnen, waaronder meerdere Bodil Awards en Robert Awards, die behoren tot de meest prestigieuze filmprijzen in Denemarken. Enkele van haar opmerkelijke films zijn En Soap, Hævnen, Nico, 1988, A Royal Affair, Queen of Hearts en Kollektivet waarvoor ze de Zilveren Beer ontving als Beste Actrice op het Filmfestival van Berlijn.
Naast haar werk in film en televisie is Dyrholm ook actief in het theater en heeft ze haar acteer-skills al uitvoerig bewezen in verschillende toneelstukken bij het Koninklijk Deens Theater. Haar veelzijdigheid en talent maken haar tot een van de meest gerespecteerde en geliefde actrices in Denemarken.
In Birthday Girl van Michael Noer, probeert Nanna (rol gespeeld door Trine Dyrholm), die al jaren geen goede relatie meer heeft met haar dochter Cille, het verleden glad te strijken door voor haar 18de verjaardag te trakteren met een cruise naar de Caraïben. Maar de eerste avond van de gehoopte droomvakantie wordt een nachtmerrie wanneer blijkt dat Cille in dronken toestand seksueel misbruikt zou zijn door een jonge medepassagier. Nanna is in alle staten en komt op voor de rechten van haar dochter, maar moet daarvoor alles uit de kast halen.Zoals steeds is la Dyrholm op haar best als een complexe moederkloek vol schuldgevoel die koste wat het kost haar nazaat wil verdedigen en daarvoor grenzen overschrijdt en alle gangbare regels en normen aan haar laars lapt. Tijdens het afgelopen Filmfestival Oostende zakte het Deense icoon af naar de badstad waar Birthday Girl in avant-première werd vertoond. De stijlvolle steractrice maakte desondanks haar druk werkschema toch nog even de tijd om met ons een gesprek aan te gaan over Michael Noers psychologische en relationele dramatische thriller.
Wat trok je je speciaal aan in deze rol en film?
Trine: Twee specifieke aspecten: enerzijds de bijzondere thematiek en anderzijds de emotionele diepgang van mijn personage. Nanna is een moeder die zich in een uiterst kwetsbare en bedreigde situatie bevindt, maar haar vastberadenheid om haar dochter te beschermen en gerechtigheid voor haar te vinden, maakt haar tot een heel krachtige figuur. Het verkennen van deze mix van menselijke kwetsbaarheid en volharding was een uitdagende en lonende ervaring voor mij als actrice.
Verder voelde ik me aangetrokken tot de manier waarop de regisseur op een bijzonder vakkundige manier elementen van een politiek drama met die van een thriller wist te combineren. Ook de wijze waarop in Birthday Girl persoonlijke verhalen worden verweven met bredere sociale en politieke kwesties, vond ik bijzonder effectief en meteen een uitdaging voor mezelf om daarin betrokken te mogen zijn. Bovendien was het ook een geweldige ervaring om eens te mogen werken met een cast die voornamelijk uit jonge mensen bestond die daarenboven oprecht gepassioneerd waren over het verhaal en er écht voor gingen om van Birthday Girl een unieke film te maken.
De prestaties van de jonge ensemblecast zijn inderdaad opvallend sterk. Hoe was het om te werken met een bende grotendeels onervaren acteurs en in het bijzonder met Flora Ofelia Hofmann Lindahl, het meisje dat je dochter Cille in de film vertolkt?
Trine: Aan de slag gaan met zo’n jonge cast was ook een van de uitdagingen die me aanvankelijk aantrok om te participeren in Birthday Girl. Zo’n kans krijg je niet dagelijks aangeboden. Al wist ik natuurlijk niet hoe dat zou uitdraaien. Maar wat een geweldige ervaring (lacht). Alle jongeren waren razend enthousiast, gaven het beste van zichzelf en waren heel gedreven om met me samen te werken. Het werd een hoogstaande mutuele uitwisseling. Ik legde mijn ervaring te grabbelen en stak zelf heel veel op van hen wat betreft hun kijk op de wereld, hun onderlinge manier van communiceren, de manier waarop zij hun personages analyseerden en hoe ze die elk op eigen manier, rijk gelaagd invulden.
Er heerste een boeiende en dynamische cohesie op en naast de set. Op bepaalde momenten voelde het zelf aan of we één familie waren die achter één project stond (lacht). Ik beleefde het heel bewust en wist dat ik persoonlijk op dit vlak een van mijn hoogtepunten aan het beleven en ervaren was (voldane glimlach). Heel apart was de verbinding die ik had met Flora Ofelia Hofmann Lindahl, het meisje die mijn dochter speelt. Zij is nog geen twintig jaar, maar wat een sterke actrice (steekt beide duimen de lucht in). Ze heeft nog maar enkele films en televisieseries op haar actief, maar ze weet beslist wat ze wil en ik beschouw haar nu al als een van de meest belovende en snel rijzende actrices van Denemarken?
De nieuwe Trine Dyrholm?
Trine: ja, wie weet (lacht uitbundig)?
Kan je jouw personage even typeren want Nanna is nu niet bepaald de ‘doorsnee’ moeder en ze heeft zo’n apart uiterlijk waardoor ze een minder positieve uitstraling heeft op haar omgeving?
Trine: Zeg dat wel (glimlacht). Ik zag haar als een moeder die de vriendin van haar dochter wil zijn. Ze hebben onderling weinig contact omwille van sociaal- familiale redenen en omstandigheden. Mijn personage heeft educatieve schuldgevoelens die ze per se wil compenseren. Ze zoekt wat krampachtig een manier om haar deels door haar verwaarloosde dochter te behagen en denkt dat ze haar doelstelling kan bereiken door haar te trakteren op een cruise op de grootste feestboot die ze kon vinden. In feite vecht ze voor een warme hereniging met haar dochter.
Waar ze echter niet op heeft gerekend, is dat Cille de jaren afwezigheid van haar moeder nog altijd niet heeft vergeven en verwerkt. Ze verschillen te veel van elkaar op diverse vlakken en begrijpen elkaar daarom ook niet zoals het hoort te zijn. Cille is niet opgezet met een dergelijk cadeau en wil zelfstandigheid en vooral geen bemoeienis van haar nu plots in haar geïnteresseerde moeder. Doch ze proberen er het beste van te maken gedurende de tijdsduur van de cruise, maar dan delen ze een verschrikkelijke ervaring die mijn personage aangrijpt om toch nog haar liefde voor haar dochter te bewijzen en uiteindelijk toch nog in de gunst van haar dochter te komen.
Dan heb je ook nog de fysieke kant van mijn personage. Ik draag lang blond haar, heb scherpe, kleurrijke opgeplakte nails, valse wimpers en ook mijn kledij met onder meer een push-up bh op mijn leeftijd, stel je voor (lacht). Niet bepaald een fancy outfit die beslist niet conform is met die van de meeste cruisepassagiers. Wanneer ik dan na het voorval de omstandigheden ervan op eigen houtje onderzoek, is dat tot afschuw van de bemanning en feestvierende gasten. Ze wordt alleen al omwille van haar uiterlijk niet serieus genomen. Ik vond het wel heel belangrijk dat Nanna er zo ‘ordinair’ uitzag. We plaatsen mensen altijd in hokjes, maar zo drukt zij zichzelf nu eenmaal uit. Ze is een grensverleggend personage. Ze breekt meteen de regels aan boord door haar dochter en haar vriendin alcohol te laten drinken. Oké, haar uiterlijk kan een maske of camouflage zijn, maar het kan ook bevrijdend zijn. Deze vrouw is een overlever.
Wat ik wel raar vond, is dat je constant onder begeleiding en toezicht wordt gesteld door een cruisepersoneelslid en je geen politiehulp kan krijgen. Is dat wel realistisch?
Tine: Oh ja, heel zeker. Ik heb daar ook verrast van opgekeken. Het is wel degelijk keiharde werkelijkheid hoor. Op dit soort cruiseschepen kan je geen politiehulp van het vasteland krijgen en kan je niet om de strikte huisregels omdat men vaart in internationale wateren. Wanneer er dus zoiets gebeurt met je kind zoals in Birthday Girl, sta je er helemaal alleen voor. Het engste is dat ze de slachtoffers dan een upgrade geven. Ze plaatsen de zogenaamde ‘lastige’ klanten in een grotere cabine, in de hoop dat iedereen dan zijn mond zal houden en ze als cruiseschip geen negatieve naam krijgen eens terug op het vasteland want dat is schadelijk voor hun toekomstige inkomsten. Het is een goed voorbeeld van hoe onze samenleving met dit onderwerp omgaat.
Kan je iets meer vertellen over de thematiek van Birthday Girl?
Trine: Met plezier (monkellachje). De film onderzoekt en analyseert de dynamiek van macht en persoonlijke kracht en hoe mensen omgaan met onderdrukkende situaties. Het verhaal van Nanna is er een van veerkracht en vastberadenheid en ik denk dat veel mensen zich zullen kunnen identificeren met haar strijd. De film toont op heftige en doortastende wijze hoe ver een moeder wil gaan om haar kind te beschermen en precies deze input maakt het verhaal heel relevant.
Hoe heb je je voorbereid op de rol van ziedende moeder?
Trine: Ik heb voordat we aan de opnamen begonnen, veel tijd besteed aan het begrijpen van de achtergrond en de emoties van mijn personage. En heb daarvoor uitvoerig onderzoek gedaan naar de psychologische impact van traumatische ervaringen en hoe mensen daar op verschillende manieren mee omgaan. Daarnaast heb ik nauw samengewerkt met Michael Noer om ervoor te zorgen dat mijn vertolking van Nanna authentiek en geloofwaardig was.
Je bent zelf ook moeder van een bijna jongvolwassen zoon, hielp dit je bij het creëren van je rol als emotionele en bezorgde filmmoeder?
Trine: Beslist. Ik kon terugvallen op mijn eigen ervaringen als moeder en hoe je als ouder constant moet balanceren tussen loslaten en beschermen. Ik geef toe dat ik vaak moeite heb met loslaten, vooral nu Axel, mijn zoon, zijn tienerjaren stilaan achter zich laat en afstevent op onafhankelijkheid en vrijheid (zucht). Ik weet dat dit de normale gang van het leven is, maar als moeder is het niet makkelijk om hierin een evenwichtige balans te vinden. Wat zorgen en angst betreft, ben ik misschien niet zo goed als ik zou willen zijn, maar ik oefen (lacht).
Hoe was de samenwerking met regisseur Michael Noer?
Trine: Hij is een briljant regisseur die een perfect equilibrium weet te vinden tussen spanning en emotionele diepgang. Hij heeft een geweldige visie en weet exact hoe hij een verhaal moet vertellen zodat het zowel een boeiende als aangrijpende inwerking heeft op het publiek. Zijn aanpak zorgde ervoor dat de film een meeslepende ervaring werd die actuele thema’s zoals gerechtigheid en persoonlijke kracht, op een subtiele en heel realistisch humane manier verkent.
Birthday Girl steekt vol verrassende scènes. Welke vond je persoonlijk de meest uitdagende om te spelen?
Trine: Dat is een moeilijke (glimlachje en denk even na). Er zijn veel intense scènes in de film, maar de meest uitdagende was degene waarin Nanna geconfronteerd wordt met de dreiging van geweld tegen haar familie. Het vereiste een diepe emotionele betrokkenheid en het was essentieel om de angst en vastberadenheid die Nanna voelt, op een geloofwaardige manier over te brengen. Die scène was zowel fysiek als emotioneel intens en uitputtend, maar in feite ook wel heel bevredigend om te doen (bevestigend hoofdknikje).
Een groot deel van Birthday Girl baadt in een wel aparte en kleurrijke visuele stijl. Akkoord?
Trine: Zeker. Michael Noer heeft gekozen voor een specifieke beeldverhouding en dat draagt functioneel zeker bij tot de intense en claustrofobische sfeer op de boot. Zijn visuele keuzes helpen eveneens om de spanning en de dreiging die over de personages hangt, nog meer te accentueren en te versterken. Het creëert een gevoel van urgentie en benadrukt de ernst van de situaties waarin de personages zich bevinden. De meest kleurrijke momenten worden uitgespeeld tijdens de party en het verjaardagsfeestje en die leunen sterk aan bij de jeugd omdat deze scènes allemaal rond hen draaien. Zo heeft hij een contrast neergezet tussen het moederperspectief en het wereldje van de jongere generatie.
Wat hoop je dat het publiek meeneemt na het zien van Birthday Girl?
Trine: Ik hoop dat het geraakt wordt door enerzijds de story op zich en de complexiteit van de verschillende personages. Het is mijn wens dat mensen na het zien van de film nadenken over thema’s als gerechtigheid, moed en de kracht van persoonlijke actie in het licht van tegenspoed. Birthday Girl is niet alleen een spannende psychologische en relationele thriller die bij wijze van spreken vermaakt, maar ook aanzet tot reflectie over wat om het even welke persoon zou doen in vergelijkbare situaties. En ook dat de film laat zien dat je als passagier op een cruiseschip in internationale wateren geen bescherming of rechten hebt. Trouwens, Birthday Girl is geïnspireerd op waargebeurde feiten (zucht diep).
Tot slot, wat vindt de ervaren fifty something Trine Dyrholm belangrijk in haar persoonlijk en professioneel leven?
Trine: Dat ik een rijk leven kan leiden. Begrijp me niet verkeerd want ik bedoel met rijk een leven dat bestaat uit het beleven van momenten zonder vooroordelen en verwachtingen en het opbouwen van sterke relaties. Dit is de essentie van mijn filosofie en dit zowel in mijn persoonlijk leven als in mijn werk als actrice.
