Lady Di was weer een tijdje helemaal in, en daar had de Netflix-serie The Crown veel mee te maken, maar er was ook Spencer met Kristen Stewart. De actrice werd met bloemen overladen voor haar vertolking die volgens Di’s bodyguard wel zeer dicht aanleunde bij de echte prinses, en er werd zelfs eventjes gefluisterd dat ze de gedoodverfde kandidate was voor een Oscar. Stewart antwoordde er droogjes op, geheel volgens haar eigen stijl, dat, indien ze het beeldje kreeg, de Academy die mocht steken op een plaats waar de zon nooit schijnt. Over Stewart is er al veel inkt gevloeid, maar toch moet zelfs de grootste vijand toegeven dat ze één van de meest imponerende actrices van deze generatie is, die er keer op keer in slaagt om een film naar haar hand te zetten. Dat doet ze ook in Spencer, ofschoon dat evenzeer de verdienste is van regisseur Pablo Larraín, die eerder al Natalie Portman liet schitteren als Jackie Kennedy. Spencer speelt zich af als een koninklijk familiefeestje, maar de camera heeft alleen maar oog voor Diana. De rest van de royals is onbelangrijke achtergrond, net zoals dat destijds voor de paparazzi was die alleen maar Di in hun lens wilden.
Het leven van Diana is droomvoer voor de perfecte blockbuster (kijk gewoon naar de kijkcijfers van The Crown), maar de Chileense regisseur had absoluut geen zin in een traditionele biopic, en volgt het Britse koningshuis tijdens het kerstweekend van 1991, waarbij het voor alle omstaanders duidelijk wordt dat het doek definitief is gevallen over het huwelijk tussen Di en prins Charles.
Diana botst er niet alleen op de strenge regels die er moeten voor zorgen dat de fotografen niet kunnen binnen gluren, de gordijnen worden dan ook met nietjes dichtgedaan. Maar Di ligt ook in de knoop met zichzelf wat een luguber stukje cinema oplevert waarin Di zichzelf als een weerspiegeling ziet van Anne Boleyn, de tweede echtgenote van Henry VIII die er vrede moest mee nemen dat haar man ook het bed indook met haar zuster. Het is een gedeelte dat niet altijd even goed werkt, maar het toont duidelijk de demonen aan waar Di mee worstelde.
Spencer is een tour de force van Kristen Stewart waarvan het tegengewicht gedragen wordt door een perfect spelende Timothy Spall als de watcher. Een film die gedraaid is door een regisseur die een eigen stempel wil drukken, iets wat gemist werd in de onderschatte versie met Naomi Watts. Pablo Larraín zoekt soms de symmetrie-waanzin van Wes Anderson op, vooral in de eerste tien minuten die doen denken aan The Shining van Stanley Kubrick. Spencer is een film die niet vies is van symboliek, en een extra elan krijgt door de perfecte jazzy score van Johnny Greenwood, die meer en meer één van de belangrijkste filmcomponisten van de laatste jaren aan het worden is. Spencer zal zonder twijfel mensen ontgoochelen, maar zij die zich laten meesleuren door deze wervelwind wacht een boeiende trip.
GENRE: drama
JAAR: 2017
REGISSEUR: Pablo Larraín
CAST: Kristen Stewart, Timothy Spall, Sean Harris, Sally Hawkins, Jack Farthing, Stella Gonet
LAND: USA, UK, Duitsland, Chili
SPEELDUUR : 117 minuten
