Ofschoon magazines als Empire en People haar ooit tot een van de meest sexy vrouwen van de planeet bombardeerden, herinnert iedereen zich Kristin Scott Thomas als Katharine, de ontrouwe echtgenote uit The English Patient van filmmogul, wijlen Anthony Minghella. Deze flegmatieke en stijlvolle klasse-actrice heeft een cv om u tegen te zeggen en ze ondanks het feit dat ze de leeftijd van zestig al een tijdje achter zich heeft, eigenlijk al heel lang op haar lauweren kan rusten, nooit echt stilgezeten. Ze is dat ook niet zinnens in de nabije toekomst, integendeel zelfs. Zo leerde ze bijna 25 jaar geleden onder meer Scarlett Johansson haar eerste filmpassen zetten in Robert Redfords The Horse Whisperer. In de rol van Sylvia McCordlle schitterde ze in Robert Altmans ingenieuze Gosford Park en flirtte ze met Romain Duris in de huid van de gentleman dief in Jean-Paul Salomé’s Arsène Lupin.
Ze acteerde de pannen van het dak in het aangrijpende Franse drama Il y a Longtemps Que Je ’T Aime, het opmerkelijke regiedebuut van succesauteur Philippe Claudel. Ook in de puike Britse epoqueprent The Other Boleyn Girl van Justin Chadwick, schopte ze de macho’s aan het flamboyante Hof van de Engelse koning Hendrik VIII flink tegen de schenen. We zagen haar een beetje verrassend ook aan het werk in de groots opgezette Europese co-productie Largo Winch, de verfilming van de gelijknamige stripserie van Philippe Francq en in de romcom Easy Virtue, de verfilming van Noel Cowards toneelstuk, met Colin Firth en Jessica Biel. Ze daagde eveneens op in Charles Sturridge’s kostuumdrama Brontë. In Suite Française mocht ze ‘onze’ geliefde Matthias Schoenaerts van wederwoord dienen.
In The Party van Sally Potter overtreft ze zichzelf in de rol van ambitieuze politica die op haar eigen feestje zwaar uit de bol gaat. Rustig en bescheiden harkte ze Oscar-, Golden Globe en César-nominaties bijeen en stak ze ook een BAFTA op zak. Van de Franse regering kreeg ze de begeerde Légion d’Honneur-medaille opgespeld en ze prijkt op H.M. the Queen’s Birthday Honours List als OBE (Officer of the Order of the British Empire). Ze maakte eveneens deel uit van de jury in Cannes. Binnenkort is ze nog te bewonderen in Paramour van Alexandra-Therese Keining en in de serie Slow Horses in het gezelschap van reus Gary Oldman. Haar echtscheiding na 17 jaar huwelijk met François Olivennes, een Franse gynaecoloog met wie ze drie kinderen heeft, is ondertussen al ferm verwerkt. Ze betrekt een prachtig appartement in de omgeving van Jardin de Luxembourg in Parijs waar Charlotte Rampling, Gérard Depardieu, Jane Birkin, Juliette Binoche en Ralph Fiennes een voet in huis hebben.
De 63-jarige super-elegante en van oorsprong Engelse maar francofiele modelactrice heeft na een geweldige carrière als gevierde actrice (en na lang twijfelen) eindelijk plaats genomen in de regiestoel. Haar debuutregie heet My Mother’s Wedding en de verwachtingen zijn hoog gespannen. Ze heeft daarenboven de prestigieuze Laurence Olivier Award op zak als beste (toneel)actrice in Anton Tsjechovs De Meeuw voor haar elektriserende bühneprestatie in deze klassieker. Redenen genoeg dus voor een gesprek met deze betoverende diva.
Wat boeit je het meest: acteren in een film of op toneel?
Kristin: Ik hou danig van theater. Op de bühne krijg ik een kick door de diepe interactie die vaak ontstaat met mijn tegenspeler. Hoe meer de antagonist je geeft, hoe dieper je zelf kunt gaan. Het directe contact met het publiek avond na avond geeft me adrenalineshots. Maar ook de periode die eraan voorafgaat koester ik. De weken van geëngageerd repeteren, het ontdekken en doorgronden van de tekst en de groepsdynamiek die ontluikt binnen het ensemble, zijn heel intense ervaringen. Film daarentegen is een totaal andere en niet met de toneelwereld te vergelijken kunstvorm. Toch geniet ik van beide maar op differentiërende manier. Het dikwijls lang en zinloos wachten als je filmt, is een negatief aspect maar het feit dat je, je personage kan injecteren met humaniteit vind ik dan weer een fantastisch pluspunt.
Hoe ben je actrice geworden?
Kristin: Ik acteer al van toen ik zes jaar was. Mijn favoriete spel was cowboy en indiaantje. Hoewel ik uit een schroom en streng katholiek midden kom, speelde ik altijd de rol van het personage dat stierf en op een doodsbed eindigde met gekruiste armen. Niet bepaald normaal kindergedrag als je het mij vraagt (lacht). Op internaat raakte ik in de ban van de bombastische kappen die de strenge nonnen op hun hoofd droegen. Prompt wou ik in hun plunje kruipen. Op oudere leeftijd imiteerde ik voortdurend volwassenen uit televisieseries. Bizar niet?
Hoe kwam je van het Engelse platteland in Parijs terecht?
Kristin: Ik was amper vier jaar toen mijn vader, een piloot bij de Royal Navy, om het leven kwam in een vliegtuigongeluk. Mijn moeder hertrouwde met een andere piloot van de Royal Navy. Die verongelukte enkele jaren later ook in een vliegtuigcrash. Mijn moeder was een gebroken vrouw. Omwille van de emotionele chaos thuis werd ik naar diverse kostscholen gestuurd. Ik had genoeg van die getormenteerde emotionele en miserabele toestanden en besloot toen ik 19 jaar was om dat achter me te laten. Ik trok als au pair naar Parijs en ben daar gebleven. Parijs is een ongelooflijke mondaine stad met een overkill aan filmaanbod. Ik raakte in de ban van film en schreef me in aan het ENSATT (École nationale supérieure des arts et techniques de théâtre, nvdr), afdeling acteren.
En uitgerekend Prince loodste je binnen in het filmwereldje?
Kristin : Inderdaad. Ik acteerde in een toneelgroepje dat bestond uit vrienden. Op een dag vernamen we dat Prince was neergestreken in Parijs voor de opnames van zijn film Under The Cherry Moon. Hij zocht Franse actrices die perfect Engels spraken. Onder de druk van mijn vrienden deed ik een auditie voor een bijrolletje in die prent. Ik was verbaasd toen ik de volgende dag de hoofdrol kreeg aangeboden. Alhoewel ik toen al perfect tweetalig was, voelde ik me nog te onzeker voor zo’n uitdaging. Het waren mijn toneelvrienden die me opnieuw over de streep trokken. Al geef ik nu grif toe dat Under The Cherry Moon een van de meest weergaloze belevenissen is uit mijn carrière. Maar laten we het beslist niet hebben over de kwaliteit van de film (lacht). Er werd alleen ’s nachts gedraaid, de sfeer op de set was exuberant en alles was ondergedompeld in een wuft sfeertje vol glitter en glamour. Weet je dat Prince speciaal limousines uit Amerika liet overkomen om er in Parijs in rond te rijden? Al te gek (lacht).
Je bent een gefêteerde filmdiva in Europa en in Amerika. Betekent deze dubbele carrière ook dubbel werk?
Kristin: Noem het op z’n minst een complexe situatie want je valt voortdurend tussen twee stoelen. De manier van werken verschilt enorm waardoor je verantwoordelijkheid heel groot is. Samengevat: kleine budgetfilms vereisen meer dynamiek, concentratie en energie. Hollywood daarentegen is echter een goed geoliede en strak geleide economische machine.
Op welke basis kies je voor een bepaalde film?
Kristin: Voor een groot deel hangt het af wie de regisseur is en met welke collega’s ik aan de slag kan. Verder ben ik een dialoogfanaticus die baalt van filmtaal die afwijkt van het alledaagse gesproken woord. Het scenario is dus van groot belang. Als actrice ben ik meer geïnteresseerd in het technische aspect dan in het eindresultaat. Geloof me ik ben niet iemand die thuis stiekem al mijn dvd’s één na één bekijkt (lacht).
Je hebt gewerkt met de groten der aarde. Wie liggen je artistiek na aan het hart?
Kristin: Robert Altman, Sydney Pollack en Robert Redford zijn héél grote regisseurs. Van dit drietal heb ik onvoorstelbaar veel geleerd. Zij hebben mij meer van film leren houden. Het zijn elk op zich energieke, genereuze en gecultiveerde mensen met een enorme uitstraling. Zij voelen hun acteurs sterk aan en coachen je als échte chefs d’orchestre. Maar ik moet zeker ook Guillaume Ganet vermelden. Ik was fier dat ik in zijn dramatische thriller Ne Le Dis À Personne mocht meedoen. Hij is jong, heeft talent zat en weet heel nauwkeurig wat hij wil. Verder heb ik goede herinneringen aan mijn samenwerking met Hugh Grant tijdens Four Weddings And A Funeral en vooral aan Romain Duris. Hij was briljant in zijn rol als aalgladde dief Arsène Lupin. Ik heb bovendien met volle teugen genoten van de manier waarop hij Molière reïncarneerde. Hij is gewoon fenomenaal, een geniale rasacteur. En ja, je landgenoot Matthias Schoenaerts, dat was ook een heel verrijkende ervaring. Charmante kerel én een uitstekend acteur.
Eindelijk plaats genomen in de regiestoel?
Kristin: jawel (monkellachje). Hoewel ik me er vele jaren niet klaar voor voelde en daardoor systematisch al mijn projecten en plannen op dit vlak van me bleef afduwen, heb ik inderdaad en uiteindelijk de grote stap gewaagd met My Mother’s Wedding. Het vorige project dat ik had gepland om te regisseren met als titel The Sea Changes, gebaseerd op een roman van de overleden actrice en auteur Elizabeth Jane Howard is uiteindelijk op een ferme sisser uitgelopen. Ik heb me toch niet laten ontmoedigen en kijk nu is My Mother’s Wedding in post-productie.
Kan je iets meer vertellen over je debuut als cineast?
Kristin : Goh, ik kan je wel zeggen dat ik samen met John Micklethwait het scenario heb geschreven. Het is een verhaal over drie zussen die terugkeren naar hun huis voor het derde huwelijk van hun tweemaal weduwe geworden moeder. Maar de moeder en dochters worden gedwongen het verleden opnieuw te bekijken en de toekomst onder ogen te zien, met hulp van een kleurrijke groep onverwachte bruiloftsgasten.
Neem je in je regiedebuut ook nog een rol voor je rekening?
Kristin: My Mother’s Wedding is een op en top Thomas-film (lacht). Naast co-scenariste en regisseren, speel ik ook nog een rol in de film (glimlacht). Het was een heel toffe, drukke en bevredigende ervaring en prettig samenwerken met onder meer Scarlett Johansson en Sienna Miller die ook van de partij zijn en de hoofdrollen innemen.
Heb jij een speciale boon voor Scarlett Johansson want het is al de derde keer in je carrière dat je samen met haar acteert in een film?
Kristin : Is dat zo, ik heb daar nog niet echt bij stilgestaan (denkt na), ja, inderdaad want de eerste keer was in The Horse Whisperer van Robert Redford. Dat was haar doorbraak denk ik. Ze was nog een teenager, zo’n 13 of 14 jaar was ze toen, niet (lacht). De volgende samenwerking was in het historisch drama The Other Boleyn Girl, ook al zo’n kleine 15 jaar geleden. Maar, nu ik erover nadenk, onze samenwerking was telkens in een moeder-dochter-relatie (lacht). Scarlett is ondertussen bijna 40 jaar als ik me niet vergis én moeder van twee kinderen. Goh, wat gaat de tijd toch snel (zucht).
