Als er één acteur is in België die eigenlijk geen introductie nodig heeft, is het Matteo Simoni. Maar toch even kort: hij werd geboren in Hasselt in 1987 en woont in Antwerpen samen met zijn vriendin Loredana Falone en Giulia (4) en Nino (een goede maand oud), hun twee kinderen. Hij is een veelgevraagd Vlaams acteur die zich heeft gevestigd als een veelzijdig talent in zowel de Vlaamse als internationale film- en televisiewereld. Na zijn afstuderen aan het Herman Teirlinck Instituut maakte hij naam in diverse genres, van drama tot komedie.
Zijn doorbraak kwam er met de succesvolle televisieserie Safety First, waarin hij de rol speelde van Smos, een beveiligingsagent met een komische en onbevangen persoonlijkheid. De populariteit van de serie leidde later tot een speelfilm, waarin Simoni zijn karakter verder uitdiepte.
Simoni kreeg ook lof voor zijn hoofdrol in de film Marina van regisseur Stijn Coninx, waarin hij de Italiaanse migrant/zanger Rocco Granata speelt. Voor deze rol onderging hij een intensieve voorbereiding en leerde zelfs Italiaans, wat bijdroeg aan zijn geloofwaardigheid en diepgang in deze biopic. Zijn knappe prestatie leverde hem onder meer een nominatie op voor Beste Acteur bij de Ensor Awards.
Daarnaast speelde hij hoofdrollen in films als Rookie (Lieven Van Baelen), Patser (Adil El Arbi en Bilall Fallah), Faithfully Yours (André van Duren), Wil (Tim Mielants) en Zillion (Robin Pront), waarin hij het roemruchte en flamboyante nachtleven van Antwerpen spitant tot leven bracht en hem een Ensor opleverde als Beste Supporting Acteur. Matteo liet zich ook al opmerken in tal van succesvolle televisieseries zoals onder meer De Bende van Jan de Lichte, Callboys, Amateurs, Zone Stad en Wat Als?
De recentste parel in zijn omvangrijk portfolio is beslist Milano. Overduidelijk een nieuwe en opvallende stap in zijn sterk variërende carrière, waar hij zich van een totaal andere kant laat zien in de rol van een alleenstaande vader in nesten, die voor de complexe taak staat om zijn zoon op te voeden die bovendien doof is.
Tijdens het Film Fest Gent hadden we het genoegen om uitgenodigd te worden door een verrassend opgewekte Simoni met gemillimeterd haar, op zijn kamer in het hippe Yalo Hotel in hartje Gent, voor een gezellig, onderhoudend en vooral boeiend gesprek over Milano, de eerste fictiefilm van Christina Vandekerckhove.
Waar gaat volgens jou Milano over?
Matteo: Over een complexe vader-zoon-relatie. De zoektocht naar identiteit en de worsteling met verwachtingen die de samenleving je oplegt. Alain, mijn personage, bevindt zich op een kantelpunt in zijn leven en probeert zin te vinden te midden van chaos en druk. Het is een intens en diepgaand verhaal, waarin veel mensen zich waarschijnlijk wel zullen herkennen.
Hoe ben je betrokken geraakt bij Milano?
Matteo: Regisseur en scenarist Christina Vandekerckhove stuurde me haar script van Milano, haar eerste fictiefilm na haar met een Ensor bekroonde docu Rabot, met de vraag of ik was geïnteresseerd om de rol te vertolken van Alain, een ingetogen jonge vader die er alleen voor staat om Milano, zijn dove tiener, op te voeden.
Ik las het en was meteen ontroerd, onmiddellijk mee in het verhaal en met die vader. Zo’n rollen komen niet alle dagen voorbij. Ik probeer altijd iets anders te spelen dan het personage in mijn vorige film en dit was wel een uitgelezen kans, maar ook een heuse uitdaging. Ik belde Christina op en zei haar: “Ik moet die rol absoluut hebben” (lacht).
We hebben dan uren met elkaar gepraat over hoe we het karakter van Alain elk individueel zagen en samen zouden uitvouwen. Blijkbaar was Christina overtuigd dat ik haar Alain was (grinnikt). Ik hou mezelf graag wakker en dat was nu eenmaal een rol die een uitbreiding betekende van mijn contemporaine filmloopbaan.
Wat trok je dan zo speciaal aan in deze rol en wat maakt jouw personage apart?
Matteo: Het personage heeft een innerlijke kwetsbaarheid en een complexiteit die ik meteen interessant vond. Alain is een teruggetrokken iemand die niet zomaar alles kan loslaten en continu worstelt met de balans tussen conformeren en zichzelf zijn. Het gaf me de kans om een andere kant van mezelf te laten zien en te duiken in thema’s zoals zelfontdekking en de conflicten die daarbij horen. Een uitdaging die ik moest aangaan (monkellachje).
Ik ben altijd op zoek naar dingen waar ik mezelf opnieuw moet uitvinden. En dat is niet altijd gemakkelijk. Want op een gegeven moment in je carrière ken je al je eigen instrumenten . Je kent je lichaam. Je kent je stem. Plots stel je jezelf dan de vraag: hoever kan ik daar allemaal nog mee experimenteren? Volgens mij alleen nog door af en toe de schaamte voorbij te gaan. Door dingen te durven proberen die extremer zijn zodat je tot dingen kunt komen die écht wel de moeite waard zijn.
Hoe was het om samen te werken met Christina Vandekerckhove als regisseur?
Matteo: De rol van Alain in Milano was van een totaal ander register dan ik gewend ben. Dit was een veel kleiner project. In deze film is alles naar binnen gekeerd. En dat was exact wat Christina van mij wou. Ze legde me op dat ik de rol niet speel, speel, begrijp je…Ze wou geen van mijn reguliere impulsen of trucjes zien voor dit personage. Ze wou dat ik acteerde met mijn ogen. De juiste toon hiervoor vinden, was een van de grootste uitdagingen waar ik al heb voorgestaan. Soms waren er wel twintig à dertig takes nodig voor één geslaagde scène (glimlacht).
Gelukkig is Christina een geweldig persoon om mee te werken. Ze is gevoelig en ze zoekt ook graag de extremen op. Ze heeft een scherp oog voor detail, weet precies hoe ze een bepaalde sfeer moet neerzetten en ze heeft veel psychologisch inzicht. Haar benadering is genuanceerd en heel persoonlijk want ze moedigt je voortdurend aan om risico’s te nemen en echt dieper te graven in je emoties en motivatie. Het was een heel inspirerende en creatieve samenwerking.
Milano is een van de moeilijkste films die ik tot nu toe al heb gedaan. Ik heb me ook nog nooit zo kwetsbaar gevoeld als in deze film. Ik kon mij letterlijk nergens achter verstoppen deze keer (lacht). Als Danny Black Magic kon ik me wegstreken achter een opvallende bril en de zwartlederen jekker in Callboys of in Safety First beschikte ik ook achter zaken waar ik me kon achter verstoppen (lacht). Dat was hier dus niet zo, maar ben wel ontzettend fier met wat we allemaal samen hebben bereikt met Milano.
Maar het was blijkbaar wel een bijzonder moeilijke draaiperiode?
Matteo: Beslist en een met tal van onzekerheden. Ik ben na sommige draaidagen ’s avonds huiswaarts gekeerd vol twijfel en zelfs angst.
En dan moest je ook nog gebarentaal leren.
Matteo: Ja, ook dat nog, nee grapje hoor (lacht). Het aanleren van gebarentaal was een serieuze uitdaging. Ik ben gelukkig heel goed begeleid geweest door de mensen van Visual Box, een vereniging van en door dove mensen die gespecialiseerd is in film en media op dat vlak. Ik heb het heel graag gedaan. Ik ben van nature iemand fysiek en beweeg bijvoorbeeld heel graag met mijn handen. Dat komt wellicht door mijn Italiaanse komaf (lacht uitbundig).
Nee, maar daardoor had ik de knepen van hoe je omgaat met gebarentaal vlug in de vingers. Waar ik wel van opkeek, was dat gebarentaal niet universeel is. Alle landen hebben hun eigen gebarentaal, dat wist ik niet. Maar op de set, de juiste accenten leggen in de gebarentaal was niet zo eenvoudig.
Je bent nu net voor de tweede keer vader geworden. Had je de rol van Alain anders gespeeld, mocht je zelf geen papa zijn?
Matteo: Ik ga ervan uit dat een acteur alles moeten kunnen spelen, maar soms zijn er te weinig raakvlakken tussen het script en je persoonlijkheid. En dan moet je er niet aan beginnen. Er moet iets zijn, een gemeenschappelijk noemer, waarvoor je springt.
Of misschien beter gezegd, ben ik eerder van mening dat ik denk dat je eigenlijk wel alles kunt spelen. Een belangrijke nuance (lacht). Maar het feit dat ik zelf vader ben, heeft me zeker geholpen voor deze film.
Zo voel ik sterk aan wat het betekent om je verantwoordelijkheid te nemen voor de generatie na je. Trouwens hoe ouders hun kinderen aanpakken en opvoeden, bepaalt wel hoe – of toch voor een wel bepaald deel – hoe de toekomst er zal gaan uitzien. Ik denk dat je alles kan spelen. Ik ben trouwens van mening dat levenservaringen een rijke voedingsbodem vormt voor de rollen die je speelt als acteur. Je puurt uit je beleefde emoties zoals de geboorte van mijn kinderen en of een dierbare die je ontvalt, dat zijn zaken die je meeneemt en hanteert wanneer je die professioneel kunt gebruiken.
Wat brengt de toekomst voor je?
Matteo: Ik heb net de opnames van het vervolg op Patser met als titel Patsers van Adil en Bilall, achter de rug. Van een bescheiden en ingetogen productie als Milano naar de ADHD-set van Patsers was wel even wennen (lacht). Over enkele weken begin ik aan een nieuwe film, maar daar speel ik enkel een bescheiden bijrolletje in. De titel kan ik nog niet weggeven, want meer dan waarschijnlijk zal die nog wijzigen tijdens de post-productie. Ik ga daarna spelen in een theatervoorstelling en er liggen ook nog een paar televisiereeksen op mij te wachten. Maar dat is allemaal toekomst en financiering, dus we zien wel.
Zijn we verkeerd ingelicht of werk je ook aan een eigen filmscenario?
Matteo: Ah, ja, doch dat steekt nog in de kinderschoenen. Ik noteer af en toe losse ideeën en zoals ik daarnet al zei, heb ik wel veel zin om telkens mezelf heruit te vinden, maar of ik nu al klaar ben om mijn eigen film te regisseren, trek ik ferm in twijfel. Het mooiste product dat ik me kon wensen, heb ik net gekregen met de geboorte van mijn zoontje Nino (glimlacht kamerbreed). Daar ga ik me nu vooral op focussen.
