Op vijf jaar kan er veel veranderen. Het was ook voor die periode dat Connor Reed de bak indraaide voor zijn betrokkenheid bij een overval. In al deze tijd is Lincoln City bijna onherkenbaar geworden met misdaadcijfers die op het laagste niveau sinds jaren staan. Brigadier Kingston is er van een nobele onbekende uitgegroeid tot een rijzende ster die kans maakt om de jongste politieman te worden die tegelijkertijd ook vakbondsvoorzitter is. Garreth Kelton is de nieuwe kingpin van de criminele onderwereld terwijl zowel de bevolking als de media genoeg heeft van de vele supermensen die gedood worden door de Guardians. Met nieuwe investeringen en een omschakeling naar de non-lethale K9-robothonden, lijkt alles erop vooruit te gaan. Ten minst aan de oppervlakte zo lijkt, want wie dieper kijkt, ziet hoe weinig er fundamenteel is veranderd.
Corruptie overheerst nog steeds, supermensen leven nog steeds in enorme armoede en zij met macht willen die situatie maar al te graag zo houden. Het is een realiteit waarin Connor weer volledig wordt gegooid wanneer hij een tienermeisje onder zijn vleugels neemt die getuige was van iets dat ze niet had moeten zien. Wil hij haar veilig houden, zal hij ook afstand moeten nemen van zijn trots en moet hij een gunst vragen aan iemand wiens pad hij nooit nog hoopte te kruisen.
Niet alleen de wereld van Connor is op vijf jaar veel verandert, ook de aanpak van de film zelf. Wat begon als een ambitieuze indiefilm is ondertussen aardig op weg om uit te groeien tot een kleine filmfranchise. Dat heeft voor een groot deel te maken met Netflix die de eerste film aankocht en een plaatsje versierde in de top tien van de best bekeken films in de VS. Vaak mag het allemaal wat meer zijn met een sequel en Code 8: Part II is hoegenaamd niet van plan om deze traditie te breken.
Met een tijdsprong van 5 jaar pikt de actiefilm vlot de draad weer op met de wereld die vol supertweederangsburgers zit, maar deze keer met een zichtbaar ambitieuzer verhaal, nog meer technologische speeltjes van de politiestaat én natuurlijk met ook meer superkrachten. Bovendien gaat de film heel wat dieper in op de thema’s van de eerste film. In het eerste luik zag je al heel goed de effecten van repressie op een minderheidsgroep – waarbij de superkrachten een nauwelijks verholen metafoor is voor een migratieachtergrond – terwijl Code 8: Part II nauwelijks tijd verspilt om te tonen hoe ver deze gevolgen eigenlijk wel gaan.
Het is niet voor niets dat we de term kansarmoede gebruiken. Pavani is een pienter meisje met een zeldzame kracht, die uitverkoren lijkt voor academische excellentie, ware het niet dat ze met haar oudere broer Tarak in armoede leeft waardoor het lastig wordt om bijvoorbeeld schoolboeken te kopen. Een schrijnende confrontatie dat voor velen op deze wereld evengoed een realiteit is… Dat dit soort mensen dan ook wanhopige domme dingen doen, is niet onbegrijpelijk en een uitstekende katalysator vormt voor een complexer plot. Politiecorruptie van de grootste orde wordt geweldig gemengd met ideeën rond publieke perceptie en het vraagstuk over wie je nu wel of niet kan vertrouwen. Leuk hierbij is ook dat we toch al meer tegenwind van de bevolking zien met een duidelijke backlash tegenover het Guardian-programma.
Dit draagt er dan ook toe bij dat je ook wel snapt waarom een personage als Connor de misdaad de rug toekeert. Misschien is er toch nog meer toekomst voor mensen als hem. Het is een erg bochtige film die je een stuk meer op je tenen houdt dan het eerste deel en waarbij de verrassingen steeds om de hoek loeren. Ook de actie is beter, vooral de scènes met de K9-units zorgen voor de nodige spanningen. Ze mogen er dan een stukje liever uitzien dan de Guardian-units, eenmaal ze de jacht inzetten op een verdachte is het moeilijk om niet spontaan aan de Metalheads te denken, de honddrones uit de gelijknamige Black Mirror-episode. Ook de geweldige effecten van de nieuwe krachten vormen een pluspunt, met vooral de nieuwe camouflagekracht van één van de nieuwe personages.
Deze sequel overtreft het eerste deel en bouwt goed verder op, maar dit keer met een scherper verhaal. De verrassingen in de film zijn leuk, hoewel achteraf bekeken bepaalde personages net iets te goedgelovig of zelfs naïef ogen waardoor het vertrouwen dat ze in anderen stellen na een tijdje toch een beetje twijfelachtig wordt. Een oud zeer uit de vorige film, is ook hier weer het verspillen van personages. Heel even hadden we de indruk dat ze hun lesje hadden geleerd door te opteren voor een tijdelijke uitschakeling in plaats van moord. In dit soort films moeten er altijd mensen sterven, maar timing is everything en als je de trekker overhaalt vooraleer bepaalde beloftes worden ingelost, dan blijft dat wrang voelen.
De aandacht die al lichtjes gewekt was met het intrigerende eerste deel is nu volledig wakker geschud. Het is altijd fijn om te zien als een filmmaker de juiste lessen trekt uit een vorige film en de “fouten” niet herhaalt. Niet alles heeft men geleerd, toch is er duidelijk vooruitgang geboekt en dat kan je alleen maar toejuichen.
De acteursneven uit het eerste deel zijn weer volledig van de partij waarbij ze glansrijk worden bijgestaan door een paar andere oude bekenden, maar het zijn vooral de nieuwe figuren en de verdere uitdieping van de problematiek die de juiste snaren raken met een meer ingewikkeld plot dat maar eventjes barst. Foutjes waar gemakkelijk over te kijken valt, dankzij de prachtige visuele effecten en stijlvolle actiescènes die aangename duistere herinneringen oproepen aan het dystopische meesterwerk Black Mirror, zonder dat het ooit als gestolen aanvoelt. Robbie Amell die Connor speelt, heeft al een derde deel geteased waarop wij geen neen zeggen…
Genre : sciencefiction, actie, misdaad
Jaar: 2024
Regisseur: Jeff Chan
Cast: Robbie Amell, Stephen Amell, Alex Mallari Jr., Sirena Gulamgaus
Land: Canada, USA
Speelduur: 100 minuten
