Jaren na de de dood van Romy Schneider in 1982 wist men niet wat men zag toen men in Parijs 185 filmblikken ontdekte die opnames bevatten van L’Enfer, een film van Henri-Georges Clouzot die hij in 1964 draaide, of ten minste probeerde want de film raakte nooit af.
Clouzot, niet meteen de gemakkelijkste mens op aarde was met films als La Vérité, Le Salaire de la Peur (bij ons beter bekend als Wages Of Fear) en Quai des Orfèvres één van de belangrijkste Franse cineasten, maar wel een beetje de geliefde pispaal van het Franse toonaangevende filmblad Cahiers Du Cinéma en de nouvelle vague-stroming omdat ze vonden dat hij veel te ouderwets te werk ging, onder meer door zich halsstarrig vast te houden aan het geschreven script.
Clouzot verweerde zich wel met de stelling dat hij improviseerde bij het schrijven van zijn scenario’s, maar hij wist zeer goed dat hij anders uit de hoek moest komen om deze heren en dames te plezieren. De oplossing hiervoor was het maken van de duurste en meest gewaagde Franse film aller tijden die zo waar de steun kreeg van het Amerikaanse Columbia Pictures die hem een onbeperkt budget beloofde.
De Franse cineast kreeg met Romy Schneider een trouwe soldaat aan zijn zijde. De Oostenrijkse filmdiva was haar braaf Sissi-imago grondig beu en had al haar zinnen gezet om met deze gewaagde film Duitsland (waar ze ontzettend populair was) de middelvinger te tonen.
Clouzot verzamelde zijn (veel te grote) filmploeg in een hotel in de buurt van het Viaduct van Garabit. Het verhaal gaat over een man (Serge Reggiani) die door jaloezie gek wordt. Clouzot wist wel dat hij te kampen had met tijdsdruk, zo zou de rivier die een belangrijk deel van de film was weldra leeg gepompt worden, maar daar trok hij zich niks van aan en veranderde iedere dag het scenario.
Door al deze aanpassingen moesten de acteurs alsmaar dezelfde scènes overdoen, of liet hij
Serge Reggiani kilometers lopen om nadien de acteur netjes te vertellen dat hij toch niet tevreden was over het geleverde resultaat, en daarom opnieuw mocht beginnen. Reggiani werd het beu en trapte het af, net zoals zo vele anderen behalve Romy die volop meewerkte aan de uitspattingen van de Franse regisseur en zichzelf in alle aspecten wilde overtreffen.
Toen hij Romy en Catherine Allégret voor de zoveelste keer een lesbische scène liet herhalen -de film was op alle fronten zijn tijd ver vooruit- kreeg Clouzot een hartaanval. Het werd hem niet fataal, maar het betekende wel het einde voor L’Enfer.
Met het gevonden filmmateriaal en een heleboel interviews (waaronder één met Costas Gravas) probeerden Serge Bromberg en Ruxandra Medrea in hun documentaire Henri-Georges Clouzot’s Inferno de film te reconstrueren. En ook al is het een interpretatie, is men daar aardig in geslaagd. Het resultaat is zelfs zo verbluffend dat L’Enfer misschien wel de meest waanzinnige film uit de geschiedenis had kunnen worden, al was het maar door de hallucinante beelden waarin volop kleurenfilters gebruikt worden zoals bijvoorbeeld de rivier die bloedrood wordt of de afstandelijke, maar tegelijkertijd sprookjesachtige donkerblauwe lippen van Romy. Het resultaat is niet alleen uiterst erotisch, maar het toont eveneens het cinematografische genie van Clouzot die nadien in 1968 met La Prisonnière nog een laatste film kon maken.
GENRE: documentaire
JAAR: 2009
REGISSEUR: Serge Bromberg, Ruxandra Medrea
CAST: Henri-Georges Clouzot, Romy Schneider, Serge Reggiani, Catherine Allégret
LAND : FRANKRIJK
