Tien jaar is er reeds verstreken sinds de Mauritaanse cineast Abderrahmane Sissako in de schijnwerpers stond met zijn voor een Oscar-genomineerde Timbuktu. Met deze langspeelfilm trad hij toe tot het selecte groepje van Afrikaanse regisseurs die internationaal konden doorbreken. Kan Black Tea zich scharen achter Abderrahmane Sissako’s bejubelde film over een herdersfamilie? Het antwoord daarop is kort: neen.
Black Tea opent met een negatief antwoord van Aya (Nina Melo, die we reeds kennen uit Band de Filles) op haar huwelijksdag waarna ze haar geboorteland, de Ivoorkust, verlaat om haar geluk elders te zoeken. Ze komt terecht in China waar ze een voorliefde krijgt voor thee, in het bijzonder het proeven ervan en alle rituele handelingen die daarbij komen kijken. Deze interesse brengt haar in contact met de eigenaar van een theewinkel, Wong Cai (Han Chang) waar ze dan ook meteen gaat werken om zo alle kneepjes van het vak aan te leren.
Waar de theeblaadjes zouden moeten werken als de verbindende, prikkelende, sensuele factor tussen Aya en Cai blijkt dit maar sporadisch het geval te zijn. De interacties worden met een zekere intimiteit gebracht maar zowel Aya als Cai hebben weinig of geen charisma en van aantrekkingskracht is ook bitter weinig te merken waardoor de kijker al vlug de interesse in beide hoofdfiguren verliest. Het hoe en waarom van de rituele handelingen van het proeven en het schenken van de thee blijft jammer genoeg ook wat onderbelicht.
Naast de protagonisten in Black Tea zien we nog heel wat andere personages zoals Cai zijn toenmalige vrouw (Ke-Xi Wu) in een flashback toen ze nog samen een restaurant runden en zijn kinderen Li-Ben (Michael Chang), een goeie hulp in het theehuis en een dochter die hij zo goed als niet ziet. Helaas is er te weinig uitdieping van deze persoonlijkheden. Black Tea krijgt op een bepaald moment zelf een politiek tintje. De bekende uitdrukking “Less is More” werkt soms beter dan een film vol te duwen met te veel onuitgewerkte losse eindjes, vreemde subplots of niet ingevulde achtergronden van bepaalde rollen.
De film speelt zich af in het Chinese kanton Guangzhou en in het bijzonder in “Chocolat City” waar de grootste populatie Afrikanen zich gevestigd heeft en het was tevens de slotfilm op het afgelopen MOOOV filmfestival. De bij momenten mooie cinematografie, zeker bij het bezoek aan één van de plantages, van Aymerick Pilarsky (Öndög) werkte wat verzachtend, alsook de fraaie soundtrack maar die kunnen de schaal van de film niet op een voldoende houden. Een teleurstellende film, of noem het een slappe thee, van Abderrahmane Sissako die nergens ook maar in de buurt komt van zijn voorganger.
Genre: drama, romantiek
Jaar: 2024
Regisseur: Abderrahmane Sissako
Cast: Nina Melo, Han Chang, Ke-Xi Wu, Michael Chang
Land: Frankrijk, Luxemburg, Taiwan, Mauritanië
Speelduur: 110 minuten
