De in 1977 in Les Lilas, een noordelijke buitenwijk van Parijs, geboren Erwan Le Duc is actief als acteur, scenarist en regisseur, maar zijn naam doet bij weinigen een belletje rinkelen. Niet onlogisch want hij was aanvankelijk professioneel actief als freelancejournalist bij de krant Le Monde en ging vervolgens aan de slag als projectmanager bij enkele Franse ministeries.
Hoewel hij zelf ooit verklaarde dat hij op twaalfjarige leeftijd gegrepen werd door de energie, de kleuren en de vrijheid van het veelbesproken drama Pierrot le Fou van Jean-Luc Godard en desalniettemin nooit film studeerde, begint zijn filmcarrière in 2009, op 32-jarige leeftijd, als co-auteur van de serie Diplomatik Park. Tussen 2011 en 2015 maakte hij vier kortfilms en in 2019 werd Perdrix, zijn langspeelfilmdebuut, geselecteerd in Cannes voor de sectie Quinzaine des Réalisateur. Op enkele vertoningen na in een Brusselse bioscoop, werd deze licht surrealistisch komedie door de corona-pandemie verbannen naar de huiskamer.
Vorig jaar daagde Le Duc opnieuw op in Cannes met zijn tweede prent La Fille de son Père (niet te verwarren met Jacques Deschamps film met dezelfde titel uit 2001 met Natacha Régnier en François Berléand) die als slotfilm van het competitie-onderdeel La Semaine de la Critique werd vertoond.
Het verhaal? Op zijn twintigste wordt Etienne hopeloos verliefd op Valérie. Uit deze liefde wordt hun dochter Rosa geboren. Maar op een dag, Rosa is nog een baby, stapt Valérie in de auto en vertrekt zonder enige uitleg, richting noorderzon. Etienne besluit om er geen probleem van te maken en gaat verder met zijn leven samen met zijn kind. Hij zorgt met toewijding voor Rosa die hij overal mee naartoe neemt, zelfs naar zijn werk als voetbalcoach.
We ontmoeten het duo opnieuw, maar nu bijna 17 jaar later, Rosa is intussen een tiener die een relatie heeft met Youssef. Rosa wil het ouderlijk huis verlaten om te gaan studeren aan de kunstacademie in Metz. Het nieuws lijkt haar vader niet te deren, die ook zijn eigen leven opnieuw probeert op te bouwen met Hélène, een taxichauffeur die zich aangetrokken voelt tot gekwetste mannen. Toch is een conflict tussen vader en dochter nakend, vooral wanneer Etienne op televisie Valérie meent te herkennen.
Erwan Le Duc heeft met La Fille de son Père een dramedy gemaakt die voornamelijk bestaat uit snel na elkaar volgende aparte scénes die voortdurend van register wisselen. Slapstick volgt op drama, muziekvideo volgt op sketch en dans volgt op tragiek. Niets is voorspelbaar, alles is heerlijk expressief, maar vooral niet psychologiserend.
Aan de stijl merk je inderdaad duidelijk dat Le Duc op jonge leeftijd ‘gepakt’ werd door Godards meesterwerk uit 1965, want La Fille de son Père is een mengeling van de anarchistische speelsheid en spontaniteit van de Nouvelle Vague met daarbovenop een flinke scheut neurotische naïviteit à la Michel Gondry (L’Ecume des Jours, Le Livre des Solutions, The Science of Sleep) en een fiks toefje van het Belgische duo Abel & Gordon (Paris Pieds Nus, L’étoile Filante, Rumba).
Toegegeven soms overdrijft Le Duc met ‘schattigheden’, maar waar hij echt in slaagt, is het creëren van twee hoofdpersonages met voldoende tederheid die de interesse van de kijker afdwingen en niet alleen door hun deugden, maar door ook hun mutuele gebreken te tonen. Alles is licht, het beeld is opzettelijk gestileerd en grotendeels suikerzoet, de familieharmonieën die centraal staan in het verhaal zijn nooit realistisch pijnlijk, maar de gevoelens die worden overgebracht zijn echt wat zorgt voor een overwegend positieve sfeer. Bovendien, doordat niet alleen de dochter volwassen wordt, maar ook de vader, duidt de filmmaker nadrukkelijk op het feit dat in onze moderne samenleving de ouderlijke rol vaak komt vóór de volwassenheid, terwijl het vanuit educatief perspectief, eigenlijk andersom zou moeten zijn.
De manier waarop bepaalde verhaallijnen blits van het ene moment naar het andere overgaan, lijkt soms wat geforceerd en kunstmatig. Maar daartegenover krijg je als bonussen originele humor, spitse dialogen, een vlot tempo, een opvallende choreografische mise-en-scène en de knappe vertolking van Nahuel Perez Biscayart (120 BPM, Lessons of Persian, Au Revoir là-haut) in de huid van de vader, die met grote zekerheid en klasse zijn overweldigend acteertalent bewijst. Hij geeft de kwetsbaarheid van zijn personage intelligent weer met een verscheidenheid aan diverse elementen (vindingrijkheid, dynamiek, romantiek), waardoor hij er overtuigend in slaagt een multidimensionaal karakter neer te zetten.
La Fille de son Père is een heel persoonlijk vader-dochter-relatie-portret dat een tikkeltje te uitgesproken wordt gedomineerd door de verder uitstekende klassieke score van Julie Rové, maar is niet bepaald een komedie die diep genoeg is uitgewerkt om de cinefiel echt mee te nemen op de reis naar de matige innerlijke zuivering die op het scherm wel plaatsvindt. Toch bevat Le Ducs poëtische en licht-absurde komedie voldoende elementen om behoorlijk te vermaken en reflectie te stimuleren over humane emoties en relaties, maar oordeel vooral zelf.
Genre: komedie, drama
Jaar: 2023
Regisseur: Erwan Le Duc
Cast: Nahuel Pérez Biscayart, Céleste Brunnquell, Maud Wyler, Mohammed Louridi, Mercedes Dassy
Land: Frankrijk
Speelduur: 91 minuten
