Alhoewel er bij de meesten niet direct een belletje zal rinkelen bij de naam Xavier Giannoli, is deze Fransman een ster bij onze zuiderburen. Sinds hij in ’98 een Gouden Palm én een César in de wacht sleepte voor zijn opmerkelijke kortfilm L’lnterview, is hij niet bij de pakken blijven zitten. Met de documentaire L’Oeil humain over Maurice Pialats A nos amours verbaasde hij vriend en vijand en in zijn eerste langspeelfilm Les corps impatients bewees hij ontegensprekelijk zijn opmerkelijk talent.
In Les corps impatients zoomt Giannoli intrigerend in op Charlotte en Paul, een jong en vrolijk koppel van amper 20 jaar. Ze kennen elkaar nog maar enkele maanden, maar hokken samen in een provinciaal stadje. ‘Met volle teugen genieten van het bruisende leven’ is hun motto. Tijdens de zomer moet Charlotte enkele medische onderzoeken ondergaan in Parijs. Paul weet wel dat z’n liefje ziek is, maar begrijpt de diepere context niet goed. Wanneer Charlotte hem verzoekt om haar te vergezellen naar de lichtstad, stemt hij in uit morele verplichting. Wanneer de onderzoeken een dodelijke kanker aantonen, stort haar wereld in elkaar. Uit noodzaak wordt ze direct gehospitaliseerd en start er onmiddellijk een zware en pijnlijke behandeling. Veel tijd om na te denken over hun toekomst blijft er niet over. Ook Paul weet niet goed wat hem overvalt, maar tracht Charlotte toch te steunen waar hij kan.
Uiteraard zijn deze prangende omstandigheden een zware test voor hun prille liefde. Wanneer Charlotte’s oude vriendin Ninon opdaagt, fungeert deze symbolisch als een soort levensbron waaruit het geslagen tweetal kracht en hoop put. Maar Ninon straalt warmte uit, is opgewekt en ze heeft een ‘ongeschonden’ lichaam. Paul voelt zich aangetrokken door deze vitale persoonlijkheid en zij beginnen stormachtige liefdesverhouding die Charlotte bovendien aanmoedigt. Het begrip slaat echter om in jaloezie en het trio werkt zich diep in nesten.
Les corps impatients is een losse adaptatie van de gelijknamige roman van Christian de Montella. Dit ijzersterk lowbudgetdebuut komt zowel qua inhoud als vorm aan als een verpletterende mokerslag. Ondanks de loodzware, sombere en ingrijpende thematiek kiest Giannoli voor een jonge en hippe stijl in correlatie met de hoofdfiguren en omzeilt hij vakkundig het euvel van het zeemzoeterige pathos. Door met de camera de personages dicht op de huid te zitten, ontstaat er een sterke empathie met deze jongelui van vlees en bloed en ben je sterk begaan met hun droeve lot. Hoewel deze relationele en psychologische vivisectie sterk aanleunt met het inhoudelijk vergelijkbare Haut Jes coeurs! van Solveig Anspach (’99), is het toch een meer eigengereide en veel emotionelere reflectie over de liefde, het verlangen en de dood of kort la condition humaine. De jonge cast presteert puik en vooral Laura Smet -de dochter van boegbeeld Johnny Hallyday en Nathalie Baye- zet als de terminaal zieke Charlotte een beklemmende prestatie neer.
Genre: drama
Jaar: 2003
Regisseur: Xavier Giannoli
Cast: Laura Smet, Nicolas Duvauchelle, Marie Denarnaud
Land: Frankrijk
Speelduur: 94 minuten
