CHANCES ARE 

Mary Stuart Masterson is een naam die niet al te vaak in lijstjes voorkomt, maar de in Manhattan geboren actrice heeft toch – vooral in de jaren ’80 – een mooi parcours afgelegd.

Mary begon er vrij vroeg aan en was als achtjarige al in The Stepford Wives (1975) te zien. De grote doorbraak kwam echter een dikke tien jaar later toen ze met Sean Penn in At Close Range zat, een ondergewaardeerde film die dezer dagen meer herinnerd wordt door de titelsong Live To Tell van Madonna. Daarna volgde het door John Hughes geschreven Some Kind Of Wonderful waar ze de tomboy vertolkte op wie het moeilijk is niet verliefd te worden. Francis Ford Coppola vroeg haar voor Gardens Of Stone, ze was een cowgirl in Bad Girls, speelde met Johnny Depp in Benny & Joon en er was ook nog het magistrale Fried Green Tomatoes. Daarna ging het wat minder en volgde ook Chances Are uit 1989.

Een film die we er zo maar uitpikten, want hoewel Chances Are opvallend goede kritieken kreeg, bleef het zeer kalm aan de kassa en was het uiteindelijk de single van Cher en Peter Cetera (één van de zangers van Chicago) die wat geld in het laatje bracht. Mary Stuart Masterson was er wel mee opgetogen, want ze vond het één van haar meest volwassen rollen. Idolen moet je niet tegenspreken, maar je moet er desalniettemin niet te veel van geloven. Naast Mary is er ook (de minstens even briljante) Cybill Shepherd. Een zeer belangrijke rol voor haar, want het was haar eerste bioscoopfilm sinds The Return uit 1980 en dat had natuurlijk alles te maken met het feit dat ze vier jaar lang aan de zijde van Bruce Willis in Moonlighting gebonden was. 

Zeer opmerkelijk is dat Cybill in deze film zichzelf zowel als jonge tiener als dertiger mag vertolken. Dat kan alleen in Hollywood. Voor wie vindt dat we te veel doordrammen over de vrouwelijke vertolkers zit ook Robert Downey Jr. in de film, weliswaar zeer jong. De fans van Ryan O’Neal moeten we dan weer ontgoochelen, want hoewel de man een fantastisch acteur is (kijk naar Barry Lyndon of The Driver) loopt hij in Chances Are compleet verloren en wordt hij door iedereen met het grootste gemak van het scherm gespeeld.

Het leuke verhaal is wat gepikt van de Ernst Lubitsch-classic Heaven Can Wait en schatplichtig aan Back To The Future. Maar wat zou het, dit is pure fun. Louie Jeffries (Christopher McDonald) is een jonge jurist met een gouden toekomst, tot een auto in 1964 hem van de weg maait. Eens aangekomen in de hemel, weigert de jongeman zich neer te leggen bij zijn lot en vraagt hij om onmiddellijk terug naar aarde gestuurd te worden. Zijn wil geschiedt, maar hij belandt wel in 1987 en gaat hij door het leven als Alex Finch (Robert Downey Jr.). Wel hebben ze in de hemel zijn geheugen vergeten wissen, waardoor de jonge man zich nog perfect alles uit zijn vorige leven kan herinneren en dus ook zijn liefde voor zijn vrouw Corinne (Cybill Shepherd), die zwanger was toen hij stierf. In de bibliotheek van de school leert hij de knappe Miranda (Mary Stuart Masterson) kennen. We gaan niet spoilen, maar het is niet zeer moeilijk om te raden waar het op uitdraait… Een verhaaltje van twee keer niets, maar wie houdt van John Hughes’ ’80’s-komedies zal deze ook omarmen.

Genre: komedie
Jaar: 1989
Regisseur: Emile Ardolino
Cast: Cybill Shepherd, Robert Downey Jr., Ryan O’Neal, Mary Stuart Masterson, Christopher McDonald, Josef Sommer
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 108 minuten