Fast Forward-journalist Marc Bussens heeft in zijn lange carrière als filmjournalist zowat heel Hollywood op de canapé gehad. Zijn moeilijkste klanten waren naar eigen zeggen de arrogante Jerry Lewis en ijdeltuit Xavier Dolan. Deze laatste kwam deze week in opspraak toen hij een Spaanse journalist ervan beschuldigde verhalen te verzinnen toen hij zogezegd zijn filmpensioen aankondigde, ook al verschenen nadien audio-opnames waaruit bleek dat Dolan dit wel degelijk had gezegd. Uit zijn rijk archief kwam Marc het hilarische interview tegen dat hij opnam met Dolan ter promotie van Les Amours Imaginaires. Een flashback-interview!
Je bent duidelijk passioneel verliefd op cinema, akkoord?
Xavier: Eh, ja. Wat zou je anders denken? Ik was amper vier jaar toen ik meespeelde in een reeks reclamefilms en in mijn prille jeugdjaren heb ik geacteerd in tal van langspeelfilms en in televisiereeksen. Ik was amper uit de pampers toen ik me al dagelijks onder acteurs en cineasten bevond. Wat wil je dan? De kennis lag overal voor het grijpen en dat heb ik dan ook gulzig gedaan. Eigenlijk ben ik al een ervaren man (wuift wuft met de linkerhand).
Ok, maar is dat de verklaring waarom een amper 21-jarige knaap al twee films op z’n conto heeft waarin hij zowel zelf acteert, het scenario heeft geschreven, instaat voor de montage, de muziek kiest en ook nog eens de productie voor zijn rekening neemt?
Xavier: (een zelfvoldane glimlach)…mijn stiefmoeder en haar zus hebben me als een speeltje aanzien. Ze vonden het per sé nodig om me onder te dompelen in alles wat met film en literatuur te maken had. Vanuit deze stimuli heb ik op heel jonge leeftijd ook nog massa’s films verslonden. Uit deze lekker meegenomen mix heb ik een groot stuk volwassenheid gepuurd. Toen ik net 18 jaar was, sloeg ik mijn geliefd spaarvarkentje aan diggelen (lacht), Serieus nu…ik nam mijn spaargeld en investeerde het allemaal in mijn debuutfilm J’ai Tué Ma Mère.
Wie zijn jouw grote filmvoorbeelden?
Xavier: De dagelijkse en harde realiteit is mijn grote leermeester, maar als je dan toch aandringt: Jean-Luc Godard en François Truffaut. Verder ook nog: Gus Van Sant, Jane Campion, Michael Haneke, Ingmar Bergman, Jean Cocteau, Luchino Visconti, Woody Allen, en vele andere.
Op welk moment wist je dat je films ‘moest’ maken?
Xavier: Toen ik met school stopte. Ik viel in een donker gat en verveelde me. Om m’n tijd op te vullen huurde ik als een geobsedeerde maniak cargo’s dvd’s. Ik verslond ze en heb meesterwerken ontdekt die enorme impact op me hebben gehad. Vooral de periode van de Nouvelle Vague bleef op m’n netvlies gebrand. Maar, let op: niet alle films uit deze periode zijn goed. La Nouvelle Vague heeft ook tal van kutfilms voortgebracht. Evenwel begon ik toch serieus te dagdromen over een filmcarrière, maar kon ik niet uitmaken of ik nu regisseur, acteur of scenarist wou worden. Ik besliste dan maar om alles te combineren, et voilà.
Je hebt de reputatie van een ‘moeilijke jongen’, strookt dat met de realiteit of is dat gewoon een act om meer in de kijker te lopen?
Xavier: Heb ik die reputatie? Doe ik soms moeilijk tegen je? Ik maak films en daardoor heb ik niet het recht grote vergissingen te maken? Daarom moet ik steeds alert zijn en accurate beslissingen nemen want als het misloopt ben ik de enige verantwoordelijke die nota bene met de vinger zal worden gewezen. Dat is een groot risico. Ik ben me daar absoluut van bewust en gedraag me dan ook conform en solide. Sommige interpreteren dat als ‘moeilijk doen’. Soit, volgende vraag!
In Les Amours Imaginaires monteer je frequent en haaks op de narratieve structuur, ironische talking head-interviews. Waarom?
Xavier: Die interviews staan volledig los van het verhaal en de protagonisten en zijn bedoeld om meer sociale, psychologische en emotionele substantie te geven aan visies die ik poneer én om mijn ideeën een universelere meerwaarde te geven. Dat hoop ik alvast (lacht).
Zijn je films autobiografisch?
Xavier: Ik ben nog een groentje zonder enige échte levenservaring (knipoogt), dus kan ik niet anders dan uit mijn beperkte me, myself and I-background jatten. Het is trouwens ook daarom dat ik de verhalen situeer in Montréal…c’est ma ville!
Waarom gebruik je de Italiaanse Dalida-versie van Sonny Bono’s hit Bang Bang als leidmotief in je film?
Xavier: Monia, de hoofdactrice, is een goede vriendin en zij heeft me deze song getipt. Toen ik het voor de eerste keer hoorde, was ik emotioneel aangeslagen en vond ik het perfect passen in de filmsfeer omdat het pure romantiek uitstraalt. Bovendien vind ik de lyrics toepasselijk en toegegeven, eigenlijk ben ik een grote Dalida-fan. Een elegante, sensuele en intelligente vrouw die tevens heel fragiel was.
Heb je al een volgend project op stapel staan?
Xavier: Absoluut of wat dacht je?
Graag wat meer uitleg aub?
Xavier: Je bent wel een volhouder. Bon, de titel is Laurence Anyways (stilte).
Is er geen plot?
Xavier: Mais alors (kijkt nors). Ok, het vertelt het verhaal van een onmogelijke liefde tussen een man en een vrouw nadat de man heeft beslist dat hij van sekse wil veranderen.
Vertolk je opnieuw de hoofdrol ?
Xavier: Nee, deze keer niet. Ik houd het bij het scenario en de regie…ik ben bang dat men anders te snel uitgekeken raakt à ma queulle (lacht enthousiast).
Wie maakt er dan wel deel uit van de cast?
Xavier: Jij weet écht niet van ophouden man…Louis Garrel, point final!
