‘The Beth’ is het koosnaampje waarmee de lokale bevolking van het Britse graafschap Yorkshire refereert naar zijn klein geriatrisch ziekenhuis ‘The Bethlehem’, dat jammerlijk genoeg met sluiting wordt bedreigd omwille van allerlei besnoeiingen en reorganisaties. Dit negatieve vooruitzicht valt noch bij de directie, noch bij het zorgpersoneel, laat staan bij de patiënten, in goede aarde.
Een cameraploeg van Pennine People, het plaatselijk televisieprogramma, poot zijn materiaal neer in het hospitaal om via de inspanningen van de vrijwilligers de opdoeking van ‘the Beth’ te voorkomen en de huldiging van zuster Gilpin, te verslaan. Aan de hand van interviews met de voorzitter van het bestuur en enkele residentiële inwoners, tracht de tv-crew een kleurrijke rapportage te maken. Net op dat moment arriveert de consultant die de sluiting van de geriatrie heeft geadviseerd aan de Minister van Volksgezondheid, in ‘The Beth’ om zijn vader te bezoeken en de gang van zaken in het ziekenhuis grondig te evalueren en te beoordelen om zijn frappante aanbeveling te staven. Wanneer er een aantal patiënten onverhoeds overlijden, neemt het leven binnen de instelling een nogal drastische wending.
Allelujah is gebaseerd op het gelijknamige en uiterst succesvolle theaterstuk uit 2018 van de zelf in Yorkshire geboren en meermaals gelauwerde toneelauteur/scenarist Alan Bennett (Prick Up Your Ears, The Madness of King George, The Lady in the Van, The History Boys). De regie is in handen van BAFTA-winnaar Richard Eyre (The Children Act, Notes on a Scandal, Iris). Heidi Thomas, de auteur van talloze toneelstukken en vooral televisieseries, is verantwoordelijk voor de bewerking van Bennetts toneelstuk.
Hoewel ze de originele theatertekst grotendeels respecteert, merk je toch dat Allelujah het eerste filmscript is dat ze op haar naam prikt. Het is meer dan duidelijk dat het schrijven van tv-series en speelfilms twee heel verschillende materies zijn. Waar Bennetts Allelujah een sterk, amusant en sociaal-dramatisch amalgaam is van een pre-pandemische ode aan ziekenhuizen, mensen van de derde leeftijd, het competente werk van zorgpersoneel (tijdens de covid-periode werd meer dan duidelijk hoe belangrijk hun dienstverlening wel degelijk is) en een snedige aanval op de achteloosheid van het NHS (National Health Service) slash het inhumaan en conservatief politiek gezondheidsbeleid in de UK, slaagt Thomas er niet in om de mix van boeiende verhaal plots over toch heel serieuze thema’s, op één lijn te krijgen.
Verder staat de bruuske scripttwist in het derde deel van de film, volledig haaks op alles wat voorafging, wat het geheel meteen kwalitatief discrediteert. Bovendien zijn zowel de senioren als de talrijke andere personages binnen de gasthuismuren, ongeloofwaardige archetypes die (gelukkig) toch worden verheven dankzij de sterke aanwezigheid van enkele grijze eminenties uit de gereputeerde Britse acteursbond (Jennifer Saunders, Judi Dench, Derek Jacobi en David Bradley).
Daarenboven wordt Richard Eyre’s – op zijn regie valt eigenlijk niks negatiefs aan te merken – voorspelbare en eclectische ziekenhuis-tragikomedie vol goede bedoelingen, afgerond met een gigantische anticlimax. Eindconclusie: waar men vaak beweert dat het boek beter is dan de film, geldt hier beslist dat het toneelstuk pakken beter is dan de film en interpreteer je de titel dus best niet al te letterlijk.
GENRE: drama, tragikomedie
JAAR: 2022
REGISSEUR: Richard Eyre
CAST: Judi Dench, Jennifer Saunders, David Bradley, Derek Jacobi, Russel Tovey, Bally Gil
LAND: Groot-Brittannië
