Het is 1978. Na de dood van hun moeder heeft de vader van Finney en Gwendoline Blake zich ontwikkeld tot een ware alcoholist en moeten de kinderen veelal voor zichzelf zorgen. Als hij al eens nuchter is, heeft hun vader een kater en verdraagt hij niks van lawaai om zich en als hij gedronken heeft, is hij mogelijks nog erger. Dit maakt hem de op één na meest gevreesde man in Finneys leven. De topplaats wordt ingenomen door de onbekende “Grabber”, een serie-ontvoerder die de buurten van Denver terroriseert door kinderen te ontvoeren. Tot zover staat de teller op 4 en lijkt er nog steeds geen schot in de zaak te komen.
Dan gebeurt het ondenkbare. Finneys grootste angst wordt werkelijkheid en hij wordt gekidnapt door deze freak. Hij wordt wakker in de kelder van deze maniak met enkel een zwarte telefoon als zijn gezelschap. Maar net die telefoon zou wel eens zijn redding kunnen worden. De “Grabber” mag hem dan wel op het hart drukken dat hij zich niks in zijn hoofd moet halen, dat de telefoon niet werkt; de realiteit blijkt toch iets complexer in elkaar te zitten. Hij mag dan misschien niet in staat zijn om contact te leggen met de buitenwereld, iemand kan hem wel bereiken. De dode slachtoffers van zijn ontvoerder zijn klaar om hem bij te staan.
In het begin van 2022 kon je geen lijstje met opkomende horrorfilms bekijken of deze The Black Phone kreeg de eer vermeld te worden als één van de films om naar uit te kijken en niet geheel verwonderlijk. Het was nu eenmaal gebaseerd op het gelijknamige kortverhaal van befaamd horrorauteur Joe Hill, voor het eerst gepubliceerd in zijn 20th Century Ghosts verhalenbundel en ook nog eens geregisseerd door Sinister (2012) regisseur Scott Derickson. En toen het uitkwam, leek het de hoge verwachtingen ook wel te kunnen inlossen: bij zowel de Saturn Awards als de Hollywood Critics Association Film Awards kaapte het de prijs weg voor Beste Horrorfilm. Geen slechte introductie dus.
Geen wonder dus dat toen de film zijn intrede deed op Netflix in België, hij de nummer 1 positie van meest gekeken film van het moment wist te bemachtigen. Maar wat vinden wij nu van deze film? Wel, het is om te beginnen een erg geslaagde horrorfilm. Het kan dan misschien niet de magie herhalen van het eerder genoemde Sinister maar toch weet deze film de kijker toch snel vast te grijpen met weinig intenties om te lossen. Dit met dank aan een inventief verhaal. Kidnappingsverhalen zijn nu niet meteen nieuw maar de inclusie en rol van de titulaire zwarte telefoon, trekt het verhaal wel in een opwindende richting.
Met de hulp van de stemmen aan de andere kant van de lijn kan ons hoofdpersonage werken aan een plan om te ontsnappen uit deze hel door middel van hetgeen zij hebben achtergelaten. Een suggestie die eigenlijk al meteen een erg naargeestige gedachte met zich meebrengt: welke kans maakt de jongen eigenlijk? Elk van de plannen die hij wil proberen zijn van de jongens die voor hem zijn gegaan. Voor wie de kelder hun executieruimte is geworden. Het is een grimmig idee, maar zorgt wel voor de nodige spanning, terwijl Finney hun plannen uitprobeert en bijstuurt op hun ingeving.
Finney wordt daarbij nog eens een nog meer meelijwekkend personage als we zijn achtergrond in acht nemen. Hij heeft al voor zijn kidnapping een moeilijke jeugd met een overleden moeder en gewelddadige dronken vader. De film trekt namelijk in het begin vol de kaart van huiselijk geweld naar kinderen toe en houdt zich ook niet in. Het levert harde scènes op, waarbij niks wordt verbloemd, hoewel ze met de vader ook wel iets gedurfd doen, naar het einde van de film toe. Bijzonder. Maar toch is deze jongen niet het interessantste gedeelte van de film, helemaal niet eigenlijk.
Goed als de jonge acteur Mason Thames Finney speelt, – er wacht die jongen nog een mooie toekomst in films als je het ons vraagt -, was ook hier de moordenaar toch de boeiendere figuur. Meesterlijk gespeeld door Ethan Hawke en in het bezit van verschillende, allemaal al even griezelige maskers; de Grabber is de nachtmerrie van iedereen met kinderen in de familie. Van zijn stem naar zijn lichaamstaal, elke scène met de maniak bezorgt je rillingen, ook zonder dat hij veel andere bedreigende handelingen stelt. De atmosfeer die rond hem gecreëerd wordt, is geweldig. Even geweldig echter is de manier waarop we de vorige slachtoffers een beetje leren kennen.
Gwendoline, het zusje van Finney, heeft bepaalde paranormale vermogens, waardoor haar dromen haar retrocognitieve visioenen geven. Via haar dromen leren we heel wat over de slachtoffers en hun geschiedenis. Of er hiervoor geen betere manier zou kunnen worden gevonden, dat laten we nog in het midden, maar dergelijke focus op de slachtoffers zelf is wel een meesterzet. Zeker in contrast met hoe schaars de informatie over de ontvoerder/moordenaar is. Door ons meer te vertellen over wie ze waren, herinnert de film er ons op een slinkse wijze aan waar onze focus zou moeten liggen. Bij de slachtoffers, niet bij de dader.
Zoals ook wordt gehighlight in de true-crime streamingserie Dahmer – Monster: The Story of Jeffrey Dahmer uit 2022, weten we dankzij de media eigenlijk haast alles over het monster en zijn de slachtoffers voor ons vaak niet meer dan een naam op een moordenaars’ conto. Door hier meer over de slachtoffers mee te geven dan de dader, krijg je al een heel andere dynamiek. Afsluiten doet de film ook best bevredigend, niet perfect maar toch aardig genoeg.
Enkel hoe ze politie gebruiken in deze film kon een stuk beter, zeker in de finale laten ze wat steken vallen. Het is duidelijk voor welk effect ze gingen, maar het werkt niet. Het maakt allemaal niet uit en je weet al van tevoren dat hun actie niks zal uitmaken. Het beoogde effect gaat dan ook volledig verloren, waardoor het volledig overbodig begint aan te voelen. In een gelijkaardig bootje vinden we de lange introductie. Tuurlijk, het blijft belangrijk dat er meer aandacht naar de slachtoffers wordt uitgegaan dan de moordenaar, maar door zoveel achtergrond van ons hoofdpersonage meteen in het begin te leggen, voelt de film onevenwichtig en traag aan.
Flashbacks hadden hier een betere oplossing geweest, waarbij we af en toe eens een blik op het verleden krijgen. Ook had er hier wat gesnoeid kunnen worden. Krachtig als het is, zien hoe vaak een dronken vader zijn kinderen durft te slaan voor het minste, was niet zo hard nodig. Na de eerste paar keer waren we al mee. Met een paar kleine aanpassingen als ook hier en daar wat overbodige elementen schrappen en de film was er enkel gestroomlijnder uit gekomen.
Maakt het de hype volledig waar? Eerlijk gezegd: niet helemaal. Maar is het een leuke film? Dat toch zeker wel. The Black Phone is een erg sfeervolle film met een intrigerend plot en een spannend verhaalverloop waarbij de focus op de slachtoffers ligt en voor de verandering net iets minder op de moordenaar zelf. Dat zorgt voor een heel andere dynamiek en onderstreept ook nog eens dat de slachtoffers van dit soort mannen (en vrouwen, maar hier is het dus een man) meer zijn dan een fotootje, meer dan een naam op een te lange lijst. Ze hadden een leven en op een inventieve manier weet de film ook dit en hun persoonlijkheden goed in het verhaal te verweven. Fascinerend.
Ook de jonge Finney (excellent gespeeld door Mason Thames) was fijn om te volgen. Maar dat wil niet zeggen dat ze de moordenaar hebben aan de kant geschoven als een gewone schaduw, een verre bedreiging. Zeker niet. Ethan Hawke trekt elke scène naar zich toe met een geweldige performance, waarbij vooral zijn lichaamstaal en zijn stem je de kriebels zullen bezorgen. Een effect die enkel wordt versterkt door geweldige maskers, die van tijd tot tijd veranderen. Het politiewerk doorheen de film kon echter wel geschrapt hebben, absoluut geen meerwaarde. Ook kon er een beetje gesnoeid worden in de lange introductie. Maar voor de rest, een leuke horrorfilm en zeker één die wel moeite was om te zien. Nu te zien op Netflix.
GENRE: HORROR
JAAR: 2021
REGISSEUR: Scott Derrickson
CAST: Mason Thames, Madeleine McGraw, Ethan Hawke, Jeremy Davies
LAND: Verenigde Staten
