Nicole Tegelaar (1991) is een Nederlandse filmmaker en journalist woonachtig in Gent.
In 2015 behaalde ze haar bachelordiploma journalistiek in Utrecht en in 2022 behaalde ze met grootste onderscheiding haar masterdiploma Audiovisuele Kunsten aan het KASK te Gent. Ze heeft een grote voorliefde voor genre-cinema en is momenteel actief als regisseur, schrijver, art-director en redacteur. Haar laatste kortfilm Poppy’s Saturn (2023) is momenteel bezig aan zijn festivalcircuit en wordt onder meer dit jaar op Razor Reel vertoond in het Belgica Obscura-programma. Tijd dus voor de vijf filmtips van Nicole.
MYSTERIOUS SKIN (Gregg Araki,2004)
Gregg Araki’s Queer New Wave cinema is speels, tegendraads en zit vol met knipogen naar horror en sci-fi. Die laatste aspecten sijpelen ook door in Mysterious Skin, hoewel de tone-of-voice van deze film totaal anders is dan alles wat ik van Araki gezien heb. Doorgaans staan in zijn films losbandige en hedonistische jongeren centraal die zich in absurd-humoristische situaties bevinden. Love-interests veranderen bijvoorbeeld in reusachtige kosmische kakkerlakken en dumpen vervolgens de hoofdpersoon. Ook in Mysterious Skin ontbreken de buitenaardse wezens niet, maar toch is deze film eerder realistisch drama dan sci-fi te noemen. De aliens in deze film zijn niet komisch bedoeld, maar staan eerder voor iets deprimerends: na het zien van Mysterious Skin voelde het alsof mijn hart in duizenden stukjes gescheurd was.
VAMPIRE’S KISS (Robert Bierman, 1988)
Deze film is zoveel meer dan enkel de Nicolas Cage-memes! Vampire’s Kiss is elevated horror zonder al te veel horror, en is grappig en triest tegelijkertijd. Cages bizarre en groteske performance in zijn rol als de literair agent Peter Loew is verbijsterend, humoristisch, absurd en ook écht goed, want uiteindelijk had ik echt te doen met zijn personage en bleef ik met een wrang gevoel achter.
THE LAIR OF THE WHITE WORM (Ken Russell, 1988)
The Lair of the White Worm is dé definitie van cult. Er zijn fallussymbolen in elke scène, er is een cheesy femme fatale en de film bevat een jonge Hugh Grant die met zijn zwaard slangen doormidden klieft. Het verhaal is opzettelijk wat suf, maar de film wordt aan elkaar geweven met Russelleske surrealistische visioenen en onnozele (maar hilarische) nachtmerriesequenties. Ik denk nog vaak aan de droomscène waar Hugh Grant als Lord James D’Ampton tijdens het maken van een kruiswoordpuzzel zijn blik verlegt naar twee vechtende, over de grond rollende stewardessen – en als gevolg daarvan zijn stift langzaam maar zeker omhoog laat komen.
CHERRY FALLS (Geoffrey Wright, 2000)
Ik heb een zwak voor trashy high-school horror uit de zeroes: in deze periode ontstond mijn liefde voor genrefilm. Ik was toen zelf net tiener en denk met nostalgie terug aan de videotheekbezoekjes met vriendinnen, nachten vol popcorn, energydrink en films als Ginger Snaps (2000), May (2002) en Cherry Falls (2000). Cherry Falls (met Brittany Murphy!) is een satirische slasher en gaat over een middelbare school waar een serial killer het enkel op de maagden heeft voorzien. Dus organiseren de studenten een ‘Pop Your Cherry Ball’, waar het de bedoeling is om zo snel mogelijk van hun maagdelijkheid af te komen. Of zoals een personage het verwoordt: “We’re talking hymen holocaust here!” Het is zeker 20 jaar geleden dat ik Cherry Falls gezien heb – het is waarschijnlijk geen ‘goede film’, en niet per definitie seks-positief, maar het is wel verfrissend om een (zeroes-)slasher te zien waarin de seksueel-actieve personen niet als eerste worden vermoord.
WILD AT HEART (David Lynch, 1990)
Wild at Heart bevat alle elementen voor de perfecte film: een zingende Nicolas Cage, een overdosis aan referenties naar The Wizard of Oz en pop culture, een griezelig maffia-complot, snakeskin leather jackets, kristallen bollen, Willem Dafoe als engste movie-villain ooit, roze feeën en heksen… Het is het ultieme moderne liefdessprookje. En het is op momenten ook gewoon heel fucked up – maar toch is het wat mij betreft de meest luchtige Lynch.
