Ken Loach mag je zonder je handen om te draaien een Brits instituut noemen die als cineast in zijn films meer dan eens de vinger op de pijnlijke, vaak etterende wonde legde door het sociaal onrecht van de Britse maatschappij – en bij uitbreiding dat van de hele wereld – aan te kaarten. Een filmmaker waar de Britse overheid het vrij moeilijk mee had. Meer dan eens door censuur aan banden gelegd, maar na het fenomenale succes van Kes werd de Brit net iets te populair om zo maar in de achtertuin gedropt te kunnen worden. Zowat iedere titel uit zijn immens lange filmografie is er één waarover je lang kan napraten en die niemand onberoerd laat.
Ladybird Ladybird uit 1994 is één van zijn rauwste, meest gedurfde maar ook meest bejubelde titels. De film won prijzen op het Filmfestival van Berlijn, maar het was vooral Crissy Rock die zich in de schijnwerpers wierp en talloze awards op zak stak. Haar rol leverde haar vele prijzen op, waaronder die van Beste Actrice op het Filmfestival van Berlijn. Best straf, want daarvoor zat de in Liverpool geboren actrice gewoon in lokale theaterproducties of was ze te zien in bijrolletjes in series als Dalziel and Pascoe, maar dankzij Ladybird Ladybird toonde de Britse wat ze in haar mars had.
Rock speelt de huisvrouw Maggie Conlan, een vrouw met een problematisch verleden die vier kinderen van vier verschillende vaders heeft. Hoewel goed van inborst werd ze keer op keer geconfronteerd met beestachtige partners die, nadat ze het nodige keelsmeer binnen hadden, haar blauw en bont sloegen. Kortom, een vogel voor de kat en nog meer voor de sociale dienst die haar doen en laten in het oog houdt. De vrouw leeft dan ook steeds met de dreiging dat haar kinderen kunnen afgepakt worden. Eventjes ziet het ernaar uit dat ze met de Paraguayaanse immigrant Jorge (Vladimir Vega) het geluk aan haar kant staat, maar een fataal drama beslist daar anders over.
Ken Loach bewandelt in Ladybird Ladybird alle duistere paden. Racisme waardoor de film wat doet denken aan Angst essen Seele auf van Rainer Werner Fassbinder. Al was het maar door de vooroordelen, maar ook thema’s zoals huiselijk geweld, drankmisbruik en sociale ongelijkheid komen ruimschoots aan bod. In tegenstelling tot het docu-achtig concept van onze Dardenne-broers kiest Loach steevast voor een klassieke speelfilm, ook al is het onderwerp moeilijk om te verteren.
Als de film een negatief punt heeft dan is het personage van Maggie Conlan die een net iets te grote mond heeft en een paar misstappen te veel zet om op de volle sympathie van de kijker te kunnen rekenen. Het zijn maar details, want op de keper beschouwd is Ladybird Ladybird grootse Britse cinema. Niet dat we over Ken Loach ooit iets anders zouden schrijven!
GENRE: sociaal drama
JAAR: 1994
REGISSEUR: Ken Loach
CAST: Crissy Rock, Vladimir Vega, Sandie Lavelle, Mauricio Venegas, Ray Winstone, Clare Perkins, Jason Stracey, Luke Brown
LAND: UK
