Op 12 oktober 1972 vertrok vlucht 571 van de Uruguayaanse luchtmacht uit Montevideo. Aan boord van het vliegtuig waren de spelers van het Old Christians Club rugbyteam, hun familie en vrienden. De sportclub was die dag op weg naar een vriendschappelijke wedstrijd in Santiago, de hoofdstad van Chili. Het vliegtuig stortte, na een tussenstop, op 13 oktober op een hoogte van 3450 meter, neer in het Zuid-Amerikaanse Andesgebergte. Van de 45 inzittenden, 40 passagiers en 5 bemanningsleden, overleefden uiteindelijk slechts 16 de ramp. Na 70 dagen wisten twee van hen, na een ellendige en ijskoude tocht door de verblindende sneeuw, de bewoonde wereld te bereiken. De 16 wisten alleen te overleven door de lichamen van de omgekomen medereizigers op te eten, wat toen op onbegrip en veel opschudding zorgde.
Deze verschrikkelijke crash is een van de meest bekende vliegtuigrampen uit de geschiedenis die zowat iedereen zich nog herinnert of kent uit door de massale berichtgevingen (recent nog in VTM’s Telefacts), talrijke boeken (Piers Paul Reads Overleven, Nando Parrado’s 72 Dagen in de Andes), ettelijke verfilmingen en documentaires. De overlevenden kwamen 50 jaar na de vliegtuigcrash, vorig jaar opnieuw samen en getuigden over hun zogenaamde kannibalisme. Nu is er, in opdracht van Netflix, een nieuwe verfilming van dit ophefmakende verhaal onder de titel Society of the Snow (oorsponkelijke titel: La Sociedad de la Nieve) van Spaanse sterregisseur J.A. Bayona.
In zo’n 150 minuten tovert Bayona in zijn adembenemende prent Society of the Snow, naar het gelijknamige boek van Pablo Vierci uit 2009, het waargebeurde en historisch correcte verhaal van deze vliegtuigramp in het hart van de Andes in 1972 waarbij de overlevenden verdwaald achterbleven in de Andes, aan hun lot overgelaten, maar vastbesloten om koste wat het kost te overleven, op het witte doek.
Bayona is niet de eerste de beste. Zijn carrière staat bol van de successen. Met zijn typische indrukwekkende visuele stijl, trok hij in 2007 de aandacht met zijn dramatische horrorfilm The Orphanage (El Orfanato) waarmee hij meteen een ticket naar Hollywood op zak stak. In Tinseltown schudt hij prompt The Impossible, de verbluffende en succesvolle tsunami-prent met Naomi Watts en Ewan McGregor, uit zijn mouw. Het levert hem een Oscarnominatie op. Later volgden nog de blockbusters A Monster Calls en Jurassic World, Fallen Kingdom en de serie The Lord of the Rings: The Rings of Power. Met een dergelijk lonend cv en bijna 50 prijzen op zijn schoorsteenmantel, was hij dan ook de perfecte filmmaker voor Netflix om de meest opzienbarende vliegtuigramp ooit, in een gloednieuw jasje te steken.
En of Bayona de juiste keuze was; hoewel het verhaal en de ontknoping is gekend, trakteert Bayona met Society of the Snow de kijker met een visueel overweldigende, uiterst spannende en unieke rampenfilm maakt die gedurende bijna tweeënhalf uur geen minuut verveelt. Integendeel, want of het nu gaat om problemen en uitdagingen, complexe situaties, morele dilemma’s of essentiële dialogen, het tempo is en blijft mega-hoog en de volgehouden spanning duwt je moeiteloos naar het topje van je stoel.
De manier waarop de crash en bij uitbreiding de sneeuwlawine in beeld zijn gebracht, is du jamais vu. De crash is zo realistisch, zo overtuigend, zo gedetailleerd, zo sensationeel en zo snoeihard, dat je bijna vergeet te ademen. Je overweegt zelfs om nooit meer het vliegtuig te nemen, ook niet voor een zuur verdiende vakantie.
Bovendien kiest Bayona voor een cast van bijna allemaal onbekende acteurs om de personages zo authentiek mogelijk tot leven te brengen. Acteurs die wel een zekere gelijkenis delen met de personages, maar voor het publiek onbekende gezichten zijn, zodat ze niet kunnen gekoppeld worden aan andere rollen of personages. Deze keuze is uitstekend geslaagd. Het maakt de hoofdpersonen nog menselijker waardoor je als kijker intens met hen meeleeft. Ook lekker meegenomen is dat alle karakters raak getypeerd en psychologisch diep uitgewerkt zijn en Spaans spreken – logisch want Uruguayanen communiceren nu eenmaal in deze taal – wat in de vorige films over deze ramp zoals onder meer Frank Marschalls Alive uit 1993 en I Am Alive van Brad Osborne (2010), helemaal niet zo was.
Hoewel conventioneel vertelt, kiest Bayona vakkundig voor een objectieve visie en wordt het ondanks het ‘kannibalisme’ nooit morbide. Hij focust zich op introspectie, het drama van keuzes maken en de doorzettende drang van de slachtoffers om te overleven.
Tel daarbij de prachtige natuurbeelden en bangelijke close-ups van cameracrack Pedro Luque, uitstekende make-up die het menselijk verval in detail accentueert, de eersterangs speciale effecten, de wonderlijk mooie soundtrack van maestro Michael Giacchino (Oscar voor Pixars Up) en het feit dat Bayona’s regie virtuoos is desondanks dat de opnames plaatsvonden op meer dan 3500 meter, op de exacte locatie waar het vliegtuig toen effectief crashte en je hebt een pure cinematografische lofzang op het leven die wellicht tal van ‘technische’ Oscars zal binnenrijven op 10 maart 2014.
Deze originele Netflix-prent draait nu in de bioscoop en is vanaf 4 januari te zien via Netflix.
GENRE: drama, historisch, avontuur
JAAR: 2023
REGISSEUR: J.A. Bayona
CAST: Enzo Vogrincic, Simon Hempe, Rafael Federman, Matias Realt, Andy Pruss
LAND: Spanje, USA, Uruguay, Chili
SPEELDUUR: 144 minuten
