Er is iets loos in Amerika en dat hebben jonge cineasten al lang gemerkt. Een perfect voorbeeld daarvan is The Sweet East dat zich het best vertaald als Alice, niet in Wonderland maar wel in Trumpland. Fast Forward mocht tijdens Film Fest Gent plaats nemen naast regisseur Sean Price Williams en rijzende ster Talia Ryder die voor de gelegenheid haar berenkostuum bovenhaalde.
Eigenlijk is ons gesprek wat overbodig, want ik vind zelf dat hoe minder je weet over The Sweet East alvorens je eraan begint des te beter.
Sean: Absoluut juist en ik ben zeer tevreden dat de reviews die tot nu toe online staan niet al te veel hebben weggegeven. Dat komt de film echt ten goede. Verleden week zaten we in een bomvolle zaal in New York met mensen die niet wisten wat te verwachten en dat kwam echt wel binnen. Als ik aan een film begin dan vertrek ik steeds met de gedachte “Waarom zou ik deze film willen zien?” Daarom hou ik zo veel van het werk van Blake Edwards. En vooral moeten het ook films zijn die je alsmaar opnieuw wil zien. Bij een liedje is dat anders, daar kun je honderden keren naar luisteren. Bij een film is dat een pak moeilijker. Daarom vind ik het belangrijk dat ik films maak waarvan ik denk, of hoop, dat de mensen hem alsmaar opnieuw willen zien. Beau Travail van Claire Denis is daar een mooi voorbeeld van. Toen ik die de eerste keer zag, wist ik echt niet wat ik zag. Wel wist ik twee uur nadien dat ik hem absoluut opnieuw wilde zien. Ik zag Beau Travail uiteindelijk twaalf keer in de week dat hij uitkwam (lacht).
Dat is de moeite. Maar het verbaast me niet van jou. Als ik The Sweet East zie dan merk ik dat dit het werk van een filmfanaat is. Ik zag – dacht ik toch -referenties naar Wild At Heart van David Lynch en bij uitbreiding ook naar The Wizard Of Oz van Victor Fleming. Ben jij iemand die net zoals Tarantino films absorbeert en er daarna het zijne mee doet?
Sean: Het is grappig. In Gent ben jij nu al de tweede die over David Lynch begint. Nu begrijp ik je vergelijking met Wild At Heart wel, ook al was ik me daar bij het maken van onze film niet van bewust. Samen met editor Stephen Gurewitz zag ik onlangs Wild At Heart in Griekenland op een groot scherm en we merkten beide op dat onze film toch een paar overeenkomsten heeft. Ik maak altijd het verschil tussen films die gemaakt zijn om een vibe te creëren en films die een verhaal willen vertellen. Het is duidelijk dat Wild At Heart voor de vibe gaat. Daar kan ik je dus wel in volgen. The Wizard Of Oz niet. Natuurlijk ken ik het verhaal wel, maar het is wel al geleden van mijn tiende dat ik deze film nog zag. Wat denk jij? (richt zich naar Talia die er met een pak friet komt bijzitten).
Talia: Ja, we hebben wel over andere films gesproken tijdens de opnames, maar niet echt over The Wizard Of Oz. We hebben achteraf wel gepraat over Alice In Wonderland. Er bestaat een zwart-witfilm uit 1931 en Sean vond het achteraf gezien jammer dat hij mij die tijdens de opnames van The Sweet East niet liet zien.
Sean: Klopt. Dat was voor mij een grote invloed, maar niet voor Nick Pinkerton die het script schreef. Nick en ik hebben echt een verschillende kijk op films. Nick houdt van Clint Eastwood-films terwijl ik die afschuwelijk vind.
Iedereen heeft het over Alice In Wonderland, was het boek van Lewis Carroll dan het vertrekpunt van The Sweet East?
Talia: Neen, maar iedereen spreekt erover en zelf zie ik ook duidelijk de parallellen. Hoewel het nooit de intentie is blijft dit sprookje ons achtervolgen want ik ontmoette Sean voor het eerst in New York in het Central Park aan het Alice In Wonderland-monument.
Sean: Ja, dat komt wel omdat ik daar vlakbij woon, toch ziet het ernaar uit dat Alice ons achtervolgt zonder dat wij haar ooit recht in de ogen hebben gekeken. (lacht)
Ik zie de film als een zwarte komedie die het einde van de Amerikaans droom illustreert.
Talia (veert recht): Het einde? Neen, het is het begin (lacht).
Sean: Ik wil niet cynisch klinken, maar omdat we alle middelen hebben hoop ik uit de grond van mijn hart dat we toch nog in staat zijn om een ander Amerika te creëren. Laten we wat minder geïsoleerd zijn en wat meer tijd nemen voor elkaar. Daarmee zullen we, denk ik toch, al een hele hoop vooruitschieten. Amerika zit duidelijk op een verkeerd spoor. Ik beweer niet dat ik de juiste antwoorden heb, maar met The Sweet East wil ik benadrukken dat je jezelf niet altijd zo serieus moet nemen. En om Talia bij te treden. Ja, het is het begin van de Amerikaanse droom. Het is daarom dat we op het einde van de film het nummer Showtime hebben toegevoegd. Luister maar eens goed naar de tekst ervan.
Zo lang alle Amerikanen het maar willen horen.
Sean: Dat hoop ik ook.
Is het daarom dat Lillian, het personage van Talia, op het einde in de lach schiet als ze de Amerikaanse vlag ziet?
Talia: Ja, ik denk het wel. En is het geen nieuw begin dan is het zeker en vast een vertrekpunt om alles opnieuw te herbeginnen. Maar ze lacht ook omdat ze tevreden is over zichzelf, op het einde heeft ze namelijk door dat ze alles zelf onder controle heeft.
Sean: Daar draait de film ook om. Lillian beseft dat ze alles onder controle heeft om de wereld te veranderen. Het is pas vanaf het moment dat je jezelf onder controle hebt, dat je dat ook met anderen kan doen.
Waarom heet de film The Sweet East?
Sean: Nick en ik hebben daar zeer lang over nagedacht. In feite hadden we een heleboel titels, maar één voor één waren ze dom. Ik had Twelve Spoons of Seven Flairs in gedachten.
Talia: Allemaal met cijfers.
Sean: Klopt. Alleen Five Guys bleef een tijdje in mijn hoofd steken omdat dat in Amerika ook een fastfoodketen van hamburgers is. Maar The Sweet East hebben we gevonden door met allerlei filmtitels van D.W. Griffith te gaan spelen zoals Way Down East, maar eigenlijk zou je dit aan Nick moeten vragen (lacht).
Talia, jij begon je carrière op Broadway. De film zet aan met een nummer van jou, maar helaas blijft het maar bij één song.
Talia: Ik zal je gerust stellen. Deze zomer ga ik een plaat opnemen en kan je mij meer horen (schiet in de lach). Het nummer Evening Mirror nam ik op met Paul Grimstad, een vriend van Sean. Het klikte meteen tussen ons. Dankzij Paul begon ik opnieuw te zingen, ben ik songs gaan schrijven en ga ik ze met Paul opnemen.
Sean: Talia heeft een fantastische stem en had het aan mij gelegen dan zaten er meer songs van haar in de film verwerkt. Maar kijk, ze maken tegenwoordig van alles musicals, dus wie weet komt die van The Sweet East er ooit ook wel aan.
Talia, je bent ook te zien in Dumb Money. Dat zijn twee rollen in indiefilms. Het is geen geheim dat heel wat insiders jou zien als één van de actrices om in het oog te houden. Niet bang dat je in de maffe Hollywood-molen zal terechtkomen.
Talia: Bedankt, maar zelf denk ik nog altijd dat je in de eerste plaats rollen moet aanvaarden die je echt wil spelen. Momenteel werk ik alleen maar met mensen die “rare” films maken (lacht). En als het mij niet aanstaat maak ik zelf wel een film (lacht).
De acteursstakingen zijn net voorbij. Als je hun moet geloven zit de Hollywood-revolutie er nu echt wel echt aan te komen. Geen superhelden meer en ver weg van al die AI.
Sean: Goh, maar ik geloof daar niet veel van. Tijdens de covid dacht men ook dat de cinema opnieuw meer aandacht zou krijgen en dat iedereen zou inzien dat Netflix niet alles was. Ikzelf zou niet liever hebben dan dat er minder Hollywood-films zouden uitkomen, maar zo werkt het niet. De stakingen hebben ons misschien wel doen inzien dat Disney net iets te veel macht heeft, maar verder dan dat zal het niet gaan. Het is ook allemaal zo hypocriet. Er zijn acteurs die met veel tamtam lopen te protesteren tegen AI, maar tegelijkertijd laten ze zich wel rijkelijk betalen door het inspreken van stemmen van videogames. Als je in een Marvel-film speelt dan acteer je niet, maar leen je jezelf gewoon voor effecten die gemaakt zijn met een computer. Zo simpel is het!
De film begint met een quote “It’s just a movie”. Hebben films dan niet één of andere kracht?
Talia: Met films kun je volgens mij heel gemakkelijk dingen veranderen.
Sean: Michael Jackson heeft de wereld met zijn moonwalk ook veranderd hoor (lacht). Bijna hadden we die quote geschrapt die je net aanhaalt.
The Sweet East is jouw regiedebuut? Maar er volgt nog meer?
Sean: Tuurlijk, ik moet zorgen dat ik rondkom, hé. Ik werk als DOP voor andere cineasten of ik maak muziekvideo’s zoals onlangs nog voor Brockhampton. Het liefst van al zou ik onmiddellijk weer aan een nieuwe film beginnen, maar dat gaat niet vooraleer ik daar voldoende geld voor heb en dus moet ik noodgedwongen andere klusjes aanvaarden. Met The Sweet East zaten we aan 26 opnamedagen. De editing verliep naar mijn goesting veel te traag, dat was zo’n 8 maanden, maar we hadden ook geen enkele deadline die we moesten respecteren. Maar dat zijn ook wel periodes waarin je geen geld verdient.
En jij, Talia?
Talia: Je kan mij nog in Little Death zien en in Joika met Diane Kruger zien, maar zoals ik jou heb gezegd komt mijn plaat nu op de eerste plaats.
We krijgen nog één minuut. Je favoriete film aller tijden.
Talia: Dat moet je niet vragen, dat is The Sweet East (lacht).
Sean: En bij mij is het If… van Lindsay Anderson.
