Een week geleden zagen we met Road House hoe je door pure onkunde en gemakzucht brandhout kan maken van een goed origineel. Netflix doet daar met Le Salaire de la Peur nog een schabouwelijk schepje bovenop. Niet dat de kaarten gunstig lagen. De gelijknamige film van Henri-Georges Clouzot met onder andere Yves Montand uit 1953 die zowel de Gouden Beer als de Palme d’Or won, staat bekend als één van de spannendste films ooit. Daarbovenop kreeg deze klassieker door William Friedkin al een remake en wel met de ongelukkige titel Sorcerer. Hoewel Friedkin moest opboksen tegen een desastreuze stroom negatieve recensies en het monstersucces van Star Wars, bleek de avonturenfilm achteraf gezien toch een must-see. Ook al hadden we geen seconde gedacht dat de derde versie van Julien Leclercq (L’Assaut en de serie Braqueurs) ook maar eventjes in de buurt zou komen van deze twee, toch mocht de Netflix-versie wel iets meer zijn dan deze rommel.
Wat overblijft is het slappe verhaal dat (losjes) gebaseerd is op de Franse roman van Georges Arnaud uit 1950 en draait om twee vrachtwagens die volgeladen zitten met nitroglycerine die door een paar waaghalzen een paar honderd kilometer moeten vervoerd worden.
Je kan het Leclercq geenszins kwalijk nemen dat hij niet zoals zijn voorgangers de veiligheidsregels aan zijn laars lapte. Zo liepen bij Henri-Georges Clouzot zowel Yves Montand als Charles Vanel een bindvliesontsteking op door blootstelling aan gasdampen en bij Friedkin gleed tot vijf keer toe een vrachtwagen naar de kant van de brug. Gelukkig kan zoiets niet meer, wel word je in de maag gestompt met afgrijselijke CGI waardoor deze Le Salaire de la Peur niet meer wordt dan een zoutloze versie van The Fast and the Furious.
Het eerste kwartier bestaat uit een tornado van ingewikkelde verhaallijnen die nergens toe leiden. Twee heethoofdige broers (beroerde vertolkingen van Franck Gastambide en Alban Lenoir) willen uit een corrupt land waar een militaire coup is gepleegd, wegkomen. De enige manier om dat te doen is door in te stemmen met de hachelijke vervoersopdracht waarbij ze worden vergezeld door een NGO-activiste (Ana Girardot) en een handlanger van een oliemaatschappij (Sofiane Zermani, in Frankrijk beter bekend als rapper Fianso).
In tegenstelling tot de twee andere films, klamp je je geen seconde vast aan je stoel. Vaak lijkt het alsof Julien Leclercq vergeten is dat de focus van de film om vrachtwagens met nitroglycerine aan boord draait. Om de spanning er in te houden wordt er wel wat lukraak heen en weer geschoten – vaak weet je niet eens door wie – terwijl wat bloedstollende momenten moesten worden zoals de scène met de antitankmijnen, veel te sullig afgehaspeld worden zodat het een lastig karwei wordt om niet in slaap te dommelen. Le Salaire de la Peur is dan ook naast een nodeloze remake tevens een roof op je eigen tijd.
Genre: actie
Jaar: 2024
Regisseur: Julien Leclercq
Cast: Franck Gastambide, Alban Lenoir, Ana Girardot, Sofiane Zermani, Birol Tarkan Yildiz, Joseph Beddelem
Land: Frankrijk
Speelduur: 106 minuten
