Samen met Dario Argento, Umberto Lenzi, Sergio Martino en Lucio Fulci behoort Mario Bava tot het kransje van de grote namen uit de Italiaanse genrecinema. Het zijn namen die de doorsnee filmfan niet zo veel – of zelfs helemaal niets – zullen zeggen, maar sinds de komst van de Blu-rayboutiquelabels zijn ze van iedere verzamelaar gemeengoed geworden.
Mario Bava was de pionier van het clubje. Als kind zag hij hoe zijn vader Eugenio als cinematograaf bezig was met het bouwen van allerlei special effects waardoor het al snel duidelijk werd dat Mario – net als zijn eigen zoon Lamberto – voor een carrière in de filmwereld zou kiezen. Per toeval stond hij mee aan de wieg van I vampiri, die vaak beschouwd wordt als de eerste Italiaanse horrorfilm. In feite was deze film uit 1956 er een van Riccardo Freda maar toen die halverwege de productie het project verliet gaf hij de fakkel over aan Mario die de cinematograaf was. Freda, Bava’s leermeester, zou dat drie jaar later met de sciencefictionfilm Caltiki – The Immortal Monster opnieuw doen.
Na een periode van sandalenfilms en wat sciencefictionfilms kon Bava zijn droom – de Hitchcock van Italië worden – in 1960 dankzij de gothhorror Black Sunday met Barbara Steele deels waar maken. Men had het wel vaak over de brutaliteit van de film, maar ook over de genialiteit van Bava. Behalve in Italië, want daar kreeg de film over het algemeen negatieve kritieken, maar uit Frankrijk – zoals Cahiers du Cinéma- en de Verenigde Staten weerklonken positieve geluiden. Black Sunday was dan ook baanbrekende cinema die elementen bevatte die later zouden terugkomen in de spaghettiwestern en de giallo.
Bava werd geprezen voor zijn meesterlijk camerawerk, en het is nogal altijd onbegrijpelijk dat hij nog altijd door elitaire filmkenners altijd op een trapje lager wordt geplaatst dan de filmmakers van het neorealisme zoals Luchino Visconti, Vittorio De Sica en Roberto Rossellini. Later volgden van Bava nog Kill, Baby… Kill!, Blood and Black Lace en The Whip and the Body. Commercieel gezien was Danger: Diabolik uit 1968 zijn allergrootste hit. Vreemd genoeg deed Hatchet for the Honeymoon die twee jaar later verscheen zo goed als niets, wat volgens zoon Lamberto te wijten was aan de gebrekkige internationale distributie ervan, en een heleboel andere problemen.
Hatchet for the Honeymoon die qua stijl schatplichtig was aan Repulsion van Roman Polanski of Les Diaboliques van Henri-Georges Clouzot, maar ook het Duits expressionisme is nu wel een vrij populaire titel, maar de productie van de film verliep destijds moeizaam en naast gebrek aan geld waren er hoogoplopende spanningen tussen de cast en de crew.
De hoofdrol werd vertolkt door Stephen Forsyth, een onuitstaanbare ijdeltuit die de film begint met de niet te misverstane woorden “I am a paranoiac. The fact is I’m completely mad”, wat in feite de blauwdruk is van wat in 2000 American Psycho met Christian Bale werd. Forsyth had reeds naam gemaakt in de spaghettiwesterns, maar zijn ervaringen met deze film waren zo slecht dat hij nadien naar Amerika trok om er een carrière in de muziek te beginnen, het begon met folk en eindigde met slechte new wave-pop.
Het grootste probleem voor Forsyth was het geld. De film speelt zich deels in Italië af, maar ook in Parijs. Mario had niet veel zin om daar te gaan filmen, en gaf daarom de opdracht door aan zijn zoon Lamberto, die later zelf furore zou maken met titels als Demons, Macabre en A Blade in the Dark. Tegen die tijd was het budget van de film op, en had men ook geen geld meer om de acteurs te betalen. Stephen Forsyth vond het welletjes en trok de stekker uit door te weigeren om verder te acteren totdat hij betaald werd waardoor men op zoek moest gaan naar een body double.
Maar er waren ook problemen met Dagmar Lassander. Contractueel had men haar beloofd dat ze op de affiche als hoofdrolspeelster mocht prijken, maar daar kwam verandering in toen ook MGM bij het project betrokken raakte en hoorde dat de kans groot was om Laura Betti te strikken. Uit het kamp van Bava was geen protest te horen want door de muze van Pier Paolo Pasolini – ze schitterde in Teorema en had een kleinere rol in Federico Fellini’s La Dolce Vita – zou de regisseur wel eens serieus kunnen genomen worden door de critici.
Het protest hiervoor kwam langs alle kanten. De producenten die niks met MGM te maken hadden waren niet opgezet met deze keuze, en ze gingen alleen maar akkoord indien de actrice bereid was om tien kilo af te vallen. Dagmar Lassander die als jonge bruid oorspronkelijk de hoofdrol had maar in de hoek geduwd werd door Betti als de jaloerse echtgenote was woedend.
En dan was er nog het scenario van Santiago Moncada. Dit moest volledig herschreven worden omdat er geen rekening gehouden werd met een afgunstige echtgenote. Toen alles toch gereconstrueerd werd bleek dat Dagmar Lassander nog amper een paar zinnetjes te zeggen had, met als gevolg dat Lassander, Bava en Betti nog voor de opnamen zouden starten, water en vuur waren.
Mario Bava had het gehad met al deze problemen, en besloot om het boeltje te laten voor wat het is. Hij begon met de opnames van Four Times That Night, wat een komedie was die losjes gebaseerd was op Rashomon van Akira Kurosawa. Tijdens het filmen vroeg Bava aan de producent van deze film vroeg Bava of hij geen zin had om eveneens wat geld te pompen in de voltooiing van Hatchet for the Honeymoon, maar die was verre van onder de indruk van het scenario. Uiteindelijk slaagde de Spaanse producent Manuel Caño Sanciriaco er wel in om toch nog wat geld bijeen te scharrelen zodat de film eindelijk in oktober 1969 afgemaakt kon worden.
Een zooitje van jewelste die alleen maar kan leiden tot een gedrocht zou je denken, maar dat was de thriller helemaal niet. Integendeel, Hatchet for the Honeymoon heeft misschien wel wat vreemde momenten of is er veel te veel overacting of is er een te grote stortvloed van hallucinaties, toch is de cameravoering en de setting – nota bene in een Spaanse film die ooit de eigendom was van dictator Francisco Franco –ronduit prachtig waardoor dit een vergeten pareltje uit de Italiaanse gothic horror is geworden. Misschien een typisch voorbeeld van style over substance want voor het verhaal moet je het niet doen, maar ook al gebruikte Bava zoals zo vaak net iets te veel zijn zoomlens, is Hatchet for the Honeymoon overduidelijk een werk van een grootmeester met referenties naar andere mastodonten uit de cinema.
Als het personage van Forsyth een vlieg uit een glas water redt om het insect vervolgens aan zijn papegaai te voeren dan is dat een duidelijke referentie naar Norman Bates die in de finale van Psycho in een cel een vlieg met gerust laat om de agenten van zijn onschuldig karakter te overtuigen. Hatchet for the Honeymoon is is in gerestaureerde versie uitgebracht op 88 Films.
