Betrokken raken bij een busongeluk door een roekeloze chauffeur stond niet op de planning van drie Amerikaanse rugzaktoeristen tijdens hun vakantie in het tropische Brazilië, maar misschien is toch niet alles verloren. Ze krijgen het gezelschap van enkele gelijkgezinde Britse en Australische toeristen en ontdekken het beste wat een lokale strandbar hen kan voorzien. Met het witte strand, de zon en de nodige alcohol laten ze al snel het ongeval achter zich en wanen ze zich in het paradijs. Althans tot ze wakker worden zonder hun bagage en met orgaanhandelaars op hun hielen…
Met Hostel (2005) wist Eli Roth het toeristenval-subgenre te revitaliseren en bij succesverhalen heb je natuurlijk snel copycats. Zoals dit in 2006 verschenen Turistas. De gezellige, middeleeuwse straatjes van Slowakije (in werkelijkheid Tsjechische steegjes) worden ingeruild voor de wouden van Brazilië en in plaats van foltertoerisme is het ‘hiere met die niere‘ … maar wederom heb je arrogante toeristen versus een lugubere organisatie.
Het is met deze organisatie dat de horrorfilm de meeste punten weet te scoren. Brousse-chirurgie zal er nooit netjes uitzien maar de levende vivisectie, die we hier vanop de eerste rij mogen meemaken met goede praktische effecten en aardige morele verdediging van de chirurg van dienst, zorgt toch voor aardig nachtmerriescenario.
Het is een aardige subversie van een angst voor organen stelende buitenlanders, die op straatkinderen en kansarmen zouden azen en de wetenschap dat deze groep allang niet meer aan hun proefstuk toe is, maakt het allemaal des te griezeliger. Je zou niet graag in hun plaats op die tafel willen liggen.
Maar toch slaagt Turistas er nooit echt in om uit de schaduw te stappen van Eli Roths folterhit of te breken met de bredere tendensen die late 2000’s horror zouden gaan typeren. Van de karaktertypes en de set-up van de organisatie, tot de hoeveelheden huid die zeker de vrouwen in de film bereid zijn met de wereld te delen en de mannelijke reactie daarop, veel in deze prent voelt te vertrouwd aan, te cliché.
Deze helvakantie meet zichzelf eigenlijk nooit een eigen gezicht aan en lijkt zich eerder te baseren op wat al geweest is. En hoewel aardig gejat soms beter is dan slecht bedacht, moet je natuurlijk ook kijken wat je precies kopieert. Als je castideeën zoekt, kijk dan niet bij de eerste Hostel…
Met een klein beetje zelfbewustzijn valt er wel een woordje te zeggen over hoe typisch “toeristisch” sommige personages zich gedragen. Door hun roekeloos gebrek aan zelfbehoud (en algemeen respect voor elkaar en de omgeving) en de tenenkrullende dialogen, is dit een ensemble dat je heel snel wil achterlaten in het oerwoud.
Wat de film dan echter nog verder de vergeetput induwt, is hoe tam het uiteindelijk blijkt te zijn ten opzichte van andere genregenoten van de tijd. Net op een punt waar deze film kon opvallen of het niet mis zou zijn geweest om een heersende trend te volgen, laten Turistas het afweten.
Er is dan wel de excellente chirurgiescène, maar daar blijft het ook wel bij. De film komt maar traag op gang en wanneer de machetes zwaaien, kijkt de cameraman vaak weg van de actie. Ook is de film niet consistent met erg opvallende continuïteitsfouten. Nee, zoek niet naar deze toerist binnen het genre, dit is geen vergeten juweel in de 2000’s horrorjungle, eerder een val voor hoopvolle nostalgiezoekers.
Genre: horror, mystery, thriller
Jaar: 2006
Regisseur: John Stockwell
Cast: Josh Duhamel, Olivia Wilde, Desmond Askew, Melissa George
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 93 minuten