Als er in Hollywood één iemand was die wist hoe je met een klein budget toch de bioscoopkassa’s kon doen rinkelen dan was het Roger Corman wel. De man deinsde, er net zoals de Italianen in de jaren 60 of 70, helemaal niet voor terug om bepaalde franchises of zelfs alleenstaande titels klakkeloos te imiteren.
Een film die in Cormans oog sprong was Gremlins van Joe Dante uit 1984. Nu ja, aan films die deze toer opgingen was er anders in de jaren 80 geen gebrek, maar Corman ging wel heel ver in zijn imitatie. De film werd namelijk geregisseerd door Bettina Hirsch, een dame die in Hollywood bekend stond als editor voor films als Dante’s Peak, de originele Death Race 2000, maar ook van de Joe Dante-films Innerspace en The Burbs, en jawel Gremlins.
Hirsch trok haar stoute schoenen aan, greep haar kans en kon Corman overtuigen dat ook een regiestoel voor haar geschikt was. Corman hapte toe, want het voorstel kwam hem goed uit. Hij wilde al jaren op de Gremlins-kar springen, maar vond niemand die hiervoor geschikt was. Met aan het roer de vrouw die de Gremlins monteerde, kon het niet mis gaan. Ten minste dat dacht hij…
Wie gek is op doldwaas eighties-vertier zal hier misschien nog wel een meerwaarde in kunnen vinden, maar voor de rest ziet het resultaat er niet uit en is het gewoon een poppenfilm zoals The Puppet Master, maar met nog slechtere tenenkrommende special effects.
Het verhaal doet er eigenlijk niet zo veel toe, maar alles begint wanneer de archeoloog Simon Watterman (Harvey Korman, die ook zijn tweelingbroer Cecil mocht vertolken) samen met zijn zoon Paul (Charles Stratton) in een grot in Peru een “Munchie” ontdekt. Het zou de perfecte naam voor een snoepreep kunnen zijn, maar het gaat wel degelijk om een buitenaards wezen met vlijmscherpe tanden dat bovendien nog een aardig potje Engels spreekt. Vader en zoon smokkelen het schepsel mee naar Melvisland, een fictief gehucht dat eruitziet als een afgedankt Barbie-decor.
Het wezen trekt de aandacht van Simons tweelingbroer (Harvey Korman, deze keer met idiote pruik) die aan de kost komt als snackfoodondernemer en geld ziet in het buitenaardse beest. Het plan loopt fout af wanneer de Munchie agressief wordt en Cecils geadopteerde zoon aanvalt. De gestoorde zoon probeert het schepsel in vieren te hakken, maar in plaats van te sterven, vermenigvuldigen de Munchies zich Gremlins-gewijs en dat zal het stadje geweten hebben.
Op zich best een leuk uitgangspunt, maar het wordt allemaal zo knullig in beeld gebracht dat Munchies amper het niveau van een poppenspel-act overstijgt. Voor een tiental minuutjes is dit concept best wel leuk, ook al steken ze kattenkwaad uit dat niet verder gaat dan het Jommeke-niveau (met een speelgoedboog de vrouwtjes in het zwembad lastig vallen bijvoorbeeld) , maar nadien wordt Munchies best wel een langdradige zit. Niet alleen vanwege de belabberde poppen, maar ook door het even verschrikkelijke acteerspel. Een film voor doorzetters.
GENRE: horrorkomedie
JAAR: 1987
REGISSEUR: Bettina Hirsch
CAST: Harvey Korman, Charlie Stratton, Nadine Van der Velde
LAND: USA
