Met de derde dag Film Fest Gent zit de routine er meer dan goed in. Van de toog tot zelfs in de toiletten hoor je in de Gentse filmhuizen cinefielen praten over films, vaak met uiteenlopende meningen. Zoals het moet! Wat de ene niks vond was voor de andere festivalganger dan weer een hoogtepunt. De Fast Forward-redactie was wederom present om er een paar pareltjes – of wie weet net niet – eruit te pikken.
ZLATA
Wie weet hebben de meeste mensen het na bijna twee jaar gehad met de onheilspellende oorlogsberichten uit Oekraïne, maar voor de Oekraïners blijft het nog steeds onverteerbare dagelijkse kost. In de documentaire Zlata volgen we een twaalfjarig meisje die haar hele hebben en houden – inclusief haar vader en geliefde kat – heeft moeten achterlaten om de Russische bommen te kunnen ontlopen. Zlata is in Gent wel veilig, maar haar hele leven staat op zijn kop. Op een eenvoudige, maar tevens onthutsende wijze filmt Mattias Bavré dit opmerkelijk relaas. De conclusie is vrij voorspellend, en wel dat de kinderen altijd de grootste slachtoffers zijn van de oorlog, maar het is daarom niet minder aangrijpend. Zlata maakt je niet vrolijker, maar laat dat geen reden zijn om dit ontroerend portret niet te zien (Didier Becu)
THE BREAKING ICE
Bij liefhebbers van de Aziatische arthousecinema is Anthony Chen, sinds zijn met een Camera d’Or bekroonde Ilo Ilo, al lang geen onbekende meer. Ook met The Breaking Ice omhelst hij de harten van de filmfestivals en is het al bekend dat zijn nieuwste film de inzending wordt voor de Oscars voor Singapore. Chen vertelt een driehoeksrelatie die zich naar eigen zeggen – en ook volgens onze ogen – spiegelt aan het verhaal en stijl van Jules & Jim van François Truffaut. Chen was door de coronapandemie en de restricties die dat met zich meebracht zo depressief geraakt dat The Breaking Ice zijn reactie werd. Naast prachtige natuurbeelden die gefilmd zijn op de grens tussen China en Noord-Korea volgen we drie jonge Chinezen zonder toekomstbeeld die zich overgeven aan drank en seks, en zoiets kan uiteraard nooit goed aflopen. Zeker niet als twee harten voor dezelfde vrouw slaan. (Didier Becu)
ASTRAKAN
Astrakan is het ophefmakende debuut van regisseur David Depesseville. Niet zo lang geleden kozen arme gezinnen ervoor om een kind uit een tehuis te adopteren. Niet uit liefde, maar uit puur winstbejag. Een onthutsend stukje realiteit die de Fransman omzette naar een verhaal van nu waarin heel wat heilige huisjes omver worden geschopt waardoor Astrakan lijkt op een coming-of-age film die bekeken wordt door de bril van Lars von Trier of Michael Haneke, ook al stipt Depesseville Maurice Pialat en Jean Eustache aan als grote voorbeelden. We volgen de jonge Samuel die door niemand begrepen wordt en dan maar besluit om zijn nieuwe gezinsleden, die in een godvergeten plattelandsdorpje wonen, te gaan shockeren met seks en geweld. Je kan de cineast ervan beschuldigen – wat niet moet – dat hij net iets te veel symboliek in zijn film heeft gestopt maar als film-muilpeer kan Astrakan in ieder geval wel tellen. (Didier Becu)
YOUTH (SRPING)
De Chinese cineast/documentaire maker Wang Bing vertegenwoordigd dit jaar op het Film Fest Gent twee films. De kortfilm ( voor zijn doen toch ) Man in Black, over één van China’s belangrijkste modern klassieke componisten Wang Xilin. Perfect voor een filmfestival dat filmmuziek hoog in het vaandel draagt. En het massieve bijna vier uur durende Youth (Spring) waar hij als vlieg op de muur de Chinese kledingindustrie onder de loep neemt.
Zhili huisvest zo’n 18000 workshops in private handen die arbeid verschaffen aan bijna 200 000 jongeren die elke dag als Duracell konijnen verschillende kledingstukken maken. Hun leeftijden variëren tussen 16 en 25 jaar en ze komen uit alle windstreken van China. Vier uur naar het vervaardigen van kledij zien lijkt een saaie en bijna helse opdracht, maar niets is minder waar. Tussen alle kledingstukken door neemt de cineast je mee naar de slaapvertrekken van de jongeren waar ze dromen van hun eigen huisje en tuintje en het starten van een gezin. De werking van de workshops en het harde onderhandelen voor prijsafspraken wordt ook heel mooi in beeld gebracht. Een harde levensstijl die mag of misschien zelf moet gezien worden. De documentaire werd genomineerd voor de gouden palm en gouden oog op het afgelopen filmfestival van Cannes. (Dimitry Warmoes)
LE RAVISSEMENT
Lydia kan haar relatiebreuk moeilijk verwerken. Daarom stort ze zich volledig op haar job als vroedvrouw. Wanneer haar beste vriendin Salomé zelf een baby krijgt, biedt ze haar hulp aan als babysitter. Tijdens dat babysitten komt ze Milos tegen, een man waar ze stapelverliefd op is. Ze maakt hem wijs dat hij de vader is van ‘haar’ baby. Wat volgt is de vraag: Hoe ver kan je in een leugen gaan? Een sterk regiedebuut van Kaltenbäck en een intense vertolking door Hafsia Herzi. Een leugentje om bestwil kan vaak nare gevolgen hebben. (Bjarne Meskens)
HOW TO HAVE SEX
Tara, Em en Skye zijn 3 vriendinnen die op reis gaan naar Kreta. Daar willen ze tot diep in de nacht feesten en zo veel mogelijk sex hebben. Al snel ontmoeten ze andere feestgangers en springen de hormonen van de daken. Wanneer Tara na een nachtje uit niet in de hotelkamer is, beginnen de vriendinnen zich zorgen te maken. How to have sex kan beschouwd worden als een moderne versie van Spring Breakers met een grotere focus op ongewenst gedrag. De subtiele manier waarop het gewenste gedrag ongewenst wordt, laat je met een krop in de keel de zaal verlaten. Duidelijke afspraken en grenzen stellen is dus eens zo belangrijk op de vraag: How to have sex? (Bjarne Meskens)
