Rabin en Alana zijn dol op de speelhal. De grijpmachine in het bijzonder heeft hun hart gestolen en ze zouden er beurtelings uren kunnen aan spenderen. Hun leuke namiddagje van onschuldige fun ontaardt in een nachtmerrie wanneer ze worden ontvoerd door een gewiekste kinderlokker. Voor wat dit monster in gedachten heeft met de kinderen zijn geen woorden…
“Deze film bevat geen dialoog”. Dit is de mededeling die je krijgt als je Monster opzoekt via Netflix en onmiddellijk weet je: dit wordt iets speciaals. Tekst is namelijk zo’n gebruikelijk onderdeel van zo wqat elke cinematische beleving dat wanneer het zo uitdrukkelijk afwezig is, het niet anders kan dan je aandacht trekken, en vasthouden!
De ongeïnspireerde titel terzijde, weet deze Indonesische mysterie horrorthriller in iets minder dan anderhalf uur met nauwelijks een woord te uiten, je een spannendere rit op te leveren dan menig Hollywood-bloedfestijn. In tegenstelling tot het Amerikaanse The Boy Behind The Door waarvan deze film een Indonesische remake, is het gesproken woord beperkt tot het roepen van namen en dat heeft een opvallend effect.
Met de eliminatie van deze zo voor de hand liggende vorm van communicatie wordt de kijker gedwongen om veel meer focus te leggen op de visuele vertelopties die cinema met zich meebrengt. Het is de omgeving, en de gezichtsmimiek en de geroutineerde handelingen van de personages, met de occasionele, niet mis te begrijpen onthulling van de gruwelijke praktijken die zich voltrekken tussen die vier muren, die groot deel van het verhaal vertellen.
Veel concrete antwoorden levert dat misschien niet op, maar op z’n eigen manier draagt dat net bij aan de charme van deze remake. Dit is weer zo’n horrorwerk die op een efficiënte manier en met net genoeg hints, je fantasie tegen je gebruikt voor het schapen van gruwelijke ideeën. Het helpt natuurlijk ook dat de prent zich kan laten kenmerken door een strakke cinematografie.
Gretig gebruikmakend van verschillende cameraposities, geïnspireerd spiegelgebruik en veel van de andere bekende maar daarom niet minder beproefde technieken doen er alles aan om de kijker een suspensevolle tocht door het huis van de duivel te bezorgen. Geen moment voel je je op je gemak terwijl je over de schouder van de dappere Alana door de woonst van haar ontvoerder voelt sluipen, op zoek naar een uitweg en naar een manier om haar vriend te redden.
Een beleving die enkel des intenser wordt gemaakt door een excellent geluiddesign. Het kleurenpallet en zeker de manier waarop de film de overgangen van ruimte tot ruimte in beeld brengt, zorgt anderzijds wel voor een visueel aangename ervaring, terwijl je hart je strottenhoofd gezelschap houdt.
De ideeën en scènes uit het origineel die herbruikt worden doen wel heel lichtjes afbreuk aan de originaliteit, de geweldige executie ten spijt. Ook moet je dit soort minimalisme kunnen appreciëren, om ten volle van deze film te kunnen genieten. Monster zal daardoor niet voor elke genreliefhebber zijn, maar in een horrorlandschap waar expositie vaak koning is, voelt de stilte als een verademing aan en laat je toch even sprakeloos achter.
Genre: mysterie, horror, thriller
Jaar: 2023
Regisseur: Rako Prijanto
Cast: Marsha Timothy, Alex Abbad, Anantya Kirana, Sulthan Hamonangan
Land: Indonesië
Speelduur: 86 minuten
