De in Seraing geboren Jean-Pierre en Luc Dardenne zijn graag geziene gasten in Cannes. Sinds La Promesse zijn al hun films in wereldpremière gegaan op dit prestigieuze filmfestival aan de Côte d’Azur. Émilie Dequenne en Olivier Gourmet zagen hun uitstekende vertolkingen in Rosetta en Le Fils er al bekroond. Het regiekoppel oogstte zelf al een tgv aan prijzen in Cannes, zelfs al een aparte bekroning voor hun integrale filmoeuvre.
Het Belgische regisseursduo heeft met zijn beklijvende sociale drama’s beslist een unieke stempel gedrukt op de filmwereld. Met Deux Jours, Une Nuit konden ze een historische derde Gouden Palm binnenrijven, doch het mocht jammerlijk genoeg niet zijn.
In Deux Jours, Une Nuit is de hoofdrol weggelegd voor de geliefde, getalenteerde en zowel César- als Oscar-winnares Marion Cotillard. Zij kruipt in de huid van Sandra, de dertig voorbij, getrouwd, twee kinderen en een depressie (bijna) achter de rug. Hoewel het gezin niet bepaald op de hoogste sport van de maatschappelijke ladder staat, kan Sandra niet terug aan het werk. Veertien van haar zestien collega’s stemden tegen haar terugkeer, maar hun ‘keuze’ werd ferm gemanipuleerd door de ploegbaas die de neen-stemmers een premie van duizend euro beloofde.
Op aandringen van Juliette, een medewerker die Sandra steunt, zal er maandagochtend een nieuwe stemronde worden georganiseerd. Tijdens het weekend (Deux Jours, Une Nuit om precies te zijn), heeft Sandra de mogelijkheid om naar al haar collega’s te trekken en er minstens negen persoonlijk van te overtuigen om hun premie te laten vallen, zodat ze haar werk kan behouden en een sociaal-familiaal nekschot vermijdt. De radeloze huismoeder heeft emotioneel, psychologisch én fysisch een Sisyfus-weekend voor de boeg!
Deux Jours, Une Nuit is opnieuw – hoe slagen ze er toch telkens weer in – een Dardennes grand cru want een ijzersterk, beklijvend en ontroerend uit-het-leven-gegrepen sociaal drama, hét genre waarin de Luikse broers uitblinken. Hoewel het verhaal op een loonstrookje past, is het alweer gebaseerd op een bijzonder actueel en humaan fait divers, geplukt uit de huidige precaire sociaal-economische toestand.
De Seraing-brothers filmen op hun onnavolgbare wijze (iedere scène bulkt van spontane gewaagdheid) en in hun gekende stijl (de camera zit dicht op de huid van de ‘naakte’ personages en ‘draait’ bovendien in een confronterende face à face-real-time zodat er een frenetieke energie ontstaat tussen de gehavende individuen) en komen uiteindelijk tot de conclusie dat solidariteit eigenlijk een vorm van liefde is.
Deze heel herkenbare en verstikkende situatie wordt nog versterkt door enkele mokerscènes waarin vlotte songs (Petula Clarks La Nuit n’en Fini Plus en Thems Gloria met een onkreukbare Van Morrison) luid door de radio-boxen knallen. Nadat de Dardennes eerder onbekende mensen/acteurs ontdekten, werken ze deze keer (na Cécile de France in Le Gamin Au Vélo) met gevestigde waarde Marion Cotillard.
In zekere zin een risico, maar wie twijfels koesterde over haar acteertalent, zal zijn mening drastisch moeten bijstellen want de naturelle manier waarop ze de getormenteerde en sociaal verkrampte Sandra incarneert in haar innerlijke zoektocht naar waardigheid en verlossing voor zichzelf en voor anderen, is boudweg adembenemend.
Genre: drama
Jaar: 2014
Regisseur: Jean-Pierre en Luc Dardenne
Cast: Marion Cotillard, Fabrizio Rongione, Catherine Salée, Christelle Cornil
Land: België
Speelduur: 90 minuten
